του Γιώργου Λακόπουλου
Για το δημόσιο χρέος τα είπαμε: υπάρχει μια -κυβερνητικής επίνευσης- θεωρία κατά την οποία τα δανειακά της χώρας μπορούν να ελαφρύνουν χωρίς να παράγει, μονίμως και αδιαλείπτως στο εξής, πλεονάσματα. Ότι τα δυο κουρέματα των ομολόγων που κατείχαν ιδιώτες και η μετατόπιση των υποχρεώσεων έναντι των δανειστών-κρατών και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για δέκα ή δεκαπέντε χρόνια -μετατόπιση, όχι εξάλειψη- είναι η αρχή της απομείωσης του χρέους και όχι μια τεχνική προϋπόθεση, η οποία μόνο σε συνδυασμό με βαθιές μεταρρυθμίσεις και σχεδιασμό σε βάθος χρόνου μπορεί να οδηγήσει στην πλεονασματική παραγωγή εγχώριου πλούτου.
Η ίδια θεωρία υποδηλώνει ότι η διευθέτηση του χρέους εξαντλείται στη λογιστική πλευρά της – για την οποία αναπτύσσεται και η σχετική επιχειρηματολογία- και δεν αφορά τους ανθρώπους, τη ζωή τους, τις οικονομίες και τις ελπίδες τους που χάθηκαν. Όποιος μάλιστα ισχυρίζεται ότι με τα τρία Μνημόνια, τα δάνεια, τις κουρές και τις επαναγορές, ευνοηθήκαν οι αριθμοί αλλά κατακρεουργήθηκαν οι άνθρωποι, πυροβολείται ως αδαής, εναντι κάποιων επαϊόντων που θεωρούν την οικονομία μιας χώρας σεμινάριο και την οικονομική πολιτική άσκηση επί χάρτου.
Εν πάση περιπτώσει σε αυτό δεν θα βρούμε άκρη τώρα. Θα απαντήσει η πραγματικότητα, όπως απάντησε και σε όσους ισχυρίζονταν το 2010 ότι σε δυο χρόνια το δημόσιο χρέος θα αντιμετωπιστεί και η ανάπτυξη θα επιστρέψει. Εκείνοι που το έλεγαν έφυγαν, το χρέος μένει και η ύφεση θα τους βγάλει και την επόμενη χρονιά τη γλώσσα. Όμως μένει και η επιμονή των κυβερνήσεων να μεγαλοποιούν ό,τι τις συμφέρει και να κρύβουν ό,τι τους εμποδίζει να πουλάνε αισιοδοξία με το κιλό, παραπλανώντας την κοινωνία αντί να χτυπούν τις καμπάνες και να την ενημερώσουν με απόλυτη ειλικρίνεια.
Αλλά εκτός από το χρέος που μειώνεται ενώ μεγαλώνει, εκτός από τη διασφάλιση της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη χωρίς να έχει εξασφαλίσει τα κριτήρια που επιβάλουν οι Συνθήκες, εκτός από τις επενδύσεις που θα έλθουν επειδή μερικοί επιχειρηματίες ήπιαν καφέ στο μέγαρο Μαξίμου, όπως προσπαθεί να περάσει η κυβερνητική προπαγάνδα, το σύστημα Σαμαρά λανσάρει τώρα και την αρχή του τέλους της κρίσης σε μερικούς μήνες. Από την κεντρική κυβερνητική κονσόλα μεχρι τους φουριόζους υπουργούς με τα οικονομικά και κοινωνικά χαρτοφυλάκια εκπέμπεται το ίδιο τροπάρι: το 2013 θα είναι έτος ανάκαμψης. Αν ξέρουν κάτι οι άνθρωποι και είναι τόσο αισιόδοξοι ας το πουν και στους υπόλοιπους να μην αγωνιούν. Μακάρι να είναι όπως τα λένε, αλλά μας τα είπαν και άλλοι.
Για να συνεννοούμαστε όμως, όλοι αυτοί οι αιθεροβάμονες -στην καλύτερη περίπτωση- πρέπει να εξηγήσουν τι ακριβώς εννοούν όταν λένε ανάκαμψη στο επόμενο έτος. Εννοούν ότι θα μειωθούν οι άνεργοι, ότι οι κρατικές υποδομές στην υγεία, την πρόνοια, την παιδεία, τις συγκοινωνίες, την ασφάλεια και την ασφάλιση, θα βελτιωθούν; Ότι οι μισθοί και οι συντάξεις θα μπουν σε φάση αναπλήρωσης; Ότι το κράτος θα λειτουργεί καλύτερα; Ότι οι φόροι θα περιοριστούν και τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ θα μειωθούν; Ότι οι οικογένειες δεν θα απελπίζονται για το μέλλον των παιδιών τους που καίγεται; Ότι τα ασφαλιστικά ταμεία θα πάρουν πίσω τα λεφτά των εργαζομένων που έγιναν ομολόγα-σκουπίδια; Ότι η φοροδιαφυγή θα καταπολεμηθεί; Ότι …
Αν αυτά εννοούν, τότε έχουν δίκιο και οι πάντες θα υποκλιθούν την αισιοδοξία τους και πρωτίστως στην ικανότητα τους. Αλλά ας πάνε να τα πουν κατά πρόσωπο σε όσους παίρνουν αυτές τις ημέρες το ΕΤΑΚ του …2010, σε όσους θα υποστούν από τον καινούργιο χρόνο νέες παρακρατήσεις, σε όσους δεν μπορούν να πληρώσουν φως, νερό, τηλέφωνο, νοίκι και καθημερινά έξοδα. Ας πάνε να τους πουν ότι αυτά συνιστούν… ανάκαμψη. Και γι αυτό θα συνεχιστούν στους ίδιους ρυθμούς για καμιά δεκαριά χρόνια ακόμη αφού η κυβέρνηση δεν μπορεί να οργανώσει τη δίκαιη κατανομή του κόστους εξόδου από την κρίση.
Αν εννοούν ότι με βάση τα νούμερα που θα διαμορφώσουν με την άγρια φορολογία κυρίως, θα αποσπάσουν τις αναβαθμίσεις των οίκων αξιολόγησης που κατήγγειλαν ως εχθρούς του έθνους όταν μπουμπούνιζαν τις υποβαθμίσεις, ότι μπορεί να νοείται αναστροφή της κρίσης με περαιτέρω επιδείνωση της ζωής και ότι μπορεί να λυθεί το οικονομικό πρόβλημα της χώρας με αέναη λιτότητα, που δεν εντάσσεται σε πρόγραμμα ανάπτυξης, και ότι όλα αυτά θα αποτελέσουν άλλοθι για να παραμείνει η εξουσία στα ίδια χέρια, να ασκείται με τις ίδιες μεθόδους και να εξυπηρετήσει τα ίδια συμφέροντα, τότε απλώς είναι χειρότεροι από όλους τους προηγουμένους – δηλαδή από τους εαυτούς τους.
Via : www.protagon.gr
