Σε μια χώρα όπου ο συντηρητισμός του ωχαδελφισμού αποτυπώνεται σε πολλές εκφράσεις, σε μια χώρα όπου οι δικαιολογο-κινδυνολογούντες έχουν μόνιμο ψωμί από το κράτος πελατείας τους, σε μια χώρα όπου το «φιλότιμο» των πολιτικών είναι να μεγενθύνουν το μικρό και να υποτιμάνε το μεγάλο και σπουδαίο.
Και η Εύβοια είναι ένα από τα εργαστήρια που προσδιορίζουν την κατεύθυνση και τα απόνερα αυτής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, ένα νησί που τα κροκοδείλια δάκρυα τόσο της Περιφέρειας όσο και της κεντρικής κυβέρνησης τα έχει πληρώσει με ακριβό τίμημα τα τελευταία χρόνια.
Από τον προηγούμενο Περιφερειάρχη, τον Κ. Μπακογιάννη – τον οραματιστή του Μεγάλου Περιπάτου – στον τωρινό, Φ. Σπανό, κουμπάρο του προηγούμενου, η εγκληματική τους αδιαφορία έχει οδηγήσει ένα ολόκληρο νησί σε μαρασμό, με την περιβαλλοντική καταστροφή να είναι ανεπανόρθωτη.
Χωρίς σχέδιο αντιπλημμυρικής και αντιπυρικής προστασίας, αφού σχεδόν κάθε χρόνο τελευταία , στη γύρω περιοχή της κεντρικής Εύβοιας που έγινε υγρός τάφος για οχτώ συνανθρώπους μας, χιλιάδες στρέμματα από παρθένα δάση αποψιλώνονται από τις καταστροφικές πυρκαγιές, ενώ ρέματα μπαζωμένα και ποτάμια που δείχνουν την πλημμυρική τους επικινδυνότητα αφήνουν ανοχύρωτους τους πολίτες και τις περιουσίες τους.
Η καινούργια χωροταξική τους πραγματικότητα μετρείται σε κάποιους στατιστικούς δείκτες όπου ως όρος και προϋπόθεση ευημερίας της περιοχής θεωρούνται οι συνεχείς αμμοληψίες του ποταμού, με την διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας του συστήματος, η πληθώρα προσχώσεων και παραβιάσεων στην κοίτη του ποταμού Λήλαντα και των παρακείμενων ρεμάτων, η απουσία καθαρισμού – με την απόδειξη που μας έδωσαν τα φερτά υλικά – και η ανθρώπινη επέμβαση που έχει μεταβάλλει ακόμη και την ακτογραμμή.
Από τη «Ζηνοβία» στο τέλος του 2019, για να μην πάμε πιο πίσω στο χρόνο όπου οι καταιγίδες δεν είχαν ονοματοδοσία, ήξεραν πως το ποτάμιο σύστημα του Λήλαντα ποταμού δεν βρίσκεται σε ισορροπία. Και ήρθε η «Θάλεια», όπου η ολιγωρία τους κατέδειξε και την ικανότητά τους σε πρωτοβουλίες σε καταστάσεις κρίσης. Με ψευδο-χρησμικά δελτία τύπου διεκδικούν και το αλάθητο στις αξιωματικές αποφάνσεις τους για τη μη χρήση του αριθμού έκτακτης ανάγκης 112.
Ξέρουν και γνωρίζουμε, πως μπορεί το κύριο αίτιο να είναι η ένταση της βροχής και η φυσική υπερχείλιση, αλλά ο επικρατών μηχανισμός πλημμύρας και καταστροφών είναι η παρεμπόδιση της ροής των νερών, η ανθρώπινη επέμβαση δηλαδή είτε με αστοχίες έργων, είτε με την απουσία αυτών.
Και η συλλογική ευθύνη δεν είναι στοιχείο των δημοκρατικών καθεστώτων. Η ευθύνη έχει όνομα και πολιτικό πρόσημο.
Συνωστίστηκαν τελικά πολλοί «Άριστοι» σε αυτό το κυβερνητικό επιτελείο και τίθεται ως απορία μια φράση της συγγραφέως Μάρω Δούκα : « Ανέμπνευστες, μίζερες, φιλήσυχα κακότροπες εποχές σαν τη δική μας, ανέμπνευστους, μίζερους, φιλήσυχα κακότροπους ανθρώπους θα αναδείξουν».
*Η φωτογραφία είναι από το Pagenews.gr
Η συντακτική ομάδα της Πυξίδας
