Επεισόδιο πρώτο:
Αργά το βράδυ της Δευτέρας 12 Νοεμβρίου, μια δημοσιογράφος τηλεφωνεί στο γραφείο και ζητά επίμονα να μου μιλήσει. Θεωρώντας καθήκον μου την ανταπόκριση στο αίτημα των δημοσιογράφων, παρά την προχωρημένη ώρα, επικοινωνώ μαζί της. Η μέρα δεν είναι τυχαία. Μόλις την προηγούμενη ψηφίστηκε ο προϋπολογισμός και την επομένη θα συγκληθεί η Εκτελεστική Επιτροπή της ΔΗΜΑΡ. Η δημοσιογράφος με ρωτάει επίμονα «γιατί δεν παραιτείστε εφόσον διαφωνείτε με το κόμμα σας;». Απαντώ, όπως το έχω κάνει ήδη πολλές φορές, ότι και η άποψη της μειοψηφίας ανήκει στο κόμμα, ότι κόμμα είναι και η μειοψηφία, κόμμα είμαι και εγώ. Κλείνει η συζήτηση.
Επεισόδιο δεύτερο:
Την επομένη το πρωί, ενώ ετοιμάζομαι να πάω στην κρίσιμη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής, διαβάζω το άρθρο της δημοσιογράφου, που φέρει τίτλο, με μεγάλη γραμματοσειρά: «Βουδούρης: εγώ είμαι το κόμμα»! Προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί της. Δεν απαντάει και λίγο μετά μου έρχεται ένα σμσ: «να επικοινωνήσουμε το απόγευμα». Προφανώς δεν μπορώ να περιμένω και συντάσσω μια ανακοίνωση για την αποκατάσταση της πραγματικής μου δήλωσης: «το κόμμα είμαι ΚΑΙ εγώ».
Ο καθένας καταλαβαίνει τη μνημειώδη διαφορά που συνεπάγεται αυτό το «ΚΑΙ». Εξάλλου, έχω δηλώσει πολλές φορές τους τελευταίους μήνες πως και η μειοψηφία αποτελεί μέρος του κόμματος στη ΔΗΜΑΡ. Είναι προφανές για κάθε καλόπιστο άνθρωπο, πως η φράση «Εγώ είμαι το κόμμα» αποτελεί πλήρη αντιστροφή της θέσης μου.
Επεισόδιο τρίτο:
Η συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής, από την αξιολόγηση της πολιτικής κατάστασης μετά τις κρίσιμες ψηφοφορίες, που προέβλεπε η ημερήσια διάταξη, εξελίσσεται σε δικαστήριο εναντίον των βουλευτών Π. Μουτσινά και Οδ. Βουδούρη, διότι «δεν ψήφισαν τα μέτρα». Οι τρεις πιο ένθερμοι κατήγοροι, αναφέρουν την υποτιθέμενη δήλωσή μου, σαν στοιχείο του κατηγορητηρίου τους.
Επεισόδιο τέταρτο:
Εύλογα θα περίμενε ο καθένας, την αποκατάσταση της αλήθειας ή τουλάχιστον την απλή δημοσίευση της ανακοίνωσής μου την επομένη. Αντ’ αυτού, δημοσιεύεται, στα λεγόμενα «παραπολιτικά» ένα ειρωνικό σχόλιο, σύμφωνα με το οποίο «ο Βουδούρης προσπάθησε να διαψεύσει την ίδια του την δήλωση». Σημειώστε: «προσπάθησα» να «διαψεύσω»! Δηλαδή η εξόφθαλμη παραποίηση, εκ μέρους της δημοσιογράφου, της πάγιας θέσης μου, θεωρείται αντικειμενική αλήθεια, ενώ η αυτονόητη αποκατάσταση της αλήθειας καταγράφεται σαν μάταιη προσπάθεια. Τις επόμενες μέρες, διάφορα μίντια επαναλαμβάνουν τη φράση, σαν να ήταν η επίσημη αλήθεια. Τελείως τυχαία, πρόκειται για μίντια που υποστηρίζουν την κυβερνητική πολιτική.
Μερικές σκέψεις ως συμπέρασμα:
Η πολιτική θεωρείται από πολλούς ως κάτι «βρώμικο». Προσωπικά με εντυπωσιάζει η «χυδαιότητα» που συχνά την χαρακτηρίζει. Και δεν νομίζω ότι σχετίζεται με τη φύση της πολιτικής αλλά με τον τρόπο που διεξάγεται όταν διολισθαίνει από την αντιπαράθεση επιχειρημάτων στην αποδόμηση της προσωπικότητας αυτών που υποστηρίζουν την αντίθετη άποψη. Πολιτικά πρόσωπα είναι βέβαια οι βουλευτές και οι κάθε είδους πολιτικοί. Και αυτοί έχουν την κύρια ευθύνη για την χυδαιοποίηση ή της διατήρηση ενός επιπέδου στην πολιτική ζωή. Πολιτικοί παράγοντες όμως είναι και οι δημοσιογράφοι. Ο καθένας ξέρει ότι δεν περιορίζονται στο να μεταφέρουν μια ενημέρωση, αλλά προωθούν και τη δική τους (πολιτική) άποψη. Αυτό είναι απολύτως θεμιτό, στο μέτρο που «ενημέρωση» και «άποψη» παραμένουν διακριτές.
Όταν όμως λειτουργοί της δημοσιογραφίας καταπατούν τους βασικούς δεοντολογικούς κανόνες της, όπως την εξακρίβωση μιας δήλωσης, που μόνο ένας παράφρων θα μπορούσε να κάνει, όταν δεν επιδιώκουν να σκιαγραφήσουν και να μεταφέρουν με ακρίβεια μια άποψη, ακόμα και όταν διαφωνούν με αυτή, όταν επιμένουν στην παραποίησή της, αγνοώντας επιδεικτικά την φωνή του ίδιου του ενδιαφερόμενου, τότε αυτή η συμπεριφορά τους συμπράττει στη χυδαιοποίηση της πολιτικής, έτσι όπως την ζούμε σήμερα στη χώρα μας.
via (1) Ανατομία μιας δημοσιογραφικής αθλιότητας ή πως χυδαιοποιείται η πολιτική.
