Οι ωραίοι τοίχοι και η τύχη του Ακροπόλ

Τα συνθήματα στους τοίχους δεν είναι τόσο πρόβλημα –γράφονται, σβήνονται–, όσο συνέπεια μιας κατάστασης που βρίσκει το «κόσμημα» της Πατησίων μονίμως σε εκκρεμότητα

Νικόλας Ζώης

Αν βρεθεί κανείς αυτές τις ημέρες στην Πατησίων, στο ύψος μεταξύ Αρχαιολογικού Μουσείου και Πολυτεχνείου, θα δει ετούτο το κομμάτι της πόλης σε όλη του τη συνήθη, αλλά και προεόρτια, ένταση: καταστήματα ρούχων, καφετέριες, μορφωτικά ινστιτούτα, φαρμακεία, όλα δουλεύουν με τους πρωινούς ρυθμούς ενός χειμώνα που, δύσκολος ή εύκολος, κάπως πρέπει να περάσει.

Αρκετό μελάνι, καλοπροαίρετο και κακοπροαίρετο, έχει χυθεί για το παρελθόν και το μέλλον του Ακροπόλ. Για την κατασκευή του το 1926-1928 με βάση τα art nouveau σχέδια του Σωτήριου Μαγιάση, για τους αποκριάτικους χορούς και τα ρεβεγιόν του, για την κινηματογράφηση από τα μπαλκόνια του της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, για τον χαρακτηρισμό του ως διατηρητέου το 1991 και, βέβαια, για την αποκατάστασή του το 2013 που με χίλια ζόρια ολοκληρώθηκε· για την ίδρυση, το 2020, του Κέντρου Πολιτισμού και Δημιουργίας «Ακροπόλ Ακρός»· για τις ελπίδες να λειτουργήσει μέσα στο 2022· για το πόσο δημιουργικά θα μπορούσε να μεταμορφώσει τη γύρω περιοχή – εκείνη η απλή αυτοψία που λέγαμε, οδηγεί και προς αυτήν την κατεύθυνση τη φαντασία, ώς εκεί όμως.

Eπειτα από σχετική ερώτηση, η μόνη ενημέρωση που είχε η «Κ» από το υπουργείο Πολιτισμού ήταν ότι τον περασμένο Μάρτιο, έπειτα από πολύ κόπο, το «Ακροπόλ Ακρός» εντάχθηκε στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Ανταγωνιστικότητα – Επιχειρηματικότητα – Καινοτομία (ΕΠΑνΕΚ), ώστε να εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση του εξοπλισμού του, μια διαδικασία χρονοβόρα. Σε πρόσφατη συνέντευξή της στη Lifo (1.11.22), η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη είχε αναφέρει ότι το έργο της ενοποίησης με το Μουσείο μπορεί να ξεκινήσει εφόσον θα έχουν ολοκληρωθεί οι σχετικές μελέτες, μέσα σε περίπου ενάμιση χρόνο.

Σύμφωνοι, η γραφειοκρατία είναι αυτή που είναι. Πώς γίνεται όμως και στο θέμα του Ακροπόλ μοιάζει να δίνει τον τόνο; Τα συνθήματα στους τοίχους του, αν επιτρέπεται, δεν είναι τόσο πρόβλημα –γράφονται, σβήνονται και η ζωή συνεχίζεται σε μια πόλη που δεν μοιάζει με λαμπερή βιτρίνα, αλλά με πολυφωνικό καμβά–, όσο συνέπεια μιας κατάστασης που βρίσκει το «κόσμημα» της Πατησίων μονίμως σε εκκρεμότητα, χωρίς ζωντάνια και έτσι, σχεδόν ανήμπορο να πείσει ότι πρόκειται και για κάτι παραπάνω από έναν ωραίο, διαθέσιμο τοίχο.

Πηγή : https://www.kathimerini.gr