Η Ισπανία υποδέχτηκε τον νέο χρόνο σοκαρισμένη από ακόμη μία θηλεοκτονία. Το πτώμα της 18χρονης Ντιάνα Κερ ανασύρθηκε από πηγάδι εγκαταλειμμένου βιομηχανικού κτιρίου δίνοντας τέλος στην αναζήτησή της από την οικογένειά της επί σχεδόν 500 ημέρες.
Πρώτο θέμα σε έντυπα και τηλεοράσεις, με ακριβοπληρωμένους αστέρες της δημοσιογραφίας να καλύπτουν χωρίς ίχνος ντροπής ή ένα συγγνώμη τη δολοφονία μιας έφηβης που μετά την εξαφάνισή της τον Αύγουστο του 2016 κατακρεούργησαν συμβολικά θυματοποιώντας διπλά την ίδια και την οικογένειά της.
Η ιστορία της Ντιάνα δεν διαφέρει από εκείνη όλων των κοριτσιών και γυναικών θυμάτων της έμφυλης βίας. Κι όσα ειπώθηκαν για εκείνη είναι τα συνήθη που ακούγονται για τα θύματα βιασμού.
Η Ντιάνα έγινε μιντιακό σίριαλ, με εκείνους που κηλιδώνουν το λειτούργημα της ενημέρωσης να τροφοδοτούν τον κόσμο με εικασίες, φήμες, φενάκες, φαντασιακά σενάρια.
Πρωινάδικα επιδίδονταν σε περιφρονητικά σχόλια για το θύμα, που «ήταν ατίθαση, έκανε παρέα με πιο προβληματικούς νέους και είχε φίλους που φλέρταραν με την παρανομία». Για τον τρόπο που ντυνόταν και για το πόσο της άρεσε να κυκλοφορεί μόνη.
Μιλούσαν για ένα τραυματικό διαζύγιο που διέρρηξε τη «λίγη ισορροπία στις συγκρουσιακές οικογενειακές σχέσεις». Για μια συναισθηματικά ασταθή μητέρα που έχασε την κηδεμονία της μικρότερης κόρης της. Για μια διαταραγμένη μικρή αδελφή. Για τσακωμούς και φυγές.
Εφτασαν ακόμη να δημοσιοποιήσουν ψυχιατρική αξιολόγηση που κατατέθηκε με το αίτημα διαζυγίου.
Διάσημοι δημοσιογράφοι με περισπούδαστο ύφος έφτιαχναν σενάρια υπαινισσόμενοι ερωτικά τρίγωνα, λαγνεία, οικογενειακή βία, ακόμη και αιμομιξία και ανέλυαν ως ειδήμονες του τσαρλατανισμού πως η εξαφάνισή της ήταν εκούσια, αν βέβαια δεν ήταν θύμα παιδοκτονίας ή κάποιου βιασμού «λόγω του τρόπου ζωής της».
Η Ντιάνα Κερ ήταν ένα 18χρονο κορίτσι (σαν όλα τα άλλα), που εκείνο τον Αύγουστο του 2016 «τόλμησε» να πάει ένα βράδυ στις γιορτές του χωριού όπου παραθέριζε.
Σήμερα ξέρουμε πως δεν εξαφανίστηκε για κάποιο από τα τοξικά ψέματα που πούλησαν τα μίντια σε ένα εξίσου τοξικό κοινό, αλλά γιατί επιστρέφοντας στο σπίτι της ένας άνδρας την έσυρε με τη βία στο αυτοκίνητό του, επιχείρησε να τη βιάσει και επειδή αντιστάθηκε τη στραγγάλισε και πέταξε το πτώμα της σε ένα πηγάδι.
Το ομολόγησε ο 41χρονος δράστης μετά τη σύλληψή του τα Χριστούγεννα για άλλη απόπειρα βιασμού.
Τι κι αν αυτός ήταν τότε ο βασικός ύποπτος για τις Αρχές αλλά δεν είχαν αποδείξεις για να τον κατηγορήσουν; Για τα μίντια δεν είχε τόσο «σασπένς» ένα συνηθισμένο κρούσμα σεξουαλικής βίας όσο οι δήθεν «ερωτικές περιπέτειες και προκλητικές συμπεριφορές μιας δυσλειτουργικής διαλυμένης οικογένειας».
Αλλωστε αυτή η στρεβλή αφήγηση είναι που συνοδεύει συχνά τα θύματα σεξουαλικής βίας και θηλεοκτονίας ενοχοποιώντας τα: αν μας προσβάλλουν, χτυπούν, βιάζουν, σκοτώνουν, είναι γιατί κάπου το αξίζαμε.
Αν υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας, κακώς το κάνουμε γιατί γι’ αυτό καταλήγουν να μας σκοτώνουν.
Αν τρομοκρατημένες δεν αντιδράσουμε, ακόμη χειρότερα, γιατί αυτό ίσως υπαινίσσεται πως δεν ήταν βιασμός ή ακόμη κι ότι το απολαύσαμε.
Η Ντιάνα Κερ δεν θα είναι το τελευταίο θύμα έμφυλης βίας, ούτε μιντιακού σεξιστικού παραληρήματος.
«Κι όμως η Ντιάνα Κερ είμαστε όλες μας. Είμαστε όλες -εμείς, οι μάνες, οι κόρες, οι αδελφές μας, οι φίλες μας- που ένα βράδυ γυρίζουμε χαρούμενες στο σπίτι μας γιατί βγήκαμε και περάσαμε καλά. Με μια σουβλιά φόβου μόλις μπαίνουμε σε ένα σκοτεινό στενό. Πάντα σε επιφυλακή για όσα “πρόσεχε” μας έλεγαν από μικρές. Επιταχύνοντας το βήμα σαν τίμημα για την ελευθερία των επιλογών μας», γράφει η Ανα Ρεκένα Αγκιλάρ στην El Diario.
«Γιατί θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας χωρίς φόβο, να απολαμβάνουμε τον δρόμο, τις γιορτές, την αίσθηση ότι μπορούμε να είμαστε μόνες οπουδήποτε μας αρέσει. Και συχνά το πληρώνουμε με τη ζωή μας μόνο και μόνο επειδή είμαστε γυναίκες και θέλουμε να είμαστε ελεύθερες».
Via : www.efsyn.gr
