του Κώστα Ρεσβάνη

Ας φαντασθούμε τη σκηνή. Γύρω από ένα τραπέζι ο Δημήτρης Σταμάτης της ΝΔ, ο Στέλιος Αγγελούδης του ΠΑΣΟΚ και ο Δημήτρης Χατζησωκράτης της ΔΗΜΑΡ γράφουν και σβήνουν ονόματα, φτιάχνουν καταλόγους από «δικούς μας» και ορίζουν την ποσόστωση που αναλογεί(!) σε κάθε κόμμα στους διορισμούς στελεχών που θα γίνουν στις πολύπαθες ΔΕΚΟ.

Θα μου πείτε πως αυτό το άθλιο παιχνίδι με τη συμμετοχή κομματικά ενταγμένων αποστράτων και αποτυχημένων πολιτευτών το παρακολουθούμε από τη Μεταπολίτευση, με την εναλλαγή στη διακυβέρνηση των γαλάζιων και των πράσινων. Σύμφωνοι. Αλλά ο δυστυχής Χατζησωκράτης τι γύρευε στο παζάρι; Την ώρα που πρότεινε τους κολλητούς του κόμματός του για στελέχη των ΔΕΚΟ, δεν ένοιωσε καθόλου ντροπή; Διότι, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα θυμήθηκε πόσες εκατοντάδες φορές στην πολιτική του ζωή είχε καταραστεί την αθλιότητα των κομματικών διορισμών στο Δημόσιο και πόσες άλλες πρόβαλε ως θεμέλιο της προόδου την αξιοκρατία.

Προσπαθώ να μπω στο μυαλό του Κουβέλη που συμφώνησε με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, για το μοίρασμα των ιματίων των δημοσίων επιχειρήσεων στα κόμματα. Γιατί έκανε αυτή την κίνηση; Ίσως γιατί άρπαξε κι αυτός τον ιό του κυβερνητισμού; ΄Ισως γιατί θέλει να πλουτίσει το κομματικό του πελατολόγιο; Ίσως γιατί θέλει να επηρεάζει-μέσω των διορισμένων- αποφάσεις μεγάλων δημόσιων οργανισμών; Συγνώμη, αλλά όσο κι αν ψάχνω δε βρίσκω άλλους λόγους.

Είμαι από αυτούς που υποστήριξα θερμά τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, παρ’ ότι όλοι γνωρίζαμε το πολιτικό κόστος. Στο μυαλό του Κουβέλη υπάρχει άραγε η σκέψη ότι οι χιλιάδες ανένταχτοι σοσιαλδημοκράτες, μεταρρυθμιστές, προοδευτικοί πολίτες που στηρίζουν ακόμα το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς του πίστωσαν αυτή τη γενναία απόφαση; Αν ναι, τότε γιατί αυτοπυροβολείται με πράξεις που παραπέμπουν σε εγκληματικές παλαιοπολιτικές πρακτικές; Δεν του φτάνει που έχει να αντιπαλέψει τον ακραίο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που με τζάμπα μαγκιά υπόσχεται ότι ούτε φόρους θα βάλει ούτε δάνεια θα πληρώσει; Πώς θα συζητήσει η ΔΗΜΑΡ, έχοντας πλέον αυτό το στίγμα, με τις ελπιδοφόρες κινήσεις δημοκρατικών πολιτών που ανθούν τον τελευταίο καιρό και αγωνιούν για τη δημιουργία ενός σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού τόξου;

Κάποιοι φίλοι μου απελπισμένοι από αυτή την απόφαση του Κουβέλη, προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τη στάση του. « Μα θα διαλέξει στελέχη ικανά να βγάλουν τη δουλειά στις ΔΕΚΟ…» Πρώτο: Δεν αμφισβητώ προσόντα που ίσως έχουν, αλλά ικανός δεν είναι κανένας πριν δοκιμαστεί σε συγκεκριμένα αντικείμενα. Δεύτερο: Η ουσία δεν είναι η επιτυχία ή μη των στελεχών-κολλητών, αλλά η εμπλοκή της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ σε απαράδεκτες ενέργειες για ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα.

Και επειδή το «κόμμα» δεν είναι κάποια μεταφυσική έννοια, αλλά περιέχει και στελέχη με ονοματεπώνυμο, θα ήταν ενδιαφέρουσα μια απλή και καθαρή απάντηση από τον ίδιο τον Χατζησωκράτη, τον Λυκούδη, τον νέο πολιτικό Παπαδόπουλο, τον Ψαριανό, τον Πανούση τη Ρεπούση και όποιον άλλο θέλει, στο ερώτημα: Συμφωνούν με αυτή την στάση του κόμματός τους και αν ναι, για ποιους λόγους;

Πιστεύω, τελικά, πως αν θέλει να σώσει την παρτίδα η ΔΗΜΑΡ ένας δρόμος υπάρχει: να παραιτηθεί από την τρόικα των διορισμών και να παραδεχθεί το ολέθριο λάθος της.

Via : www.protagon.gr