του Σπύρου Αναγνωστόπουλου *
Ο ι γ ι ο ρ τ έ ς μα ς
Στο χωριό δεν υπήρχε καμία διασκέδαση απ’ αυτές που ξέρουμε σήμερα.
Η τάση όμως για κάτι τέτοιο υπήρχε πάντα.
Η γιορτή λοιπόν του καθενός μας ήταν μια ευκαιρία για διασκέδαση στον α΄ ή β΄ βαθμό.
Τις επισκέψεις στους εορτάζοντες μπορούμε να τις χωρίσουμε:
– Στις επισκέψεις των 2-3 ατόμων που συνήθως ήταν συγγενείς, γείτονες κ.λπ. ή και κάποιες μεγαλύτερες παρέες από φίλους ή μια παρέα από το μαγαζί, ας πούμε.
– Στις μεγάλες παρέες των 10-15 ατόμων, που συνήθως σχηματίζονταν στις γιορτές που είχαν πολλούς εορτάζοντες, και έπαιρναν τα σπίτια με τη σειρά.
Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις το συνηθέστερο ήταν οι επισκέψεις να γίνονται τραγουδώντας.
Τι τους κέρναγαν οι εορτάζοντες;
Όλο και είχαν κάνει την ορδίνια τους (προετοιμασία τους).
Τους πιτσιρικάδες τους ξεπέταγαν με ένα λουκούμι (γι’ αυτό πήγαιναν και αυτοί άλλωστε).
Το πιο συνηθισμένο ήταν ένας κουραμπιές και….. ένα ποτήρι κρασί.
Όταν ήρθα στην Αθήνα έμαθα ότι το κρασί δεν πάει με το γλυκό…..
Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις που η νοικοκυρά είχε και κάποιο μεζέ.
Ένας συνηθισμένος τέτοιος μεζές, θυμάμαι, ήταν ο μπακαλιάρος με πατάτες στο φούρνο.
Έτσι κατέβαινε πιο εύκολα το κρασί.
– Σε κάποιες περιπτώσεις, που δεν ήταν πολλές, αλλά δεν ήταν και πολύ λίγες, η γιορτή συνεχιζόταν το βράδυ στο σπίτι του εορτάζοντα ή της εορτάζουσας που κυρίως ήταν νέοι άνθρωποι.
Οι γιορτές αυτές ήταν πολύ ωραίες.
Όχι μόνο γιατί δινόταν η ευκαιρία να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε, αλλά και γιατί ήταν μια ευκαιρία να βρεθούμε αγόρια και κορίτσια πιο κοντά, να πούμε δυο κουβέντες παραπάνω (καμιά φορά και με κάποια ελαφρά υπονοούμενα, που έκανε την κοπέλα να κοκκινίζει και να χαμηλώνει τα μάτια), να ρίξουμε και καμιά πονηρή ματιά που την εισέπρατταν οι κοπέλες γιατί και αυτές στο ίδιο κλίμα ζούσαν, να πιαστούμε στο χορό χέρι-χέρι με τα κορίτσια ή το κορίτσι που…… βλέπαμε στον ύπνο μας.
Ξέρετε τι ήταν, για τα χρόνια εκείνα, να κρατάς το χέρι ενός κοριτσιού για το οποίο μπορεί να είχες μια ξεχωριστή συμπάθεια ή να ήσουν και….. ερωτευμένος χωρίς εκείνη να ξέρει τίποτα.
Ξέρετε τι ήταν να μπορείς να της σφίξεις λίγο παραπάνω το χέρι στο χορό, μεταδίδοντας και ένα σωρό κρυφά μηνύματα;
*Επί 20 έτη πρόεδρος της Ομοσπονδίας Βιοτεχνών Υδραυλικών Ελλάδος
