«Ρονάλντο, Ρονάλντο». 60ο λεπτό, η Πορτογαλία προηγείται 4-1, πρακτικά έχει προκριθεί στα προημιτελικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου και όλο το γήπεδο τραγουδάει το όνομά του, θέλει να τον δει στο χορτάρι, να ζήσει live ένα “siiiiiiiuuuuuuuu”, να πάρει λίγη από τη χρυσόσκονη τού πιο επιδραστικού ποδοσφαιριστή στα σύγχρονα media.

O 38χρονος και ακριβοθώρητος Κριστιάνο κάνει προθέρμανση με το φανελάκι του αναπληρωματικού. Λίγο πριν καθόταν μοναχικά στον πάγκο, κοιτούσε τον ουρανό του Κατάρ. Είναι το τελευταίο του Μουντιάλ, η τελευταία ευκαιρία, ο τελευταίος χορός. Είναι στραβωμένος, το ύφος του είναι ειρωνικό.

Πιθανόν να του πέρασε από το μυαλό η καριέρα του ολόκληρη, σίγουρα σκέφτηκε το μεγάλο χουνέρι που του έκανε ο Φερνάντο. Ο “δικός μας” Φερνάντο, ένας άνθρωπος που θεωρούσαμε ισορροπιστή, ψυχολόγο, φοβικό, αντιτουριστικό. Κι όμως, ο Σάντος το έκανε. Έξω ο Ζοάο Κανσέλο, έξω ο Νούνιεζ, έξω και ο Ρονάλντο. Απίστευτο.

Τέτοιες αποφάσεις, όταν δεν συνοδεύονται εκ των υστέρων από το επιθυμητό αποτέλεσμα, οδηγούν προπονητές στη λαιμητόμο, ανατινάζουν αποδυτήρια, καταστρέφουν ιεραρχίες, κλίμα, καριέρες ολόκληρες. Ο Φερνάντο Σάντος δείχνει μειλίχιος, αλλά είναι τρομερά νευρώδης, είναι συντηρητικός, ναι, αλλά ποτέ δεν έκρυψε αυτό που είναι, ποτέ δεν πούλησε τον εαυτό του για κάτι άλλο. Άσπρισαν τα μαλλιά του, εκείνο το τρομερό παχύ μουστάκι, που είχε στις αρχές της καριέρας του στο Εστορίλ, δεν το έχει πολλά χρόνια τώρα. Το καφέ καστόρινο σακάκι, που έχει γίνει ανέκδοτο, δεν το φορά πια.

Πότε-πότε φοράει εκείνη την έκφραση του βασανισμένου, το προσωπείο του άγχους που κάνει το χαραγμένο από τις ρυτίδες πρόσωπό του να παραπέμπει σε άνθρωπο δοκιμασμένο, καταβεβλημένο, πονεμένο. Λίγα λόγια, αρκετά έργα. Με τον τρόπο του, τον αντιτουριστικό, τον “περίεργο”, απ’ εκείνους που δεν πουλάνε στα media, γιατί η φάτσα του δεν γράφει καλά στο φακό.

Ο Δάσκαλος όμως είναι δίκαιος. Έτσι εμπνέεται και κερδίζεται ο σεβασμός. Ακόμα και από τον πιο νάρκισσο, τον πιο “δύσκολο” ποδοσφαιριστή του καιρού μας. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο για κανέναν άλλον δεν θα είχε υποτάξει το “εγώ”.

Ταξίδεψε στο Κατάρ πρακτικά χωρίς ομάδα, έχοντας λύσει το συμβόλαιό του με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά από τσακωμούς, βεντετισμούς, “ασυμφωνίες”. Με τον προπονητή, με τη διοίκηση, με τους συμπαίκτες, με τον κόσμο ολόκληρο. Κι έμεινε μόνος.

Σ’ αυτό το Παγκόσμιο όλοι ασχολούνται με τον Μέσι, τον Εμπαπέ, το Νεϊμάρ, τον Μπέλινγκχαμ, τον Πέδρι, τους πιτσιρικάδες αστέρες του μέλλοντος. Ο Κριστιάνο έγινε meme. Επειδή πανηγύρισε ένα γκολ που δεν ήταν δικό του, επειδή επισκίαζε τους πάντες, επειδή η Πορτογαλία ποδοσφαιρικά ασφυκτιούσε από την παρουσία του στην ενδεκάδα.

Ο Σάντος τα είδε όλα αυτά, κατάλαβε ότι η ομάδα δεν έχει λυμένα τα χαλινάρια και έκανε το αδιανόητο. Μόνο αυτός θα μπορούσε, γιατί είναι η χαρακτηριστικότερη περίπτωση αντικαταστάτη της πατρικής φιγούρας που κουβαλούν όλοι μέσα τους. Όλοι. Ακόμα και ο Ρονάλντο που λίγες μέρες πριν τον έβρισε, επειδή τόλμησε να τον κάνει αλλαγή με τη Νότια Κορέα.

«Δεν τον άφησα εκτός 11άδας, επειδή με έβρισε. Ο Ρονάλντο είναι παίκτης υπόδειγμα και θα βοηθήσει την πορεία της Πορτογαλίας», είπε μεταξύ άλλων ο Δον Φερνάντο. Και στο 72ο λεπτό τού έκανε νόημα να ξεντυθεί και να μπει. Για να γευτεί το χειροκρότημα, να ζήσει την αποθέωση του κοινού, να συμμετέχει στο πάρτι.

Ο Κριστιάνο χαμογελούσε. Μόνο εκείνος ξέρει εάν το χαμόγελο ήταν ειλικρινές ή ειρωνικό. Δεν θα μπορούσε ωστόσο να κάνει αλλιώς. Ο αντικαταστάτης του, Γκονσάλο Ράμος, είχε σκοράρει τρεις φορές, η ομάδα είχε σκορπίσει τους Ελβετούς στους πέντε ανέμους. Ο Δάσκαλος είχε (πάλι) δίκιο. Κι έπειτα, δυο γιάρδες πιο πίσω να στεκόταν ο Ρονάλντο, το γκολ του θα είχε μετρήσει, θα είχε καταγράψει ακόμα ένα ρεκόρ. Η Πορτογαλία ολοκλήρωσε με το χορταστικό 6-1, μπροστά έχει ένα μονοπάτι βατό, «υπαρκτής αισιοδοξίας» που είπε και ο φειδωλός Σάντος.

Ο Κριστιάνο πλέον ξέρει ότι έχει την ευκαιρία να κερδίσει και Μουντιάλ. Όχι μόνος του, αυτό το αντιλήφθηκε, όταν ανακοινώθηκε η βασική 11άδα. Δεν είναι ούτε Ελ Σιντ ούτε το μοναχικό αστέρι που λάμπει τη νύχτα. Είναι μέλος της ομάδας, όπως παλιά, όπως στα χρόνια που τσακωνόταν με το Σερ Άλεξ στη Γιουνάιτεντ και έπαιρνε μαθήματα για το μέλλον και τη διαχείριση της καριέρας του.

Δίχως το “στράβωμα”, χωρίς το ειρωνικό ύφος, δεν θα εκτυλισσόταν ακόμα μια εν δυνάμει παραμυθένια ιστορία στο Κατάρ.

Η Αργεντινή έχει τη θετική ενέργεια ενός ολόκληρου λαού που εύχεται ένα χρυσό ρέκβιεμ για το Λιονέλ Μέσι.

Η Γαλλία το θάμβος για τον υπερηχητικό Εμπαπέ.

Η Βραζιλία το jogo bonito και τη σάμπα του Νεϊμάρ.

Η Πορτογαλία έχει τον Φερνάντο Σάντος.

Πηγή : https://athletestories.gr