Tης Μαριας Κατσουνακη
Πάντα υπάρχει και θα υπάρχει μια αφορμή, μια εξήγηση, μια ερμηνεία. Είτε πρόκειται για τον 20χρονο Ανταμ Λάντσα στο Νιούταουν του Κονέκτικατ είτε για τον 36χρονο Μιν Γιονγκγιούν στην επαρχία Χενάν της Κίνας. Προφανώς, άλλοτε θα φταίνε η ψυχοπαθολογική προσωπικότητα της μητέρας, η νοσηρή οικογένεια, η απόρριψη από τον πατέρα, τη μητέρα, το περιβάλλον, η ανεργία, η κακοποίηση από τους γονείς ή την κοινωνία. Πάντα, το προφίλ του δράστη θα οδηγεί σε δύσκολη παιδική ηλικία, με συντριπτικά ψυχικά κατάγματα. Πολύ συχνά, μια θεωρία (εν προκειμένω για το επερχόμενο τέλος του κόσμου) ή μια αίρεση θα προσφέρει στέγη ή θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε σαλεμένα μυαλά. Αναμφισβήτητα η οπλοκατοχή και η οπλοχρησία θα έχουν σοβαρό μερίδιο ευθύνης για το μακελειό. Μόνο που τα σχολεία είναι πρώτα στις προτιμήσεις των δραστών, τα θύματα είναι παιδιά και έφηβοι. Μπορεί το ενδιαφέρον του εκάστοτε δράστη να συγκεντρώνεται σε μέρη που υπάρχει μεγάλη συνάθροιση: εμπορικά κέντρα, κινηματογράφοι, πλατείες, κ.ο.κ. Οπως και να έχει, τα παιδιά, σχεδόν πάντα, υπερτερούν σε αριθμό.
Οι ψυχιατρικές προσεγγίσεις είναι αναγκαίες, τα μέτρα της πολιτείας απαραίτητα, για να ελεγχθεί, σε ένα βαθμό, το κακό που απλώνεται σαν επιδημία στον κόσμο: επιθέσεις ενόπλων σε σχολεία. Και ο ρόλος των ΜΜΕ; Η τεράστια προβολή που παίρνουν παρόμοια θέματα στα τηλεοπτικά δίκτυα της υφηλίου, πόσο ενεργοποιεί τη διαταραχή ανθρώπων οι οποίοι επιθυμούν να μιμηθούν τους δολοφόνους της επικαιρότητας; Ηδη, μετά τα συμβάντα στο Κονέκτικατ η αστυνομία συνέλαβε και άλλους που σχεδίαζαν να ζήσουν παρόμοιες «συγκινήσεις». Τι τρέφει την ανθρώπινη ψυχή είναι καταγεγραμμένο, ποικιλοτρόπως αναλυμένο, έχει εμπνεύσει την τέχνη και την επιστήμη. Η δημοσιότητα κατέχει πλέον περίοπτη θέση στον κατάλογο των παθήσεων. Η αναγνωρισιμότητα με όποιο κόστος –αν υποθέσουμε ότι οι δράστες είναι σε θέση να το υπολογίσουν – τροφοδοτεί το φαντασιακό, επιτείνει την ανισορροπία, ακυρώνει τις αναστολές.
Το κοινό, σε παρόμοια περιστατικά, διχάζεται. Κάποιοι ρουφάνε, ακόμα, κάθε πληροφορία και εικόνα, κάποιοι άλλοι ενοχλούνται με τη λεπτομέρεια και ασημαντολογία που δεν έχει καμία σχέση με την ενημέρωση. Οι κάτοικοι του Νιουτάουν δεν αντέδρασαν με τον ίδιο τρόπο στην παρουσία δεκάδων τηλεοπτικών δικτύων και δημοσιογράφων στην πόλη τους. Για άλλους ήταν παρηγορητικό, για άλλους εξοργιστικό. Οσο όμως η βία διογκώνεται ανεξέλεγκτα, η τηλεοπτική κάλυψή της αποτελεί ζήτημα εξίσου επιτακτικό με τις αποφάσεις για την οπλοκατοχή. Η μανία των εικόνων εκτός από αποδεδειγμένα επικίνδυνη είναι πλέον και παρωχημένη. Ο κορεσμός από την υπερκατανάλωση ανοίγει νέες διαδρομές. Ολέθριες ή συναρπαστικές. Τα ΜΜΕ δεν έχουν παρά να επιλέξουν.
Via : www.kathimerini.gr
