του Δημήτρη Σούρδη*
Μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για έξοδο του Ηνωμένου βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η νίκη του Trump ήταν το δεύτερο ανέλπιστο (σύμφωνα με τα ΜΜΕ) μεγάλο πολιτικό γεγονός. Σχεδόν το σύνολο των πολιτικών αναλυτών έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ως λανθασμένες τις αποφάσεις των πολιτών και θεώρησαν ότι οι πολίτες έπεσαν θύματα λαϊκισμού και καιροσκόπων.
Όμως δεν χρειάζεται να συμφωνεί κανείς με τις απόψεις του Nigel Farage για να ταχθεί υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε. και ούτε να συμμερίζεται αυτές του Donald Trump για δείξει την αποστροφή του απέναντι στο κατεστημένο. Αν και το αποτέλεσμα, δηλαδή η ανάδειξη προσώπων όπως ο Trump στην προεδρια των ΗΠΑ, δεν μπορεί να οδηγήσει σε καταστάσεις προς όφελος των συνηθισμένων ανθρώπων, δεν μπορούμε να παραβλέπουμε το γεγονός, ότι μεγάλο μέρος των πολιτών, έφ’ όσον του δοθεί ευκαιρία, εκφράζει την αντίθεσή του – με σωστό η λάθος τρόπο είναι αδιάφορο – σε ένα άρρωστο πολιτικό σύστημα.
Στις ΗΠΑ οι πολίτες εξέλαβαν ότι ο Trump δεν ανήκει στο κατεστημένο – αληθινά ή όχι έχει ελάχιστη σημασία – και θεώρησαν ότι αυτήν την φορά, πίσω από το παραβάν, είχαν μία από τις ελάχιστες ευκαρίες να δείξουν την αντίθεσή τους στο κατεστημένο και στην πολιτική της παγκοσμιοποίησης, στα lobby και στα πανίσχυρα ΜΜΕ.
Αντίστοιχα εκφράσθηκαν και στην Βρετανία. Παρά τον φόβο της επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης, σε μία προσπάθεια να επαναφέρουν την πολιτική σε έναν εποπτεύσιμο χώρο, εκφράσθηκαν όχι μόνον ενάντια στην παγκοσμιοποίηση αλλά και ενάντια στους ανεξέλεγκτους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς της Ε.Ε.
Εν μέσω ενός τέτοιου κλίματος η Αριστερά εγκλωβισμένη στα παραδοσιακά ερμηνευτικά σχήματα, αδυνατεί να επωφεληθεί και να παρουσιάσει μία ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση που να δίνει ελπίδα στον κόσμο της εργασίας για μία πιο ενδιαφέρουσα ζωή. Προσκολλημένη σε απαξιωμένες θέσεις όπως στον συγκεντρωτισμό, στον κρατισμό, στην ανάγκη για περαιτέρω ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και με υποσχέσεις αναδιανομής εισοδημάτων που εξαρτώνται από ένα ήδη παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο δεν μπορεί να δώσει προοπτική.
Εάν οι δυνάμεις της Αριστεράς θέλουν να αποφύγουν την περαιτέρω περιθωριοποίηση και να συμβάλλουν σε μία προσπάθεια για μια κοινωνία σε ανθρώπινα μέτρα με δικαιοσύνη, ελευθερία και ισότητα, οφείλουν να επανακαθορίσουν την στάση τους και να απαλλαγούν από τα στερεότυπα του παρελθόντος. Οι προτάσεις τους οφείλουν εν πρώτοις να δίνουν την δυνατότητα στους πολίτες να συμμετέχουν όλο και περισσότερο στην διαμόρφωση της πολιτικής και ακολούθως να συμπεριλάβουν απαραίτητα μία πρόταση για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που θα λαμβάνει πρωτίστως υπόψη τον άνθρωπο και όχι τα πράγματα και κυρίως θα είναι συμβατό με τις οικολογικές επιταγές.
*Ο Δημήτρης Σούρδης είναι μέλος του ΔΙΚΤΥΟΥ Ανανεωτικής Αριστεράς
