του Β. Πάικου
Ευτυχώς, λένε κάποιοι, αρχίσαμε να διαμορφώνουμε κουλτούρα κυβερνητικών συνεργασιών. Κάτι που λείπει από την Ελλάδα και, ασφαλώς, μας χρειάζεται. Ένα χρόνο τώρα, με την συγκυβέρνηση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ., τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά. Τα βρίσκουν οι ετερογενείς κυβερνητικοί εταίροι μεταξύ τους, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες της συγκυρίας. Και το πράγμα προχωράει – με δυσκολίες αλλά προχωράει. Και τούτο αποτελεί δημοκρατικό κεκτημένο έτσι κι αλλιώς…
Μακάρι να ήταν έτσι. Θα το ευχόταν ο καθένας. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί με το πολιτικό περιεχόμενο της συγκεκριμένης κυβερνητικής συμμαχίας. Όμως το μοντέλο της σημερινής τρικομματικής διακυβέρνησης κάθε άλλο παρά ως συνεργατικό υπόδειγμα μπορεί να εκτιμηθεί. Και κάθε άλλο παρά κουλτούρα κυβερνητικών συνεργασιών διαμορφώνει. Όπως ολοφάνερα τα πεπραγμένα του ενός έτους συγκυβέρνησης καταδεικνύουν, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜ.ΑΡ. απλώς προσφέρουν στον Αντώνη Σαμαρά την πλειοψηφική κοινοβουλευτική βάση που του λείπει, και που του αρνήθηκε ο λαός. Προκειμένου να κυβερνά ωσεί αυτοδύναμος.
Δυσκολεύεται να φανταστεί κανείς τι διαφορετικό θα έπραττε ο Αντώνης Σαμαράς, αν ηγείτο μονοκομματικής κυβέρνησης. Η περιπέτεια του «αντιρατσιστικού» δεν είναι παρά το τελευταίο επεισόδιο ενός διαρκούς σίριαλ αυθάδους, αλαζονικής, αυταρχικής, μονοκομματικού ήθους συμπεριφοράς του πρωθυπουργού απέναντι στους συμμάχους του. Τους κυβερνητικούς συμμάχους, τους οποίους εννοεί να ταπεινώνει και να προσβάλλει κατ’ εξακολούθηση.
Και δεν ξέρω στ’ αλήθεια για ποιο λόγο εκτιμήθηκε δημοσιογραφικά ως απλή διαφωνία των κυβερνητικών εταίρων η τελευταία εξέλιξη. Ενώ πρόκειται για σαφή υπαναχώρηση του Πρωθυπουργού από τα υπεσχημένα. Προκειμένου για νομοθέτημα το οποίο είχε συμφωνηθεί ανάμεσα στους εταίρους και το οποίο είχε αρμοδίως παραγγελθεί στον υπουργό Δικαιοσύνης. Εδώ ο Σαμαράς άδειασε κανονικά τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη, άδειασε κανονικά τον Ρουπακιώτη, «αποφάσισε και διέταξε»…
Τι να πρωτοθυμηθείς…
Αλλά είπαμε. Το αντιρατσιστικό δεν είναι παρά το κερασάκι. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς και τι να ξεχάσει μέσα σ’ αυτόν τον ένα χρόνο της συγκυβέρνησης. Ότι ο Σαμαράς έγραψε, από την αρχή, στα παλαιότερα των υποδημάτων του την «Προγραμματική Συμφωνία» των τριών; Ότι λησμόνησε, από την επόμενη μέρα, τη δημόσια δέσμευσή του, σύμφωνα με την οποία θα ταξιδεύει στο εξωτερικό μαζί με τους δύο άλλους αρχηγούς; Ότι αγνόησε στην εντέλεια την πρόταση Βενιζέλου για τη συγκρότηση «ομάδας διαπραγμάτευσης» με την τρόικα, προκειμένου να μετέχουν και οι άλλοι στο «μνημονιακό γίγνεσθαι»; Ότι, όπως οι ίδιοι οι εταίροι δημόσια αποκαλύπτουν, οι Υπουργοί της ΝΔ δεν λαμβάνουν στο ελάχιστο υπ’ όψη τις προτάσεις τους εφ’ όλης της θεματολογικής ύλης; Ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜ.ΑΡ. υποχρεώθηκαν να καταπιούν αμάσητες ακραίες περιπτώσεις νεοδημοκρατικών επιλογών προσώπων; Από το Λιάτσο στην ΕΡΤ ως τον Χατζάκη στο Εθνικό θέατρο. Κι από τον Αμπατζόγλου στον ΟΑΕΔ ως τον Στυλιανόπουλο στο ΣΔΟΕ. Ότι αναγκάστηκαν να κάνουν πως δεν βλέπουν τη διατήρηση στη θέση του, του απολογητή του ναζισμού συμβούλου του υπουργού Αθανασίου; Ότι όταν οι συγκυβερνώντες πίεζαν (και δημόσια) για συνέχιση των διαπραγματεύσεων προκειμένου για το μνημόνιο-3, άκουσαν έκπληκτοι τον Στουρνάρα να δηλώνει πως «η διαπραγμάτευση ολοκληρώθηκε»; Ότι με πρωθυπουργική ανοχή ο Σίμος Κεδίκογλου λειτουργεί, σε μόνιμη βάση, ως εκπρόσωπος της ΝΔ; Ότι δεν ελήφθησαν στο ελάχιστο υπ’ όψη οι ενστάσεις των εταίρων προκειμένου για την εξαφάνιση των αναπηρικών επιδομάτων, για το χαράτσι της ΔΕΗ, για τις απολύσεις στο δημόσιο και οι ένα σωρό ακόμη «κόκκινες γραμμές», για τις οποίες οι συγκυβερνώντες περιήλθαν, από καιρό, στο χώρο ευθύνης των γελοιογράφων; Ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ σύρονται κυριολεκτικά σε αλλεπάλληλα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, με νομοθέτηση σχεδόν των πάντων είτε δια πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, είτε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος; Ότι αναγκάστηκαν να «συνυπογράψουν» τις τρεις ντροπιαστικές επιστρατεύσεις απεργών; Ότι ο Σαμαράς έτριψε κυριολεκτικά στα μούτρα του Βενιζέλου και του Κουβέλη τον αντιμεταναστευτικό οίστρο της ΝΔ με τα πογκρόμ τύπου «Ξενίου Διός» και τα στρατόπεδα τύπου Αμυγδαλέζας; Ότι για να πραγματοποιηθεί σύσκεψη των συγκυβερνώντων αρχηγών θα πρέπει να φτάσουν τα πράγματα στο αμήν, κι εκείνοι να το ζητήσουν και να το ξαναζητήσουν; Ή ότι πάνω κι από το τρίο των αρχηγών, σε ότι αφορά στα ζητήματα διακυβέρνησης, εμφανέστατα τίθεται το τρίο Σταμάτη, Μπαλτάκου, Λαζαρίδη;…
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς και τι να ξεχάσει; Aπ’ όσα διαμορφώνουν την εικόνα της «μονοκομματικής φυσιολογίας» τρικομματικής διακυβέρνησης; Από κει και πέρα δεν είναι περίεργο που το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜ.ΑΡ. καταρρέουν δημοσκοπικά, προκειμένου να διασωθεί η Ν.Δ. Ούτε ότι δημοσιογραφικά αποκαλούνται «συνιστώσες» της Ν.Δ. Είναι προφανές ότι τελούν σε κατάσταση πολιτικής ομηρείας. Αντιμετωπίζοντας με δέος το ενδεχόμενο προσφυγής σε εκλογές. Το εφιαλτικά απευκταίο ενδεχόμενο, που ο Πρωθυπουργός βρίσκει τρόπους να επισείει, κι ας μην αναφέρεται ρητά σ’ αυτό. Είναι χαρακτηριστικό (και αποκαλυπτικό διαθέσεων, στάσεων και συμπεριφορών), ότι ακόμη και τώρα, μετά το στραπάτσο του «αντιρατσιστικού», οι ελάσσονες κυβερνητικοί εταίροι σπεύδουν να ξεκαθαρίσουν πως δεν τίθεται επ’ ουδενί ζήτημα κυβερνητικής συνοχής…
* Figurant: Θεατρικός όρος, αναφερόμενος στους βωβούς ρόλους. Για λόγους πολιτικής κοσμιότητας επελέγη ο συγκεκριμένος όρος στον τίτλο, αντί της χυδαίας έκφρασης «γλάστρες»…
Via : www.avgi.gr
