της Τασούλας Καραϊσκάκη
«Πώς μπορούμε να κάνουμε την επανάσταση από ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων, όπου ήρθαμε με πολυτελή αυτοκίνητα; Λέτε ότι καταλαβαίνετε τους πολίτες, ότι υποφέρετε ως σοσιαλιστές. Αλήθεια, νιώθουμε αυτόν τον πόνο εδώ μέσα;», αναρωτήθηκε προ ημερών η 29χρονη γενική γραμματέας της Διεθνούς Ενωσης της Σοσιαλιστικής Νεολαίας Μπεατρίζ Ταλεγκόν από το βήμα του Συμβουλίου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη Λισσαβώνα, που διεξήχθη υπό την προεδρία του Γιώργου Παπανδρέου. Η κ. Ταλεγκόν διαμαρτυρήθηκε για τον αποκλεισμό των νέων από το βήμα της Διεθνούς, για τη δυσκολία να ακουστούν, συμπληρώνοντας: «Τις συνέπειες από τις πράξεις ή την απραξία σας τις πληρώνουμε εμείς οι νέοι, που δεν μπορούμε να φύγουμε από το σπίτι των γονιών μας, να κάνουμε παιδί στα 30 γιατί δεν έχουμε δουλειά, μολονότι είμαστε η καλύτερα εκπαιδευμένη γενιά… Εσείς οι ηγέτες -κακώς σας αποκαλούν ηγέτες- είστε υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει».
Πέρα από το πολυσυζητημένο «κατηγορώ» της νεαρής Ισπανίδας για την υπερπολυτελή κι ασυνεπή ζωή των πολιτικών, η ομιλία της ήταν μια φλογερή καταδίκη της απόστασης που διατηρεί η «κεφαλή» από το «σώμα», των δύο χωριστών κόσμων όπου ζουν, αντίστοιχα, οι ηγεσίες και ο λαός: του κόσμου της χρηματοδοτούμενης από τους πολίτες, αμείωτης χλιδής και εκείνου της κλιμακούμενης ένδειας και των πολλαπλών αδιεξόδων.
Ιδίως σε εποχές κρίσης, που γκρεμίζονται δουλειές, βολές, νοοτροπίες, ζωές και οι άνθρωποι αρνούνται να επωμιστούν ένα δυσανάλογο, άδικο βάρος, οι όποιες γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα σε πολίτες και εξουσία καταρρέουν. Το χάσμα που χώριζε πάντα ιθύνουσα τάξη και κοινωνία, από φύση και θέση, τώρα βαθαίνει και ο διάλογος ανάμεσά τους μοιάζει αδύνατος, αφού χρησιμοποιούν διαφορετικές γλώσσες. Εξαγγελίες, διαβεβαιώσεις, παροτρύνσεις, από τη μία, αιτήματα, αρνήσεις από την άλλη, αλλοιώνονται στη διαδρομή μεταξύ πομπού και δέκτη, λόγω διαφορετικής οπτικής γωνίας. Η μία πλευρά μόνο θεωρητικά δείχνει να προσεγγίζει τα προβλήματα και τη δυστυχία που οι αποφάσεις της προκαλούν, ενεργεί μάλλον αλαζονικά, με μικρή συνείδηση της αποστολής της, των υποχρεώσεων, των ευθυνών και του ρόλου της, του βάρους της λογοδοσίας· η άλλη, με τον χαλκά των χρεών στον λαιμό, βιώνει ήδη οδυνηρά το νόημα των λέξεων «πατριωτισμός», «διέξοδος», «θυσίες», «σωτηρία». Ο αφρός που κυβερνά, ο οποίος καταλαμβάνει, κατά τους νόμους της φύσης, τα ανώτερα στρώματα, βρίσκεται τώρα σε αβυσσαλέα απόσταση από τον καταποντισμένο πυθμένα.
Μια απόσταση πολύ επικίνδυνη, που μεγαλώνει μαζί με τις ανισότητες και οδηγεί σε ρήξεις, εκρήξεις, στη φωτιά και το αίμα. Διότι, για να οικοδομηθεί ειρηνικά ένα νέο θεμέλιο σταθερότητας και ευημερίας είναι απαραίτητο ένα στοιχειώδες γεφύρωμα κορυφής και βάσης. Οσο οι καλοπληρωμένοι επιτελείς, που καταστρώνουν τα σχέδια του μέλλοντός μας, βλέπουν μόνο αριθμούς και δεν αφουγκράζονται ζωές πίσω από τις λογιστικές τους πράξεις, τόσο τα χαρακώματα βαθαίνουν και οι δύο πλευρές έχουν όλο και λιγότερα να μοιραστούν – δεν έχουν πια κοινή μοίρα.
Η έγνοια των ιθυνόντων την εποχή που αρχίζει -αν πράγματι αρχίζει μια νέα εποχή- θα έπρεπε να είναι όχι η διάνοιξη κι άλλης «σωτήριας» τάφρου απέναντι στον «εχθρό» λαό, αλλά το μπάζωμα του χάσματος. Εν πλήρει επιγνώσει.
Via : www.kathimerini.gr
