Γιάννης Πανούσης
Έγκλειστος εσύ
και ο υπαίτιος ακόμα βασιλεύει
Λελή Πρωίμου, Αυτοβιογραφία του αθέατου
Κονέκτικατ, Δεκέμβρης 2012: Αίμα και τρόμος.
Αθήνα, Δεκέμβριος 2012: Ανησυχία και Φόβος
Απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων αλλά ο κίνδυνος μίμησης μήπως πλησιάζει;
Κατά τη γνώμη μου είναι ακόμα πολύ μακριά και δεν θα βρει εύκολα το δρόμο.
Εξηγούμαι:
- Οι φόνοι στο Κονέκτικατ έγιναν μέσα στο σχολικό χώρο, αλλά δεν αποτελούν φαινόμενο ενδοσχολικής βίας με την επιστημονική του όρου έννοια. Σε κάθε περίπτωση, η ανθρωποκτόνος βία στα σχολεία της Αμερικής, δεν σχετίζεται με την επιθετικότητα του τσαμπουκά και του παλληκαρισμού στα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα.
- Οι φόνοι στο Κονέκτικατ (πρέπει να) οφείλονται σε ιδεοληψία του δράστη. Συνήθως στις μαζικές εκτελέσεις τέτοιου τύπου (τυφλές), εκτός από το αμόκ, δηλαδή την εκτός ελέγχου, ψυχικής διαταραχής, φονομανία, ελλοχεύει και ένα αίσθημα «αποστολής», συμψηφιστικής εκδίκησης, αιρετικού μηνύματος. Η Ελλάδα έχει πολύ ήλιο και γαλανό ουρανό για να εμφανιστούν τέτοια φαινόμενα.
- Οι φόνοι στο Κονέκτικατ σχετίζονται με την κουλτούρα του όπλου, που ξεπερνάει κατά πολύ την κτήση του όπλου και συνδέονται απόλυτα με την ψυχοσύνθεση της χρήσης του όπλου. Η ψυχοσυναισθηματική (ή και διανοητική) προετοιμασία τού να πυροβολείς για να λύνεις τις διαφορές σου (ως συνταγματικό δικαίωμα και ως «πολιτισμικό κεκτημένο»), δεν έχει παράδοση στην Ελλάδα, μολονότι διαθέτουμε πλέον πολλά (εισαγόμενα) όπλα.
Συμπέρασμα: Οι σφαίρες τέτοιου τύπου αργούν να φτάσουν από τον Ατλαντικό στη χώρα μας, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι η ελληνική κοινωνία (και το ελληνικό σχολείο) δεν κινδυνεύουν από μια άλλη «θανατηφόρα» πρακτική – κι αυτή δεν είναι άλλη από την γενικευμένη ανομία, την χωρίς όρια και κανόνες λειτουργία θεσμών και ανθρώπων.
*Καθηγητής Γιάννης Πανούσης, Βουλευτής ΔΗΜΑΡ.
Via : www.metarithmisi.gr
