της Ευγενίας Μπουρνόβα
Το θέμα των ημερών λόγω της έλευσης της Τρόικας έγινε, για άλλη μια φορά, ο δημόσιος τομέας και ο Αντώνης Μανιτάκης. Τον εγκαλούν πολύ απλά γιατί δεν απολύει δημόσιους υπαλλήλους! Ψάχνουν να φορτώσουν άκριτα σε κάποιον την ευθύνη για απαιτήσεις των εκπροσώπων των δανειστών μας, που είναι ανεφάρμοστες και απορριπτέες από κάθε ορθολογικό άνθρωπο. Και ενώ ο Μανιτάκης στηρίζεται σε αριθμούς και τεκμηριώνει την πολιτική του, λέγοντας πως οι συνταξιοδοτήσεις το 2012 ήταν 32.000 έναντι των 20.000 που αναμένονταν και πως, αφού η δέσμευση είναι για συνολική μείωση του δημοσίου κατά 150.000 υπαλλήλους μέχρι το 2015, φαίνεται πως με τον ρυθμό αυτό οι συνταξιοδοτήσεις θα ξεπεράσουν τις 180.000!
Άρα, η απαιτούμενη από την Τρόικα αριθμητική μείωση του δημόσιου θα συντελεστεί μέσω των αποχωρήσεων και δεν χρειάζεται να γίνουν απολύσεις. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, το θέμα των απολύσεων μετατράπηκε σε ιδεολόγημα, έγινε αντικείμενο λαϊκισμού για να ξεσπαθώσουν όσοι θέλουν λιγότερο (κοινωνικό) κράτος.
Όπως, δηλαδή, ερμηνεύουν την νεοφιλελεύθερη πολιτική της Μέρκελ ως τιμωρητική, έτσι θέλουν με τη σειρά τους να τιμωρήσουν τους δημόσιους υπάλληλους χωρίς κανένα κριτήριο, χωρίς καμία αξιολόγηση! Δεν αντιλαμβάνονται ότι, όπως είπε ο Αντώνης Μανιτάκης στην εκδήλωση που οργάνωσε στις 2 Απριλίου 2013 το Κέντρο Πολιτικού Προβληματισμού «Μιχάλης Παπαγιαννάκης»: «κάθε συζήτηση για απολύσεις δημιουργεί άλογο φόβο σε όλους, ακόμη και στους άξιους υπαλλήλους. Παραλύει και υπονομεύει κάθε εξαγγελία για μεταρρύθμιση. Ακυρώνει τις διαδικασίες για αξιολόγηση. Λειτουργεί, δηλαδή, ως άλλοθι για να μην γίνει τίποτε, να μην αλλάξει τίποτε, να μείνουν τα πάντα ως έχουν, και ωθεί τη διοίκηση στην παράλυση και τους δημοσίους υπαλλήλους στην αδιαφορία και, δυστυχώς, και στη λευκή απεργία.
Το ίδιο στείρα είναι και η κατηγορηματική άρνηση γενικά των απολύσεων. Για τον απλούστατο λόγο ότι με τη στάση αυτή ουσιαστικά καλύπτονται εκείνοι οι ελάχιστοι δημόσιοι υπάλληλοι που παραβιάζουν ή αγνοούν το νόμο και τα δημοσιοϋπαλληλικά καθήκοντα, αδιαφορούν για το καθήκον τους, συχνά ελέω της κομματικής ή κομματικοποιημένης συνδικαλιστικής προστασίας.»
Οι υποστηρικτές του ιδεολογήματος των άκριτων απολύσεων
περιορίζονται στο απλοϊκό ποσοτικό, αριθμητικό επίπεδο της συνταγής και δεν ενδιαφέρονται για την υλοποίησή της που απαιτεί μελέτη αξιολόγησης ως προς την αναγκαιότητα ή χρησιμότητα των διευθύνσεων που καταργούνταν ή συγχωνεύονταν, και που δεν συνοδευόταν από πρόταση ορθολογικής αναδιάρθρωσης : απλά κόβοντας και ράβοντας! Δεν ενδιαφέρει αν η νέα, μικρότερη διοίκηση θα είναι καλύτερη, αποδοτικότερη και αποτελεσματικότερη. Κοινώς δεν ενδιαφέρει η μεταρρύθμιση. Όσοι, όμως, πιστεύουμε στην ανάγκη ριζικής αναδιάρθρωσης των διοικητικών υπηρεσιών με βάση κριτήρια ορθολογικότητας, απόδοσης και αποτελεσματικότητας, με τεκμηριωμένες εκθέσεις αξιολόγησης των δομών σχετικά με τον απαιτούμενο αριθμό προσωπικού που χρειάζονται για ένα αποτελεσματικό δημόσιο τομέα, στηρίζουμε τη μεταρρύθμιση που επιχειρείται και εναντιωνόμαστε στο επικίνδυνο ιδεολόγημα για απολύσεις.
Επιπλέον, η μεταρρύθμιση που έχει δρομολογηθεί έχει άλλον ένα σημαντικό στόχο: να περιγράψει τις θέσεις και τις διαδικασίες, τα καθήκοντα των δημοσίων υπαλλήλων και την οργάνωση και απόδοση της δημόσιας υπηρεσίας
Όπως είπε ο Μανιτάκης, «Με τον τρόπο αυτό, θα γνωρίζουμε, προκαταβολικά και τεκμηριωμένα, τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που χρειαζόμαστε σε κάθε υπηρεσία. Και ο αριθμός αυτός δεν μπορεί να μεταβάλλεται, πλέον, ανάλογα με τις αποφάσεις της πολιτικής εξουσίας και τις πελατειακές πιέσεις.
Αλλά επιτυγχάνουμε και έναν εξίσου σημαντικό ποιοτικό στόχο: η πολιτική εξουσία δεν θα μπορεί, πλέον, να δημιουργεί απρογραμμάτιστα και αλόγιστα, νέες υπηρεσίες και νέες οργανικές θέσεις για να καλύψει πελατειακές ανάγκες και να κάνει σωρηδόν διορισμούς. Οι πελατειακές σχέσεις χάνουν ένα σημαντικό έρεισμα και η πολιτική εξουσία, οι υπουργοί, δεν θα μπορούν να διογκώνουν το κράτος ή να μεταβάλλουν τη δομή του χωρίς προηγουμένως να τεκμηριώνουν την όποια παρέμβαση με εκθέσεις αξιολόγησης και σχέδια στελέχωσης.»
Για τη ΔΗΜΑΡ, η έξοδος από την κρίση περνά από αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και, επομένως, και από αυτή που αφορά το κράτος και τη διοίκηση –δηλαδή, από την καλύτερη αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, την αύξηση της αποδοτικότητας των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και την πάταξη της γραφειοκρατίας και της διοικητικής διαφθοράς.
Στηρίζουμε, επομένως, την προσπάθεια ποιοτικής αναβάθμισης της διοίκησης για να χαράζουμε ως Πολιτεία χωρίς κηδεμονία τις διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται το κράτος και η διοίκησή του. Γι’ αυτό στηρίζουμε και τον Αντώνη Μανιτάκη.
*Η Ευγενία Μπουρνόβα είναι καθηγήτρια Οικονομικής – Κοινωνικής Ιστορίας και Ιστορίας Πόλεων στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Via : www.aixmi.gr
