του Κωνσταντίνου Μπούρπουλα*
Σε έναν κόσμο τόσο ανταγωνιστικό όσο εκείνον του ποδοσφαίρου, που οι αποφάσεις και η διαχείριση ενός συλλόγου ξεφεύγουν κατά πολύ από το αθλητικό κομμάτι το οποίο ενδεχομένως, αν όχι βέβαια, έχει πάρει δευτερεύοντα ρόλο, η διοίκηση καθορίζει σε τεράστιο βαθμό την επιτυχία της εκάστοτε ομάδας σε όλους τους τομείς που την αφορούν. Οι σωστές αποφάσεις μπορούν να ανεβάσουν στα ύψη τις μετοχές-ποδοσφαιρικές ή μη-συνάμα όμως μπορούν να υπονομεύσουν το μέλλον ενός συλλόγου ανεξαρτήτως μεγέθους ή ιστορίας.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η ομάδα της Βαρκελώνης που έπειτα την εφιαλτική θητεία του τέως προέδρου της, βρίσκεται ακόμα σε αυτό το γνωστό για όλους μας οικονομικό αδιέξοδο. Οι λόγοι που οδήγησαν σε οικονομική και ταυτόχρονα αγωνιστική κατάρρευση τους μπλαουγκράνα είναι γνωστοί και δεν χρειάζονται περεταίρω ανάλυση. Αυτό που όμως αξίζει να αναφερθεί είναι η τωρινή κατάσταση που βρίσκεται ο καταλανικός σύλλογος και το μέλλον αυτού το οποίο δυστυχώς δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα.
Πολλοί ενθουσιάστηκαν με τι μεταγραφές της Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι που μας πέρασε ενώ άλλοι παραξενεύτηκαν, μεταξύ αυτών και ο coach της Μπάγερν, Julian Nagelsmann. «Η Μπαρτσελόνα είναι ο μόνος σύλλογος που δεν έχει χρήματα, αλλά στη συνέχεια… αγοράζει κάθε παίκτη που θέλει. Δεν ξέρω πώς το κάνουν. Είναι κάπως παράξενο, κάπως τρελό» δήλωσε λίγο πριν τη πρώτη αναμέτρησή τους στο Champions League. Η ομάδα στη περίοδο των μεταγραφών έφερε παίκτες μεγάλου βεληνεκούς όπως οι Λεβαντόφσκι Κούντε και Ραφίνια ενώ ήρθαν ακόμη ποιοτικοί παίκτες χωρίς κόστος μεταγραφής μεν, με ακριβά συμβόλαια δε. Σύνολο 158 εκατομμύρια. Όχι και άσχημα για ένα σύλλογο με χρέος που εκτιμάται στα 1,4 δισεκατομμύρια. Αλλά πώς κατόρθωσε ο τωρινός πρόεδρος, Ζοάν Λαπόρτα να πραγματοποιήσει τέτοιες ομολογουμένως απαγορευτικές μεταγραφές και υπό ποιο σκεπτικό αποφασίστηκαν;
Πάντα ο δρόμος προς την επιτυχία και γενικότερα την επίτευξη των στόχων μας δεν είναι δεδομένος και υπάρχουν άπειρα μονοπάτια και διακλαδώσεις που μπορείς να ακολουθήσεις, ανεξάρτητα την ηθική τους υπόσταση, χωρίς ωστόσο να σου εγγυάται κανείς το τελικό αποτέλεσμα. Αρκετές φορές μας παρουσιάζονται επιλογές στις οποίες ελλοχεύουν κίνδυνοι, υπάρχει ρίσκο αλλά και επιλογές που προαπαιτούν χρόνο. Αναμφίβολα η Μπαρτσελόνα δεν φαίνεται να έχει σε τρομερή εκτίμηση τη δεύτερη επιλογή…Μέσα από οικονομικούς ελιγμούς και διακανονισμούς κατάφερε να εξασφαλίσει χρόνο όσον αφορά τα χρέη και τα δάνεια που της χτυπούσαν τη πόρτα, πούλησε μέρος των τηλεοπτικών δικαιωμάτων της ,περιουσιακά στοιχεία, προσπάθησε απεγνωσμένα να μειώσει παχυλούς μισθούς παικτών-στο όριο του αντιαθλητικού θα έλεγε κανείς- και πήρε και άλλα δάνεια. Με αυτά τα χρήματα λοιπόν κινήθηκε στο μεταγραφικό παζάρι. Έβαλε άμεσους υψηλούς στόχους σε Ισπανία και Ευρώπη περιμένοντας την απόσβεση των χρημάτων μέσα από την αγωνιστική επιτυχία ενώ ταυτόχρονα θα ανέβαινε και το status της ομάδας. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν λήφθηκαν αυτές οι αποφάσεις.
Βέβαια όπως ειπώθηκε και προηγουμένως, μία επιλογή, μία απόφαση δεν έχουν πάντα το ίδιο αποτέλεσμα και ως γνωστόν όταν ρισκάρεις πάντα υπάρχουν ανησυχίες, κενά να αποτύχεις. Η επιλογή του Λαπόρτα και των συνεργατών του έθεσαν σε κίνδυνο την ευημερία και τη μελλοντική βιωσιμότητά του συλλόγου μεταθέτοντας τα προβλήματα για αργότερα. Πίστεψαν πως τα χρήματα θα βοηθούσαν τον σύλλογο να σταθεί ξανά στα πόδια του. Τα χρήματα τα οποία ήταν ο λόγος που ένας τεράστιος οργανισμός όπως η Μπαρτσελόνα έφθασε στο ναδίρ εξαρχής.
Τα προβλήματα όμως δεν περιορίζονται αποκλειστικά στο οικονομικό κομμάτι. Περνώντας και στο αγωνιστικό, τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα. Ο Τσάβι κλήθηκε να αντιμετωπίσει τη κρίση ταυτότητας που επέφερε η αποχώρηση του Μέσι καθώς και να ενσωματώσει στην ομάδα όλες τις καινούριες προσθήκες έχοντας την υποχρέωση να χτίσει από την αρχή δίχως όμως να έχει την πολυτέλεια να αγνοεί τα αποτελέσματα. Περιέργως, τα πηγαίνει περίφημα, μέχρι στιγμής, εντός Ισπανίας με την ομάδα να πραγματοποιεί πειστικές εμφανίσεις έχοντας εκμεταλλευτεί επιπλέον στο έπακρο την μικρή αγωνιστική καθίζηση της Ρεάλ. Δυστυχώς όμως για την ίδια, η πορεία της στην Ευρώπη έληξε νωρίς. Πρώτα ο αποκλεισμός της στους ομίλους του Champions League και τώρα η ακόμα μεγαλύτερη «σφαλιάρα» από τη Mάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τον αποκλεισμό στους 16 του Europa League.
Υπάρχουν πάντα πολλές διαφορετικές οπτικές να δεις τα πράγματα. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως η χρονιά θα είναι πολύ καλή αν κλείσει με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Κάποιος άλλος μπορεί να αντιτείνει πως η Ευρώπη έχει προτεραιότητα για το μέγεθος του συλλόγου και πως η βαρύτητα του αποκλεισμού δεν μπορεί να μετριαστεί από ένα πρωτάθλημα (ειδικά με ένα τέτοιο μπάτζετ, θα πρόσθετα εγώ). Η αλήθεια είναι πως ένα τέτοιο ντιμπέιτ δεν μπορεί να αποφευχθεί παρόλα αυτά ένα πράγμα είναι σίγουρο και αυτό είναι πως τα προβλήματα δεν έχουν ξεπεραστεί και κανένα πρωτάθλημα δεν μπορεί να τα επισκιάσει, όχι πια τουλάχιστον.
Αναμφίβολα, το αν θα δικαιωθεί ο Λαπόρτα ή όχι είναι κάτι που μόνο ο χρόνος μπορεί να πει. Παρόλα αυτά, πρόκειται για ένα στοίχημα το οποίο μπορεί να αποβεί μοιραίο και σίγουρα δεν αποπνέει υγεία τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Πόσο διαφορετική κατάληξη -τουλάχιστον στην Ευρώπη- θα μπορούσε να έχει η Mπαρτσελόνα αν έκανε ένα βήμα πίσω, να νοικοκυρέψει τα χρέη χωρίς να ξεπουλάει το εαυτό της, να χτίσει, να δώσει ευκαιρίες και να αναδείξει ποδοσφαιριστές από τις ακαδημίες της μέσω των οποίων έφθασε στη κορυφή. Σίγουρα δεν θα ήταν φαβορί για πρωτάθλημα, για μεγάλη πορεία στην Ευρώπη ούτε λόγος. Αλλά πόσο χειρότερα θα τα πήγαινε; Τόσο πολύ θα έπεφτε η εμπορικότητα του club; Και πέρα από αυτό, είναι φυσικό επακόλουθο να υποστείς τις συνέπειες των πράξεων σου και αν όχι τη πρώτη φορά σίγουρα τις επόμενες. Η ιστορία, αν και πρόσφατη, φαίνεται να επαναλαμβάνεται, φορώντας διαφορετικό προσωπείο αυτή τη φορά αλλά η κατάληξή της-για να είμαστε και δίκαιοι-μπορεί να διαφέρει. Αν ναι πόσο;
*Σπουδαστής Αθλητικής Δημοσιογραφίας
