Σε μια προφητική προσωπική εξομολόγησή του προς τον επίσημο βιογράφο του, η οποία δημοσιεύτηκε το 2013, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε προβλέψει κάτι που κανείς δεν φανταζόταν τότε ακόμα. Με τον πραγματισμό (διάβαζε «κυνισμό») που τον χαρακτήριζε σε όλη την πολιτική διαδρομή του, ο πατέρας Μητσοτάκης είχε αντιδράσει έντονα όταν ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είχε παρατηρήσει ότι οι όποιες αρχηγικές φιλοδοξίες του γιου Μητσοτάκη θα προσέκρουαν στο γεγονός ότι «ψάρευε» πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, στη φιλελεύθερη δεξαμενή των ψηφοφόρων της Ν.Δ., ενώ είχε ελάχιστη διείσδυση στον χώρο της λαϊκής, σκληροπυρηνικής, βαθιάς Δεξιάς. Η απάντηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ξάφνιασε ακόμα και τον Θ. Διαμαντόπουλο: «Τι λες, παιδί μου; Εμένα οι ακροδεξιοί ήταν οι πιο δικοί μου, οι πιο πιστοί, ιδιαίτερα οι βασιλόφρονες. Και οι ακροδεξιοί, λοιπόν, κατά βάση τον Κυριάκο θα ακολουθήσουν».
Η πρόβλεψη του Κων. Μητσοτάκη επαληθεύτηκε. Εκείνο που δεν υπολόγιζε, βέβαια, ο πολύπειρος πολιτικός της Δεξιάς ήταν το γεγονός ότι δεν θα ήταν οι ακροδεξιοί που επρόκειτο να ακολουθήσουν τον Κυριάκο, αλλά ο Κυριάκος τους ακροδεξιούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο σημερινός πρωθυπουργός έγινε ο ίδιος ακροδεξιός. Απλώς έχει αποδεχτεί μια επιλογή που καθώς φαίνεται κερδίζει έδαφος σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, την απεμπόληση δηλαδή των αρχών της παραδοσιακής Δεξιάς (Λαϊκά και Συντηρητικά Κόμματα) και την υιοθέτηση της σκληρής ακροδεξιάς ατζέντας σε μια σειρά καίρια ζητήματα (καταστολή, προσφυγικό, εθνική περιχαράκωση).
Αν για τον Καραμανλή το 1974 και τους επιγόνους του στην αρχηγία της Ν.Δ. η σύμπλευση με μια μερίδα της Ακροδεξιάς υπήρξε ένα αναγκαίο κακό και δεν επηρέαζε σημαντικά τους κύριους πολιτικούς στόχους τους, για τον Κυρ. Μητσοτάκη ισοδυναμεί με μια οργανωμένη μετάλλαξη του κόμματός του. Η ακροδεξιά πτέρυγα στη σημερινή Ν.Δ. δεν είναι εγκλωβισμένη στο πολιτικό περιθώριο, όπως συνέβαινε από τη Μεταπολίτευση μέχρι το 2000, ούτε κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να βρεθεί εκτός κόμματος, κάτι που είδαμε με τη διαγραφή του Καρατζαφέρη από τον Κώστα Καραμανλή τον Μάιο του 2000. Θυμίζω, βέβαια, ότι η αποπομπή αυτή του Καρατζαφέρη υπήρξε προσωπική απόφαση του Καραμανλή, που είχε αναδειχτεί στην αρχηγία της Ν.Δ. από το 1996, και σ’ αυτή την πολιτική επιλογή του, να αποκόψει δηλαδή την ακροδεξιά πτέρυγα, δεν υποστηρίχτηκε από τους λεγόμενους «βαρόνους» του κόμματος. Ο Αχ. Καραμανλής έκρινε ότι «δεν είναι κατάλληλη στιγμή για τέτοιες αποφάσεις», ενώ οι I. Βαρβιτσιώτης και Γ. Παναγιωτόπουλος «απέφυγαν να εμπλακούν στην υπόθεση», επικαλούμενοι προσωπικούς λόγους. Η πιο έντονη κριτική προήλθε από τον Κων. Μητσοτάκη, ο οποίος σχολίασε ως εξής τη διαγραφή Καρατζαφέρη: «Θα πω κάτι πολύ απλό. Αν η Ν.Δ. πάψει να είναι ένα δημοκρατικά οργανωμένο, πολυσυλλεκτικό κόμμα, δεν έχει καμία ελπίδα να ξαναδεί εξουσία». Και για όποιον δεν κατάλαβε, η χανιώτικη εφημερίδα της οικογένειας Μητσοτάκη κατάγγελλε: «Μαζί με τον Καρατζαφέρη διέγραψε και το καταστατικό ο πρόεδρος της Ν.Δ.» («Κήρυξ Χανίων», 11.5.2000).
Ο ίδιος ο Καρατζαφέρης δεν επανήλθε ποτέ στη Ν.Δ., αλλά ως αρχηγός του ΛΑΟΣ συνεργάστηκε με τον Αντ. Σαμαρά και τον Γ. Παπανδρέου στην κυβέρνηση Παπαδήμου για λίγους μήνες από τον Νοέμβριο του 2011. Ακολούθησε η μεταπήδηση των βασικών στελεχών του ΛΑΟΣ στη Ν.Δ. (Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης, Βελόπουλος), τα οποία δεν εγκατέλειψαν τις ακροδεξιές απόψεις τους. Δεν διαφώνησαν με τον μέχρι τότε αρχηγό τους Γιώργο Καρατζαφέρη στις ρατσιστικές, εθνικιστικές, φιλοχουντικές και αντισημιτικές θέσεις του. Αποχώρησαν επειδή θεωρούσαν ότι πρέπει να υπερψηφιστεί το δεύτερο μνημόνιο.
Και είναι γεγονός ότι μέχρι τότε το ΛΑΟΣ και ο ίδιος ο Καρατζαφέρης, αντίθετα από ορισμένα άλλα ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα, είχαν επιδείξει φανατική προσκόλληση σε νεοφιλελεύθερες θέσεις και διατηρούσαν στενές σχέσεις με μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοβιομηχάνους και εφοπλιστές. Ο Καρατζαφέρης ήταν αυτός που πρώτος είχε προτείνει ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης, την κατάργηση της φορολογίας των επιχειρήσεων, τη νομιμοποίηση του «μαύρου» χρήματος, την κατάργηση του «πόθεν έσχες», τη θεσμοποίηση της παραοικονομίας, το ξεπούλημα των δημόσιων οργανισμών, τη θεοποίηση των ιδιωτικών επιχειρήσεων, τη δημιουργία «παραδείσου» επενδυτών, κι όλα αυτά με τη βίαιη καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Ολα όσα εμφανίζονται, λοιπόν, σήμερα ως ρηξικέλευθες προσωπικές αποφάσεις του πρωθυπουργού και όσα προβάλλονται ως επιτυχίες ενός σύγχρονου «επιτελικού κράτους» είναι σε μεγάλο βαθμό προτάσεις που είχε σκαρφιστεί ο Καρατζαφέρης και προπαγάνδιζαν στη Βουλή και την τηλεόραση οι μαθητές του (Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης).
Είναι γεγονός ότι ο σημερινός πρωθυπουργός πολιτεύεται με πρόγραμμα ΛΑΟΣ στα οικονομικά και ΕΡΕ στα υπόλοιπα. Ακόμα και την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, για την οποία περηφανεύεται ο κ. Μητσοτάκης, το ΛΑΟΣ την είχε κάνει σημαία. Και όταν συζητήθηκε σχετική πρόταση της Ν.Δ. επί κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου (2.2.2011), στα Πρακτικά της Βουλής καταγράφεται ότι την ομιλία Κυρ. Μητσοτάκη «χειροκρότησαν βουλευτές της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ». Σημασία έχει ότι η σχέση του πρωθυπουργού με τους μαθητές του Καρατζαφέρη είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, από τότε που ο ίδιος αυτοδιαφημιζόταν ως «φιλελεύθερος», με πιο ακραία παραδείγματα την καταγγελία του για το «επαίσχυντο άρθρο 16» του Συντάγματος (24.8.2011) και την άρνησή του να αναγερθεί μουσουλμανικό τέμενος στον Βοτανικό με κρατική χρηματοδότηση (6.9.2011).
Ας μην ξαφνιάζεται λοιπόν κανείς σήμερα για τη μετάλλαξη της Ν.Δ. επί Μητσοτάκη σε ένα βαλκανικό μείγμα Ορμπαν και Τραμπ.
Πηγή : https://www.efsyn.gr
