Ως μια ακόμη επιβεβαίωση της «επαναριζοσπαστικοποίησης» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας θεωρήθηκε η άνετη επικράτηση του Πέδρο Σάντσεθ στην ηγεσία των Ισπανών Σοσιαλιστών. Την ίδια στιγμή, στη Βρετανία ο Τζέρεμι Κόρμπιν επιχειρεί με όπλο ένα ομολογουμένως ριζοσπαστικό πρόγραμμα να καλύψει το χαμένο έδαφος ενόψει της εκλογικής μάχης της 8ης Ιουνίου, έχοντας να αντιμετωπίσει την παλινόρθωση του Θατσερισμού στο πρόσωπο της Τερέζα Μέι. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε προηγηθεί η ανάδειξη μετά από εσωκομματικές εκλογές του εκπροσώπου της «αριστερής πτέρυγας» των Γάλλων Σοσιαλιστών, Μπενουά Άμον, ως υποψηφίου στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές.
Σε καμιά περίπτωση δε θα ήταν σκοπός μου να υποτιμήσω την αξία της απέλπιδας προσπάθειας που διεξάγεται από μια μερίδα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας για επάνοδο στης αριστερές της ρίζες. Δε γίνεται όμως να μην παρατηρήσει κανείς πως, τόσο στο απώτερο όσο και στο πιο πρόσφατο παρελθόν, έχουμε καεί από τέτοιου είδους πολιτικές αυταπάτες.
Κι η πικρή αλήθεια είναι πως οι συγκεκριμένες απόπειρες είναι πολύ κατώτερες των απαιτήσεων που εκ των πραγμάτων μπαίνουν από τη συγκυρία. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, αυτές οι απόπειρες ήταν και είναι εξαρχής υπονομευμένες. Όχι απαραιτήτως επειδή οι πρωταγωνιστές τους έχουν κακές προθέσεις, αλλά γιατί οι πολιτικοί φορείς τους οποίους καλούνται να υπηρετήσουν έχουν συσσωρεύσει παθογένειες δεκαετιών. Πως μπορεί άραγε να συνδιαμορφώσει πολιτική στρατηγική η τωρινή ηγεσία των Εργατικών με τους νοσταλγούς του Μπλερ; Ποιος δεν αντιλαμβανόταν ότι η υποψηφιότητα του Μπενουά Άμον ήταν απολύτως καταδικασμένη, από τη στιγμή που έπρεπε να υπερασπιστεί την κυβερνητική θητεία του Φρανσουά Ολάντ, ενώ πολλά κορυφαία στελέχη του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος, για ευνόητους λόγους, στήριζαν εμφανώς τον Εμμανουέλ Μακρόν; Πόσο αριστερά μπορεί να στρίψει το τιμόνι των Ισπανών Σοσιαλιστών ο Πέδρο Σάντσεθ, όταν η κοινοβουλευτική τους ομάδα εξακολουθεί να δείχνει «ανοχή» στην πολιτική του Μαριάνο Ραχόι;
Από την άλλη, έχει μεγάλο ενδιαφέρον σε τι βάθος μπορεί να φτάσει η επιχειρούμενη ριζοσπαστικοποίηση, εφόσον κάποια τμήματα της σοσιαλδημοκρατίας επιθυμούν πραγματικά να επανασυνδεθούν και να εκφράσουν τα κατώτερα στρώματα. Γιατί όσο οι ηγεσίες τους εξακολουθούν να αποφεύγουν να «σπάσουν αυγά» ερχόμενες σε σύγκρουση με το διεθνές οικονομικό κατεστημένο, τόσο θα φαντάζει ακατόρθωτο για αυτές να επανασυστήσουν μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες. Και, για να είμαστε ειλικρινείς, η έλλειψη ουσιαστικής κριτικής εκ μέρους τους απέναντι στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν προδιαθέτει για βαθιές πολιτικές τομές.
Με αυτά τα δεδομένα, ίσως να μην είναι σοφό να ποντάρουμε στην αριστερή στροφή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Τουλάχιστον όχι όσο εξακολουθεί να μην επιδεικνύει σημάδια πολιτικής αξιοπιστίας. Ας μην ξεχνάμε πως ακόμη κι ο Αλέξης Τσίπρας, που προσπάθησε να επενδύσει στην πολιτική συμμαχία με κάποιους επιφανείς εκπροσώπους της, ακόμη μνημόνια (και δη εις το διηνεκές) αναγκάζεται να ψηφίζει.
«Η συνεργασία μας είναι αναγκαία σε μια Ευρώπη που εξελίσσεται και μεταλλάσσεται, που οι δυνάμεις της αγοράς επιχειρούν να επιβληθούν στις Κοινωνίες και τους Λαούς» υποστήριξε η Φώφη Γεννηματά σε επιστολή της προς το νέο γενικό γραμματέα του ισπανικού σοσιαλιστικού κόμματος. Δεν ξέρω πού, πώς και με ποια διαδικασία μπορεί να θεωρεί η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πως αμφισβήτησε η ίδια την παντοκρατορία των αγορών. Μήπως όταν δεχόταν την επιτροπεία του ΔΝΤ στη χώρα μας, όταν στήριζε την κυβέρνηση Παπαδήμου ή όταν έβαζε πλάτη στο Γιάννη Στουρνάρα; Σε τελική ανάλυση, μήπως δεν είναι ποτέ αργά για «αριστερή στροφή»;
Via : tvxs.gr
