Μία από τις υποχρεώσεις της χώρας, σύμφωνα με όσα είπε προχθές ο εκπρόσωπος της Κομισιόν και αναφέρεται ρητά στη συμφωνία Ιουλίου-Αυγούστου, είναι η «αποπολιτικοποίηση της δημόσιας διοίκησης». Βαρύγδουπο; Σίγουρα.
Αφελές; Μάλλον όχι. Αναρωτιέμαι: Υπάρχει τέτοιο πράγμα πουθενά στον κόσμο; Τι εννοούν άραγε οι ποιητές;
Αν εννοούν ότι πρέπει να συγκροτηθεί μια δημόσια διοίκηση που δεν θα στελεχώνεται ακόμη και στις υψηλές θέσεις ευθύνης με στενά κομματικά κριτήρια, όπως συμβαίνει στο ελληνικό κράτος από την εποχή της ίδρυσής του, και θα λειτουργεί χωρίς επιρροές από το κόμμα που κυβερνά, να το συζητήσουμε.
Δεν θα είναι βεβαίως εύκολη υπόθεση, ειδικά όταν μιλάμε για την Ελλάδα. Η χώρα έχει μεγάλη και πλούσια παράδοση στη δημιουργία πελατειακών συστημάτων και αυτό δεν σπάει από τη μια μέρα στην άλλη γιατί οι αντιστάσεις είναι ισχυρές και οι συνήθειες γερά εδραιωμένες.
Τα κόμματα εξουσίας, αλλά και τα μικρότερα, παρά τα όσα λένε και υπόσχονται δημοσίως, όταν τους δίνεται η ευκαιρία παρέχουν διευκολύνσεις στους δικούς τους ανθρώπους, στήνουν φιλικά δίκτυα σε όλους τους χώρους, επιχειρούν να ελέγξουν τη Δικαιοσύνη για λόγους ασφαλείας και την ενημέρωση για τις ανάγκες της προπαγάνδας τους και διαγωνίζονται στο ευγενές άθλημα της αναζήτησης τρόπων παράκαμψης της νομιμότητας.
Φοβάμαι όμως ότι στο μυαλό των οπαδών της «αποπολιτικοποίησης» υπάρχει ένα μοντέλο δημόσιας διοίκησης που θα εφαρμόζει πολιτικές, οι οποίες θα αποφασίζονται σε κλειστά γραφεία από ειδικούς οι οποίοι θα λογοδοτούν μόνο σ’ αυτούς που τους διόρισαν, ερήμην των Κοινοβουλίων, ενίοτε και ερήμην των κυβερνήσεων όταν πρόκειται για εποπτευόμενες χώρες, και οι εσωτερικοί διοικητικοί μηχανισμοί απλώς θα τις υλοποιούν χωρίς δεύτερη σκέψη επειδή υποτίθεται πως βοηθούν το σύνολο της κοινωνίας και εκφράζουν τους πάντες.
Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή το αυτονόητο: ουδέτερες πολιτικές δεν υπάρχουν ούτε είναι δυνατόν να εφευρεθούν, όσο κι αν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, οι οικονομικές ελίτ και η τεχνοκρατία προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Στις ταξικές κοινωνίες κάποιοι ευνοούνται και κάποιοι θίγονται. Τα συμφέροντα είναι πολλά και ανταγωνιστικά.
Οι διαφορές λύνονται άλλοτε με συγκρούσεις, άλλοτε με συμβιβασμούς, άλλοτε με εξεγέρσεις. Το ερώτημα που πρέπει να θέτουμε είναι «από ποιον εκπονείται μια πολιτική και ποιον ωφελεί;» Δεν είναι φιλολογικού χαρακτήρα, πρόκειται για τον πυρήνα της πολιτικής.
Επειδή όμως το κεντρικό αφήγημα των κυρίαρχων κύκλων συνοψίζεται στη φράση «δεν υπάρχει εναλλακτική», κάθε διαφορετική γνώμη θεωρείται περιττή γιατί είναι ατελέσφορη, χαρακτηρίζεται ανίερη γιατί αμφισβητεί την «τελεσίδικη» ετυμηγορία της Ιστορίας, χώρια που μπορεί να αποδειχτεί και επικίνδυνη αφού δημαγωγεί το πλήθος σπρώχνοντάς το στον λαϊκισμό.
Ανάγωγα
Μεγάλη αγωνία έχει πιάσει ορισμένους ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης για το ενδεχόμενο να χαθούν θέσεις εργασίας λόγω του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες.
Κατά σατανική σύμπτωση είναι αυτοί που έχουν κάνει μαζικές απολύσεις, έχουν μειώσει ετσιθελικά μισθούς, έχουν υποχρεώσει τους υπαλλήλους τους να υπογράψουν κατάπτυστες ατομικές συμβάσεις, έχουν γεμίσει τις εταιρείες τους με μπλοκάκια, έχουν στοχοποιήσει τον συνδικαλισμό και, το χειρότερο, καθυστερούν τις πληρωμές για πολλούς μήνες χωρίς καμία συνέπεια.
Η απλήρωτη εργασία είναι ο χειρότερος εκβιασμός του εργοδότη προς τον εργαζόμενο.
Via : www.efsyn.gr
