του Niko Ago
Η πτήση Κοπεγχάγη – Ντίσελντορφ δεν διέφερε από μια συνηθισμένη σύναξη Σκανδιναβών. Ο καθένας έχει κάτι να ασχολείται και σπάνια απασχολεί τον άλλον. Πρέπει κι εσύ να κάνεις το ίδιο, αν δεν θέλεις να σε κοιτάνε ως ζόμπι. Τα «ωραία» ξεκινάνε από Ντίσελντορφ. Η τελευταία μου εμπειρία θα μου μείνει αξέχαστη.
Έχοντας μερικούς μήνες μακριά από τα ελληνικά πεπραγμένα, περίμενα με ένα είδος ανυπομονησίας, τη συνάντηση μαζί τους. Περίμενα να συμβεί αρχικά στη Γερμανία, στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου. Και δεν διαψεύστηκα. Μπορείς να κάνεις βόλτα σε όλες τις αίθουσες αναμονής στα μεγαλύτερα αεροδρόμια του κόσμου, να συναντάς ταξιδιώτες από κάθε άκρη της γης, μα δεν θα μπερδεύεσαι ποτέ, για το σε ποια αίθουσα οι επιβάτες πάνε Ελλάδα. Ειδικά στη Γερμανία.
Εν αρχή είναι το μπεγλέρι. Κάποιοι τα κτυπάνε με μαγκιά και μαεστρία, που μου θυμίζουν τα «δοξασμένα» χρόνια της εργασίας μου ως σερβιτόρος στο χωριό Καλήφυτο της Δράμας. Πολλές φορές γύρισα το κεφάλι μου, νομίζοντας πως άκουγα: παιδί, μια παγωμένη! Δίπλα, ένα ζευγάρι με μαύρες τριχωτές γούνες μέχρι τους αστραγάλους, βγαλμένο από τα πιο ένδοξα χρόνια των επαρχιακών μπαρ, εκεί που άφησαν «τα κοκαλάκια» τους πολλές κοινοτικές αγροτικές επιδοτήσεις, και που το μόνο που δεν είχαν φορέσει για την επίδειξη είναι η… Mercedes με τα φιμέ τζάμια, ανακατατάσσοντας τα ψώνια, από τη κυρία βγαίνει κάπως δυνατά το: «έλα αγάπη μου, μην γίνεσαι δημόσια τόσο μαλάκας». Αλλά όλα cool.
Στο αεροπλάνο, κλασική ελληνική ατμόσφαιρα. Ουδείς σταματάει να μιλάει. Κάνουμε πολιτικές συζητήσεις, βγάζουμε συμπεράσματα για την οπλοφορία στις ΗΠΑ, διαμαρτυρόμαστε για την καθυστέρηση της πτήσης, κάνουμε προβλέψεις για τον επόμενο Πάπα. Το αποκορύφωμα όμως, δεν αργεί. Ένα ανήλικο αγόρι, παθαίνει αμόκ από τον φόβο και αρχίζει να ουρλιάζει ζητώντας βοήθεια. Οι γονείς του κάνουν τα πάντα να τον ηρεμούν. Επικρατεί αμηχανία και ανησυχία. Από το πίσω κάθισμα, ένας καθωσπρέπει κύριος, φωνάζει την αεροσυνοδό. Με πολύ σοβαρό ύφος της λέει: «κάντε κάτι διότι δεν έχω πληρώσει να δω αυτά τα χάλια!». Ένας νεαρός θέλει να τον δείρει στον αέρα. Πάνω από τις Αυστριακές Άλπεις, καυγάς αλά ελληνικά. Το παιδί ηρέμησε μόνο στη Θεσσαλονίκη. Εκεί κατέβηκε και ο κύριος. Που κάποια στιγμή, είπε πως είναι… ιατρός! Αλλά προφανώς, δεν ήταν σε ώρα εργασίας για να βοηθήσει…
Στη Θεσσαλονίκη, οι επιβάτες που επιβιβάστηκαν για Αθήνα, σχεδόν όλοι κρατούσαν κούτες με γλυκά. Στιγμιαία σκέφτηκα ότι ήρθαν να μας κεράσουν που επιστρέψαμε επιτέλους πατρίδα. Μετά θυμήθηκα τα τρίγωνα Πανοράματος, που κάθε Αθηναίος που σέβεται τον εαυτό του, φέρνει μαζί του. Έχει συμπληρωθεί πλέον το παζλ. Δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι είμαι ξανά Ελλάδα. Με την οποία βέβαια, ταξιδέψαμε μαζί πάνω από όλη την Ευρώπη. Και είναι παντού ίδια. Είτε στη στεριά, είτε στη θάλασσα, είτε στους αιθέρες. Τη γνωρίζεις, είτε από το μπεγλέρι της, είτε από τη γούνα, είτε από τα τρίγωνα Πανοράματος, είτε από το «σταματήστε τον άρρωστο γιατί μου ταράζει την ησυχία».
Via : www.protagon.gr
