Ποια είναι η σωστή οδός
της υποχώρησης;
Αντ. Μακρυδημήτρης, Υποχώρηση
Το να θεωρούμε «φυσιολογικό» να σκοτώνει ο διαφωνών, να καταστρέφει ο χούλιγκαν και να τρομοκρατεί ο περιθωριακός, επειδή με τον τρόπο αυτό αντιστέκονται κατά του σάπιου συστήματος, συνιστά υποκρισία (αν δεν υποκρύπτει άλλους στόχους).
Ποτέ κανένα σύστημα δεν άλλαξε, σε δημοκρατικές κοινωνίες, με την παραβίαση των νόμων και των αξιών (από μεμονωμένα, συχνά «αδιαφανή» άτομα) αλλά με κοινούς κοινωνικούς αγώνες (από το σύνολο των καταπιεζόμενων πολιτών).
Και ποτέ μέσα στο «χάος» και στην «ανομία» δεν άνθισαν λουλούδια ελπίδας (αφού στις συνθήκες αυτές κινούνται πιο άνετα οι σκοτεινές δυνάμεις). Όσο επικίνδυνο είναι το κράτος να στιγματίζει, τόσο επικίνδυνο είναι οι «θεωρητικοί» να ηρωοποιούν.
Η κάθε αντικοινωνική ή εγκληματική συμπεριφορά δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως επαναστατική δράση και, βέβαια, η κοινωνική απάντηση στην κρατική βία και στο μοντέλο του «βολεμένου αστού» δεν μπορεί να είναι η αυτοδικία (ή το ξεκαθάρισμα λογαριασμών) διάφορων υποομάδων και το πρότυπο του «επικίνδυνου εκτός νόμου» τύπου.
Στόχος μας πρέπει να είναι η αλλαγή των όρων της ζωής μας και όχι η αντικατάσταση των τυράννων, όπου τη θέση του αυταρχικού κράτος θα πάρει ο ανεξέλεγκτος (κι ατιμώρητος) οπλοφόρος της πλαϊνής πόρτας ή της συνοικιακής συμμορίας.
Η Δημοκρατία ανέχεται και η κοινωνία συγχωρεί. Κανείς, όμως, δεν έχει το δικαίωμα να αφήνει ελεύθερο χώρο στην κατάλυση και στη διάσπαση, ιδίως όταν οι «επισπεύδοντες» δε διαθέτουν οράματα αλλά μόνο άρματα.
*Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι βουλευτής της ΔΗΜΑΡ.
