του Δημήτρη Σούρδη*
Μετά το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία, σχεδόν το σύνολο των πολιτικών αναλυτών έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ως λανθασμένες τις αποφάσεις των ψηφοφόρων και θεωρώντας ότι έπεσαν θύματα λαϊκισμού και καιροσκόπων. Όμως δεν χρειάζεται να συμφωνεί κανείς με τις απόψεις της Meloni για δείξει την αποστροφή του απέναντι στο κατεστημένο. Αν και το αποτέλεσμα, δηλαδή η ανάδειξη του κόμματος των Fratelli σε πρώτο κόμμα, δεν μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές προς όφελος των συνηθισμένων ανθρώπων, δεν μπορούμε να παραβλέπουμε το γεγονός, ότι μεγάλο μέρος των πολιτών εκφράζει την αντίθεσή του – ανεξάρτητα με τον σωστό η λάθος τρόπο – σε ένα άρρωστο πολιτικό σύστημα.
Όλοι αυτοί που προτάσσουν ως αιτία την ροπή προς τον λαϊκισμό, παρ’ ότι αναφέρουν ως πρόσθετες αιτίες την οικονομική κρίση καθώς και άλλα κοινωνικά προβλήματα (μεταναστευτικό, πόλεμοι κ.λπ.), αρνούνται να ολοκληρώσουν τον συλλογισμό τους. Αντιμετωπίζουν τις κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις ως φαινόμενα που διέπονται από νόμους αντίστοιχους με τους φυσικούς και αρνούνται να εξετάσουν την πιθανότητα ότι ένα διαφορετικό σύστημα ενδεχομένως θα λειτουργούσε καλλίτερα.
Στην Ιταλία πολλοί ψηφοφόροι ψήφισαν τιμωρητικά ή / και εξέλαβαν ότι το κόμμα της Meloni (ή η ίδια) δεν ανήκει στο κατεστημένο – αληθινά ή όχι έχει ελάχιστη σημασία – και θεώρησαν ότι αυτήν την φορά, πίσω από το παραβάν, είχαν μία ευκαιρία να δείξουν την αντίθεσή τους στο κατεστημένο, στην πολιτική της ΕΕ, στην παγκοσμιοποίηση και στα lobby.
Οι συνηθισμένοι άνθρωποι ζώντας ήδη εδώ και χρόνια μία επιδείνωση της καθημερινότητας φαίνεται να βρίσκονται σε αδιέξοδο. Έχοντας βιώσει κυβερνήσεις από όλο το παραδοσιακό πολιτικό φάσμα, χωρίς να διαπιστώνουν κάποια βελτίωση, έχουν χάσει ταυτόχρονα και κάθε ελπίδα. Όποιος θεωρεί ότι ένας απελπισμένος θα επιλέξει το μικρότερο κακό – όπως εκτιμούν οι πολιτικοί του κατεστημένου – φαίνεται να αγνοούν την πραγματικότητα και ζουν μάλλον πλήρως αποκομμένοι από την κοινωνία.
Εν μέσω ενός τέτοιου κλίματος η κυρίαρχη Αριστερά εγκλωβισμένη στα παραδοσιακά ερμηνευτικά σχήματα, αδυνατεί να επωφεληθεί και να παρουσιάσει μία ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση που να δίνει ελπίδα στον κόσμο της εργασίας για μία πιο ενδιαφέρουσα ζωή. Προσκολλημένη σε απαξιωμένες θέσεις όπως στον συγκεντρωτισμό, στον κρατισμό, στην ανάγκη για περαιτέρω ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και με υποσχέσεις αναδιανομής εισοδημάτων που εξαρτώνται από ένα ήδη παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο δεν μπορεί να δώσει προοπτική.
Εάν οι δυνάμεις της Αριστεράς θέλουν να αποφύγουν την περαιτέρω περιθωριοποίηση και να συμβάλλουν σε μία προσπάθεια για μια κοινωνία σε ανθρώπινα μέτρα, με δικαιοσύνη, ελευθερία και ισότητα, οφείλουν να επανακαθορίσουν την στάση τους και να απαλλαγούν από τα στερεότυπα του παρελθόντος. Οι προτάσεις τους οφείλουν εν πρώτοις να δίνουν την δυνατότητα στους πολίτες να συμμετέχουν όλο και περισσότερο στην διαμόρφωση της πολιτικής και ακολούθως να συμπεριλάβουν απαραίτητα μία πρόταση για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο συμβατό με τις οικολογικές επιταγές και κυρίως που θα λαμβάνει πρωτίστως υπόψη τον άνθρωπο και όχι τα πράγματα.
* Μέλος της πολιτικής επιτροπής της Πράσινης Αριστεράς
