του Αλέκου Λασκαράτου
Αρχές δεκαετίας ’60. Η παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Δεκάδες χιλιάδες κόσμος την παρακολουθεί μέσα σε ένα κλίμα ενθουσιασμού και εθνικής υπερηφάνειας. Πλήθη κατακλύζουν τη λεωφόρο Αμαλίας, από το Ζάππειο, και την Πανεπιστημίου, από τον Άγνωστο Στρατιώτη μέχρι την Ομόνοια. Μικρές ελληνικές σημαίες στα χέρια των παιδιών, που τις κουνούν συνέχεια. Μάχη για μια καλή θέση. Τα δωμάτια των ξενοδοχείων της περιοχής, Μεγάλη Βρετάνια, Κίνγκ Τζώρζ, το πάλαι ποτέ Κίνγκς Πάλας στην αρχή της Πανεπιστημίου, αλλά και τα γραφεία της Ολυμπιακής στην Όθωνος, μετατρέπονται σε θεωρεία της παρέλασης για τους έχοντες τα μέσα. Για όσους δεν μπορούν να πάνε στην παρέλαση, υπάρχει το ραδιόφωνο και, αργότερα, η τηλεόραση.
Οι προετοιμασίες για την παρέλαση κρατούν μέρες. Όλα αστράφτουν, άνθρωποι, και οπλισμός. Πρώτα παρελαύνουν τα μηχανοκίνητα, τα τανκς, τα πυροβόλα σε τροχούς που τα σέρνουν φορτηγά του πυροβολικού. Αποκορύφωμα η παρέλαση των πυραύλων «Τίμιος Τζών», που μας γεμίζουν υπερηφάνεια και που αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία το αξιόμαχο των ενόπλων μας δυνάμεων και προδικάζουν την τύχη που περιμένει όποιον τυχόν διανοηθεί να μας επιβουλευθεί. Στην εξέδρα, ο βασιλιάς (πάνω στο άλογό του, αν δεν με απατά η μνήμη μου) και σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο, οι αρχηγοί των τριών όπλων, και των σωμάτων ασφαλείας. Την παρέλαση κλείνουν τα πεζοπόρα τμήματα στρατού, αεροπορίας και ναυτικού και οι (επιζώντες) μακεδονομάχοι σε αναπηρικά καροτσάκια που τα σπρώχνουν νοσοκόμες του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Αεροπλάνα τύπου τζετ (τότε η τελευταία λέξη της τεχνολογίας) διασχίζουν τον αττικό ουρανό αποσπώντας, κάθε φορά που περνούν, ένα αυθόρμητο Ααααχ από τα πλήθη, με τα κεφάλια γυρισμένα στον ουρανό. Συνολική διάρκεια πάνω από τρεις ώρες.
Αυτά τότε. Την εποχή του ψυχρού πολέμου και του “σιδηρού παραπετάσματος”. Την εποχή που, πίσω από την Ελλάδα που χειροκροτούσε, υπήρχε η άλλη Ελλάδα, εκείνη της εξορίας στα Μακρονήσια, εκείνη του χωροφύλακα, και των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, εκείνη όπου τον εμφύλιο τον αποκαλούσαν συμμοριτοπόλεμο Οι παρελάσεις ήταν δημιούργημα και ευκαιρία επίδειξης των τότε νικητών.
Σήμερα; Σήμερα, μια ξεπουπουλιασμένη παρέλαση κάποιων μηχανοκίνητων, αλλά κυρίως, πεζοπόρων τμημάτων, κατάλληλη για παιδιά. Το “ξεπουπουλιασμένη” δεν με ενοχλεί καθόλου. Αυτό που με ενοχλεί είναι το γεγονός ότι γίνεται στρατιωτική παρέλαση. Σε μία Ελλάδα που έχει, κυριολεκτικά, γονατίσει, έχουν θέση τέτοιες παρελάσεις; Ποιόν μπορεί να εμπνεύσει σήμερα μια στρατιωτική παρέλαση εκτός από παιδιά; Σήμερα ποιος είναι ο νικητής; Από ποιόν γίνεται και σε ποιους απευθύνεται αυτό το show; Μήπως στους πτωχευμένους και άνεργους πολίτες; Όταν μάλιστα 2.500 αστυνομικοί θα περιφρουρούν την παρέλαση, και θα χρειάζεται ειδική άδεια για να βρεθείς στο πάνω μέρος της πλατείας Συντάγματος. (Η πολιτεία φοβάται τους πολίτες της…)
Μήπως ήρθε η ώρα για μία διαφορετική ανάγνωση της ιστορίας μας; Μήπως ήρθε η ώρα να καταργηθούν οι κομπλεξικές και διχαστικές στρατιωτικές παρελάσεις, όπως συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην οποία μας αρέσει να λέμε ότι ανήκουμε;
Via : www.protagon.gr
