Μάκης ΣερεπίσοςΤον χρόνο δεν τον κέρδισε ποτέ, κανένας. Είναι κάτι δεδομένο και, όσο μεγαλώνουμε, το βλέπουμε και εμείς, στον εαυτό μας. Οι άνθρωποι αλλάζουν, προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα, ωριμάζουν, βλέπουν διαφορετικά τον κόσμο. Ή, τουλάχιστον, έτσι θα ήταν το λογικό.
Στην περίπτωση του Κριστιάνο Ρονάλντο, όμως, μάλλον δεν ισχύει αυτό. Ο Πορτογάλος σούπερ σταρ, ένας πραγματικός θρύλος, ένας αδιανόητα καλός σκόρερ, βρίσκεται τις τελευταίες εβδομάδες στο επίκεντρο μίας ίσως ανούσιας και φλύαρης συζήτησης για το μέλλον του.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο CR ζήτησε να αποχωρήσει από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ νωρίτερα στο καλοκαίρι. Οι Άγγλοι δεν τον άφησαν να φύγει για το… τίποτα, αρκετές ομάδες δίστασαν ή απέρριψαν την προοπτική να προσθέσουν τον Ρονάλντο στο ρόστερ τους και τελικά η σεζόν ξεκίνησε με τον Πορτογάλο στο ιστορικό κλαμπ. Όλα καλά μέχρι εδώ;
Ναι, θα μπορούσε να πει κάποιος. Δεν είναι άλλωστε κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί: Στις μέρες μας, καλώς ή κακώς, ζούμε την κυριαρχία των σταρ. Πολλές φορές στο παρελθόν διαβάσαμε ξανά για μία διαφωνία ανάμεσα στο «βαρύ χαρτί» μίας ομάδας με την διοίκηση ή τον προπονητή που έληξε αναίμακτα. Βλέποντας δε τον Κριστιάνο να ξεκινά ως βασικός στο ματς με την Μπρέντφορντ, ο ποδοσφαιρικός κόσμος πίστεψε ότι ίσως το θέμα «έκατσε».
Η «μικρή» Μπρέντφορντ έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα μίας πραγματικά κακής ομάδας. Γκέλες από τον τερματοφύλακα, άμυνα που δεν… βρίσκεται με τίποτα, κέντρο και επίθεση γεμάτο ατομική ποιότητα αλλά με νοοτροπία αλάνας: Το διαλυμένο «παζλ» της Μάντσεστερ εμφανίστηκε σε όλο του το μεγαλείο και η Γιουνάιτεντ υπέστη ήττα – σοκ (4-0), που, εκτός όλων των άλλων, έφερε και τις πρώτες – μεγάλες – γκρίνιες για τον Έρικ Τεν Χάγκ.
Και κάπου εδώ μπαίνει ένα βασικό ερώτημα: Πού είναι ο ηγέτης της ομάδας; Όχι φυσικά ο Χάρι Μαγκουάιρ, που φορά (ακόμα) το περιβραχιόνιο, αλλά ο καλύτερος παίκτης, το πιο μεγάλο όνομα, ο θρύλος.
Φεύγοντας για τα αποδυτήρια, ο CR απέφυγε να δώσει το χέρι στον προπονητή του, ενώ νωρίτερα αρνήθηκε να πάει μέχρι τους οπαδούς της Γιουνάιτεντ, προφανώς γιατί ήξερε ότι θα… έπεφτε κράξιμο, τόσο για τα εξωαγωνιστικά ζητήματα, όσο και για το γεγονός ότι ήταν – και αυτός – βυθισμένος στο ναυάγιο που παρουσίαστηκε στο γήπεδο της Μπρέντφορντ.
Λίγο μετά, μάλιστα, τα reports στην Αγγλία ανέφεραν ότι οι άνθρωποι του συλλόγου είναι εξοργισμένοι με την στάση του Ρονάλντο και του ζήτησαν να αλλάξει την συμπεριφορά του, αλλιώς θα πέσει στο τραπέζι μέχρι και η πρόωρη λύση του συμβολαίου του.
Και κάπου εδώ μπαίνουμε στο κεντρικό point του ζητήματος.
Γιατί;
Γιατί έφτασε η κατάσταση σε αυτό το σημείο; Γιατί ο Κριστιάνο Ρονάλντο συμπεριφέρεται ως ένας κακομαθημένος σταρ;
Θα μπορούσε εύκολα να πει κάποιος ότι ζει σε μία ομάδα με παθογένειες, με κακή νοοτροπία, χωρίς υψηλούς στόχους και όλο αυτό δεν του επιτρέπει να είναι ο εαυτός του. Σύμφωνοι, η Μάντσεστερ δείχνει να βρίσκεται εκτός ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, αλλά και εδώ υπάρχουν δύο «αλλά»:
- Η συνθήκη αυτή ισχύει εδώ και αρκετό καιρό. Δεν έγινε τώρα, δεν υπήρξε κάτι ξαφνικό. Από την στιγμή που αποχώρησε ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, η Μάντσεστερ ζει – με ελάχιστες εξαιρέσεις – σε καθεστώς «τρέλας», με γκέλες, ήττες και γκρίνια.
- Η καθημερινότητα της Γιουνάιτεντ – υποτίθεται πως – άλλαξε με την έλευση του Έρικ Τεν Χαγκ. Ο πρώην τεχνικός του Άγιαξ ήρθε στην Μάνστεστερ με σκοπό να την φτιάξει από το «μηδέν», να δημιουργήσει μία σύγχρονη ομάδα και να βάλει τους δικούς του κανόνες, έχοντας το ελεύθερο από την διοίκηση σε όλα τα κομμάτια που αφορούν την λειτουργία του ποδοσφαιρικού τμήματος.
Ο Ρονάλντο, λοιπόν, πήγε πέρσι στην Γιουνάιτεντ γνωρίζοντας την κατάσταση και το status του συλλόγου και ο Τεν Χαγκ ήρθε με σκοπό να δώσει μία ανάσα φρεσκάδας και το boost για τη νέα αρχή. Η λογική, λοιπόν, λέει ότι ο Πορτογάλος θα ήταν «κολώνα» στα σχέδια για την μεγάλη επιστροφή, ένα σημείο αναφοράς στο γήπεδο και στα αποδυτήρια, μία προσωπικότητα που με την αύρα της θα «κουβαλούσε» και τους υπόλοιπους και θα τους έδειχνε πώς είναι να παίζεις σε ένα κορυφαίο club.
Ένας θρύλος αυτό θα έκανε. Ένας παίκτης με τόσες παραστάσεις, ένας υπεραθλητής που έχει κατακτήσει τα πάντα θα μπορούσε να βάλει στην άκρη την ανάγκη για νέα επιτεύγματα και να πάρει τον ρόλο που όλοι οι σπουδαίοι πρέπει να πάρουν κάποια στιγμή: Αυτόν του πραγματικού ηγέτη στα αποδυτήρια, του μέντορα, του ανθρώπου που προσωποποιεί το «παράδειγμα» για όλους του άλλους. Έστω και αν η ομάδα είναι κακή και θέλει δουλειά παντού.
Αντί γι’αυτό, ο Ρονάλντο προτίμησε τον άλλον δρόμο: Το «εγώ» μπήκε ξανά μπροστά, η ομάδα πέρασε σε δεύτερο στάδιο, το reboot δεν τον απασχόλησε ιδιαίτερα. Για τον Κριστιάνο, σημασία έχει μόνο ένα: Η κατάρριψη κι άλλων ρεκόρ. Προφανώς αυτό δεν είναι κακό και σίγουρα μπορεί να το πετύχει πιο εύκολα σε άλλον σύλλογο, αλλά…
Αλλά ο Ρονάλντο δεν είναι πια 25. Είναι 37. Δεν είναι ο killer με τα 50-60 γκολ κάθε σεζόν, αλλά ένα «9αρι» που είναι αποδοτικό μόνο μέσα στο «κουτί», χωρίς να προσφέρει ιδιαίτερα στα υπόλοιπα κομμάτια του παιχνιδιού. Ναι, σίγουρα μιλάμε ακόμα για έναν top επιθετικό, που πέρσι είχε 24 γκολ σε Premier και Champions League και ακόμα τοποθετείται στη λίστα με τους υποψήφιους για τον καλύτερο παίκτη της σεζόν. Ναι, ο Ρονάλντο είναι πάντα «απειλή» και φόβος για την άμυνα, όμως η ζωή κυλά, ο χρόνος είναι αμείλικτος και ο Κριστιάνο ξέρει ότι σιγά – σιγά περνά στην άλλη μεριά του λόφου.
Δεν θα είναι εύκολο να αποδεχτεί ότι πλέον δεν είναι ο νο.1, ούτε ότι ίσως πρέπει να εστιάσει σε άλλους τομείς πέρα από το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι. Ίσως όμως δεν έχει κι άλλη επιλογή: Το «άκυρο» από πολλές ομάδες της Ευρώπης ήταν ένα μήνυμα για το team του Κριστιάνο, όπως και το γεγονός ότι οι περισσότεροι, πλέον, είναι αντίθετοι στη στάση του, ίσως γιατί περίμεναν ότι ο Ρονάλντο θα είναι στην πρώτη γραμμή της επιστροφής ως ο πιο σπουδαίος, ο καλύτερος και ο άνθρωπος που ξέρει καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει επιτυχία και Γιουνάιτεντ.
Πριν λίγα χρόνια, ο Ερίκ Καντονά είπε ότι αποσύρηθηκε από την ενεργό δράση σε μικρή ηλικία γιατί ένιωσε πως ήταν ήδη στη κορυφή. Για τον Κριστιάνο δεν υπάρχει κάτι τέτοιο: Θα συνεχίσει… όσο πάει, ειδικά από την στιγμή που το κορμί του είναι σε εξαιρετική κατάσταση και το γκολ «κυριαρχεί» ακόμα στις φλέβες του.
Το κακό όμως έιναι ότι το σίριαλ με την Μάντσεστερ δημιουργεί εντυπώσεις και αρνητικά συναισθήματα: Κανένας δεν θέλει να βλέπει έναν τέτοιο παίκτη να μην δίνει το χέρι του στον προπονητή, να μην έχει επαφή με τους φιλάθλους και να απαιτεί να φύγει επειδή δεν του αρέσει κάτι/κάποιος. Χωρίς ίσως να το καταλαβαίνει, ο Ρονάλντο, ένα πραγματικό ποδοσφαιρικό φαινόμενο, κάνει κακό στον Μύθο του. Δημιουργεί κηλίδες στο τελευταίο (;) κομμάτι της καριέρας του και, όσο και αν δεν τον θέλουμε, οι εντυπώσεις πριν το σφύριγμα της λήξης μένουν πάντα ως οι πιο «ζωντανές» στη μνήμη. Θα ήταν κρίμα να «περάσει» ο CR ως ένας κακομαθημένος σταρ, που έψαχνε μόνο τα προσωπικά του ρεκόρ και αδιαφορούσε για την γενική εικόνα, όταν κάνει… όργια εδώ και περίπου 20 χρόνια.
Και αν θέλετε επιβεβαίωση, ας ρωτήσει κάποιος τον υπέροχο Ζινεντίν Ζιντάν, που έφυγε ως ηττημένος μετά από κουτουλιά σε τελικού Μουντιάλ…
Πηγή : https://www.sdna.gr
