του Βασίλη Παπαστεργίου *
Το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελο που παρακολούθησα ήταν της Αργεντινής το 1978. Ήμουν τότε 8 χρονών. Το Μουντιάλ της Αργεντίνικης χούντας ή Χουντιάλ, όπως το είχε χαρακτηρίσει κάποιος σκιτσογράφος τότε, νομίζω ο Ιωάννου.
Τότε εγώ δεν καταλάβαινα πολύ από αυτά, αλλά κάποιος κόσμος καταλάβαινε.
Ο τραγουδοποιός Βασίλης Νικολαΐδης είχε γράψει ένα τραγούδι με τίτλο «Μουντιάλ 78», όπου περιέγραφε τον κυνισμό της παρακολούθησης μιας διοργάνωσης σε μια χώρα που ο λαός της στερείται τις στοιχειώδεις ελευθερίες.
https://www.youtube.com/watch?v=3LpJRvLG-e4
Διαμαρτυρίες είχαν γίνει τότε σε όλο τον κόσμο, ενώ λέγεται ότι και ο Κρόιφ δεν έπαιξε με την Ολλανδία για αυτόν τον λόγο.
Θυμάμαι την τελετή έναρξης των Πανευρωπαϊκών Αγώνων στίβου στην Αθήνα το 1982. Μια Ελλάδα αισιόδοξη τότε, με την πρόσφατη νίκη του ΠΑΣΟΚ, με ένα νέο εντυπωσιακό στάδιο και το δίδυμο Σακοράφα – Βερούλη να δίνει υποσχέσεις για μετάλλια και μια αναγέννηση του Ελληνικού αθλητισμού. Μετά από μια αρκετά πομπώδη τελετή, με μια μουσική σύνθεση του Γιάννη Μαρκόπουλου με τίτλο «Ειρήνη», που – σήμερα μάλλον δίκαια – έχει παραδοθεί στη λήθη, τον λόγο πήρε ο νεαρός Κώστας Λαλιώτης, τότε Υφυπουργός Νέας Γενιάς. Αναφέρθηκε στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες που είχε διοργανώσει η Ελλάδα της χούντας το 1969 με την συμμετοχή – δυστυχώς- και των τότε «σοσιαλιστικών» χωρών. «Αυτή η διοργάνωση, αυτό το ραντεβού, για την Ελληνική νεολαία θεωρείται άκυρο» είπε.
Είχε δίκιο. Έβλεπα την τελετή έναρξης από την τηλεόραση. Ήμουν τότε 12 χρονών, αλλά ήμουν πια σε θέση να κατανοήσω ότι δεν μπορείς να χαρείς μια αθλητική διοργάνωση σε μια χώρα με βασανιστήρια και πολιτικούς κρατούμενους.
Σε λίγες μέρες αρχίζει το Παγκόσμιο Κύπελο στο Κατάρ. Είναι γνωστό ότι τα έργα κατασκευής των γηπέδων – σε μια χώρα χωρίς ποδοσφαιρική παράδοση – έγιναν σε πολύ εντατικούς ρυθμούς και σε συνθήκες πλήρους απαξίωσης των εργατικών δικαιωμάτων και των κανόνων ασφάλειας του εργατικού δυναμικού. Χιλιάδες άνθρωποι, σύγχρονοι σκλάβοι από την Ινδία, το Νεπάλ, την Σρι Λάνκα και το Μπαγκλαντές, πέθαναν κατά την κατασκευή των γηπέδων και εξ αιτίας αυτής. Η ΦΙΦΑ αδιαφόρησε προκλητικά. Ο Πρόεδρός της Ινφαντίνο δήλωσε χαρακτηριστικά «Όταν δίνεις δουλειά σε κάποιον, ακόμα και σε σκληρές συνθήκες, του δίνεις αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Δεν κάνεις φιλανθρωπία, δεν είναι φιλανθρωπία».
Ακραίος κυνισμός, ντροπιαστικές δηλώσεις από έναν οργανισμό που για μια άλλη φορά θυσιάζει τα πάντα στο βωμό της μεγιστοποίησης του κέρδους.
Το Παγκόσμιο Κύπελο για πρώτη φορά φεύγει από την καλοκαιρινή ζώνη, διακόπτει τα πρωταθλήματα, απειλεί να «κάψει» τους παίκτες που παίζουν πλέον 70-80 αγώνες τον χρόνο για να γεμίσει ο τηλεοπτικός χρόνος και τα ταμεία των ποδοσφαιρικών εταιρειών, ενώ τα γήπεδα αδειάζουν.
Έχω ζήσει έντονα όλα τα Παγκόσμια Κύπελα που θυμάμαι σαν φίλαθλος. Θυμάμαι σχεδόν όλους τους αγώνες, όλους τους ομίλους, μαζεύω – και συμπληρώνω – το άλμπουμ της Πανίνι όλα αυτά τα χρόνια, εν ολίγοις είμαι λίγο παλαβός με αυτά.
Όπως έχω γράψει και παλιότερα, έχω δει τον τελικό του παγκοσμίου κυπέλου το 2002 σε ένα νοσοκομείο στην Ραμάλα με τους Παλαιστίνιους φίλους να παρακολουθούν κι αυτοί με μεγάλο ενδιαφέρον.
Το ποδόσφαιρο είναι πράγματι μια οικουμενική συνθήκη και καλό είναι να το κατανοήσουν όσοι το σνομπάρουν.
Κατά μια σατανική σύμπτωση, έχω εγώ ο ίδιος γεννηθεί σε μήνα Παγκοσμίου Κυπέλου (του Μεξικού), το ίδιο και η σύζυγός μου (της Αργεντινής) και τα δύο από τα τρία παιδιά μας (της Βραζιλίας και της Ρωσίας).
Γενικώς, τα ζούμε έντονα τα Παγκόσμια Κύπελα.
Όμως αυτή την φορά λέω να μην δω το Μουντιάλ, παιδιά.
Δεν είμαι πια 8 χρονών, ξέρω για τις συνθήκες ζωής των Ινδών και Μπαγκλαντέζων εργατών.
Ξενερώνω, θυμώνω με τον κυνισμό του Ινφαντίνο.
Δεν θα πληρώσω συνδρομή στον Αντένα Plus, δεν θα πάρω Πανίνι, ενδεχομένως δεν θα δω κανένα αγώνα.
Θα μου πείτε, και τι μ’αυτό; Συμφωνώ εν μέρει.
Αν όμως η επιτυχία των αγώνων εξαρτάται από την εμπορική επιτυχία ή αποτυχία τους, θεωρώ ότι αυτό που μου αναλογεί ως καταναλωτή – και πολίτη ταυτόχρονα – είναι να μην συμβάλλω στην μεγιστοποίηση των κερδών αυτής της επιχείρησης που μας εξοικειώνει με τον κυνισμό και ταυτόχρονα σκοτώνει το άθλημα που αγαπάμε.
Ο Καντονά τα είπε μια χαρά: «Χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν. Και όμως εμείς θα πάμε να γιορτάσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο;»
https://www.sport24.gr/…/xespase-o-kantona-den-tha-do…
Είναι σημαντικό τα ίδια να πουν και άλλοι σημαντικοί άνθρωποι του ποδοσφαίρου. Φτάνει πια! Ας στερηθούμε και λίγες ώρες μπάλα, ας κάνουμε μια μικρή ρήξη με τις συνήθειες μας, δεν θα πάθουμε και κάτι. Υπάρχουν κάποια πράγματα που νομίζω ότι δεν μπορούμε να τα παρακάμπτουμε.
Κάτι τελευταίο: η χώρα μας ετοιμάζεται να υποβάλει υποψηφιότητα για να διοργανώσει Παγκόσμιο Κύπελο με δύο στυγνές δικτατορίες: την Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο. Μια απόφαση ντροπή. Δεν θα περίμενε βέβαια κανείς τίποτε καλύτερο από αυτή την άθλια κυβέρνηση που αυτοεξευτελιζόμενη (βλ.σχόλιο) έστρωσε κόκκινα χαλιά για τον πρίγκηπα της Σαουδικής Αραβίας, τον δολοφόνο του δημοσιογράφου Κασόγκι.
Ούτε από αυτή την άθλια ομοσπονδία με τον ακροδεξιό πρόεδρο, τον συνομιλητή του Κασιδιάρη, που – Νοέμβρη μήνα – είναι ανίκανη να ξεκινήσει τα πρωταθλήματα της Β και της Γ Εθνικής, έχει καταδικάσει σε απραξία – εδώ και μήνες – τους χιλιάδες ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές αυτής της χώρας και κατά τα άλλα ονειρεύεται Μουντιάλ αγκαλιά με τους δικτάτορες του Ριάντ και του Κάιρου.
Όμως σε εμάς, τους φιλάθλους, αντιστοιχεί να δηλώσουμε – και να διαδηλώσουμε – την αντίθεσή μας σε αυτή την απαράδεκτη επιλογή.
Το σαμποτάζ σε αυτή την άθλια απόφαση είναι μια ουσιαστική συμβολή στον αγώνα για ανθρώπινα δικαιώματα σε όλο τον κόσμο, για αρχές στον αθλητισμό και για την διάσωση της κοινωνικής λειτουργίας του ποδοσφαίρου.
Μόνο έτσι, αν ο αθλητισμός υπηρετεί μια κοινωνική λειτουργία, έχει αξία.
Αλλιώς, όπως λέει και ο φίλος μου ο Κρέων, «απλά βλέπουμε μπάλα».
*Δικηγόρος Αθηνών
