του Β.Παπαστεργίου *
Η σημερινή μέρα φέρνει σε πολύ κόσμο πόνο, οργή, δυνατά συναισθήματα. Λογικό και δίκαιο. Θα προσπαθήσω ωστόσο να γράψω δυο πράγματα ψυχρά.
Η απαξίωση των δημόσιων αγαθών, μαζί και του σιδηρόδρομου, δεν είναι μια τυχαία, αλλά μια σαφής πολιτική επιλογή.
Ειδικότερα σε σχέση με τα μέσα μεταφοράς, οι δημόσιες επενδύσεις – με την μέθοδο των ΣΔΙΤ πλέον – στρέφονται σταθερά σε νέους αυτοκινητόδρομους (με ιδιωτικά διόδια βέβαια), στην επιδότηση των αεροπορικών εισιτηρίων και των ΚΤΕΛ, χωρίς βέβαια να πέφτει η τιμή των εισιτηρίων.
Την ίδια στιγμή το τρένο, εδώ και χρόνια πια, δεν φτάνει καν ούτε στην Θράκη ούτε στην Πελοπόννησο.
Και όταν ένα μέσο εγκαταλείπεται, μοιραία αυτό αγγίζει και τα ζητήματα της ασφάλειας.
Σε μια Ευρώπη που προσπαθεί να φτάσει σε μια κλιματική ισορροπία, οι μεταφορές με ιδιωτικά μέσα ευθύνονται για το 60% των ρύπων και των εκπομπών αερίων και το τρένο για το 1%.
Οι ευθύνες για την υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών είναι διαχρονικές και αντανακλούν μια συγκεκριμένη πολιτική επιλογή. Από κει και πέρα κάποιες συμπεριφορές και ευθύνες μπορεί να είναι πιο προκλητικές και σκανδαλώδεις, αλλά δεν μεταβάλλουν την συνολική εικόνα. Ο Καραμανλής και ο Άδωνις είναι ακραίες περιπτώσεις αναίσθητων αξιωματούχων, αλλά ας μην χάνουμε το δάσος.
Το ζήτημα είναι πως θα επανέλθει στο προσκήνιο μια πολιτική με επίκεντρο το δημόσιο συμφέρον, που εν προκειμένω ταυτίζεται με την προστασία του περιβάλλοντος.
*Δικηγόρος Αθηνών
