Θεμιστοκλέους και Κατακουζηνού. Στα άδυτα του «Παρνασσού».
Μια όμορφη και αναπάντεχη τεθλασμένη είναι η μικρή οδός Κατακουζηνού. Τη βρίσκεις αν ανεβείς τη Θεμιστοκλέους από τη ρίζα της, στην Πανεπιστημίου. Προσπερνάς τη Γαμβέτα και λίγο πιο πάνω, δεξιά είναι η Νικηταρά. Σε αυτό το παλιό εμπορικό κέντρο της Αθήνας, με τα μικρομάγαζα και τα πολλά γραφεία, τα θηριώδη κτίρια της δεκαετίας του ’60 και κάποια μεταγενέστερα στριμώχνονται στα στενά δρομάκια. Πού και πού, ξέφτια της παλιάς κλίμακας θυμίζουν ότι οι στενοί αυτοί δρόμοι είχαν φτιαχτεί για χαμηλά κτίρια. Ωστόσο, η ατμόσφαιρα επιζεί παρά τα όσα θα είχε να πει κανείς. Και είναι πολλά.
Ανηφορίζοντας, λοιπόν, αυτόν τον παλιό δρόμο που σκαρφαλώνει ώς την Καλλιδρομίου, θα βρείτε αρκετά χαμηλά ακόμη, την οδό Κατακουζηνού. Είναι στα αριστερά και υπάρχει κίνδυνος να την προσπεράσετε αν είστε βιαστικοί. Αν όμως είστε προσεκτικοί, αν είστε, δηλαδή, συνειδητοί καθώς βαδίζετε, μάλλον αναγκαστικά πάνω στο οδόστρωμα της οδού Θεμιστοκλέους, καθώς τα πεζοδρόμια είναι σχεδόν ανύπαρκτα, θα αφήσετε το βλέμμα να αγκαλιάσει το όμορφο κτίριο στη γωνία. Θεμιστοκλέους και Κατακουζηνού.
Θα το ξεχωρίσετε πρώτα απ’ όλα από το καστανό του χρώμα, που το έχει ρουφήξει αυτό το παλιό αρτιφισιέλ της πρόσοψης και μας το δίνει πίσω απαλό και θερμό. Και επιπλέον, θα το προσέξετε λόγω σχήματος, γιατί αυτό το κτίριο είναι σαν να σμιλεύτηκε πάνω στην κούρμπα της Κατακουζηνού εκεί που πάει να συναντήσει τη Θεμιστοκλέους. Επιπλέον, είναι πιθανόν να σταθείτε στην ομορφιά των παραθύρων που οργανώνουν όλη την όψη. Παράθυρα του Μεσοπολέμου, φαρδιά, ψηλά, με καφέ καΐτια. Δέκα μεγάλα παράθυρα σε δύο ορόφους υπάρχουν επί της Θεμιστοκλέους και πολύ περισσότερα επί της Κατακουζηνού.
Αυτό το κτίριο γνωρίζουμε ότι θεμελιώθηκε το 1930 και ήταν το «νέον κτίριον των σχολών των απόρων παίδων του “Παρνασσού”». Η Νυχτερινή Σχολή, ένας από τους εκπαιδευτικούς σκοπούς του «Παρνασσού», που έχει αφήσει έργο αλλά και μια μοναδική ατμόσφαιρα στην είσοδο του κτιρίου από την Κατακουζηνού. Ενας θύλακος γνώσης και κοινωνικής προσφοράς, κατάλοιπο της παλιάς Αθήνας. Δεν το περιμένει κανείς ότι ανάμεσα στα μαγαζιά με αθλητικά είδη και στο αδιάκοπο πήγαιν’ έλα της Θεμιστοκλέους, η παλιά Νυχτερινή Σχολή του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» στέκει σαν υπόμνηση μιας άλλης ζωής (τα μαθήματα, ελληνικών πλέον, συνεχίζονται στο κεντρικό κτίριο του «Παρνασσού»).
Το κτίριο της Θεμιστοκλέους και Κατακουζηνού είναι έργο του Βασίλη Τσαγρή (1882-1941), που ήταν τόσο δραστήριος στη διάρκεια του Μεσοπολέμου ώστε άφησε ένα μεγάλο αριθμό κτιρίων με κοινό χαρακτηριστικό την ιδιαίτερη αισθητική τους. Ηταν η λεγόμενη αρχιτεκτονική της Μετάβασης, όπως έλεγε ο αείμνηστος καθηγητής Νίκος Χολέβας. Μια αρχιτεκτονική που γεφύρωνε τον κλασικισμό και τον μοντερνισμό με υβριδικές αναφορές στα νεωτερικά ρεύματα της Δύσης. Τα περισσότερα από αυτά τα κτίρια είναι της περιόδου 1918-1932. Αναρωτιέμαι τι θα αντίκριζαν τα παιδιά που έρχονταν προπολεμικά στη «Σχολή των Απόρων»… Πώς θα ένιωθαν, από πόσο μακριά θα περπατούσαν, αν θα έκαναν φιλίες και αν η Αθήνα θα τους φάνταζε φιλική και γοητευτική… Σήμερα, το κτίριο ευτυχώς επιζεί. Κάθε φορά που το προσπερνάω αφήνω το βλέμμα ώς ψηλά, στα παράθυρα και στο ωραίο γείσο που στέφει το κτίριο.
Via : www.kathimerini.gr
