του Νίκου Γραικούση – Πολιτική Επιτροπή Πράσινης Αριστεράς
Οι “άριστοι” και η …αριστοκρατία
Ο άριστος για να γίνει άριστος πρέπει να έχει και τη δυνατότητα να γίνει.
Πίσω από κάθε άριστο υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την “κατασκευή” του.
Οι προϋποθέσεις αυτές δεν είναι μόνο φυσικές (διάνοια κλπ), αλλά και κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές.
Με όση διάνοια και αν γεννηθεί το παιδί ενός βοσκού στα βουνά του Αφγανιστάν, ποτέ δεν θα έχει τις ίδιες ευκαιρίες αριστείας με το παιδί ενός μεγαλο-στελέχους πολυεθνικής που εδρεύει στο Μανχάταν.
Κατ’ αναλογία η αριστεία είναι ανάλογη των δυνατοτήτων που έχει ο καθένας για να γίνει …άριστος.
Άρα η αριστεία δεν είναι για τον καθένα.
Είναι μόνο γι αυτούς που διαθέτουν τα μέσα γι αυτήν.
Αυτομάτως λοιπόν υπάρχει ένας κοινωνικός διαχωρισμός, ταξικό τον έλεγαν παλιά, που άλλους τους βάζει στην μία μπάντα και τους άλλους στην άλλη.
Φυσικά στην μπάντα των αρίστων μπαίνουν οι ελάχιστοι που έχουν συνήθως, πλέον των υπολοίπων προσόντων και την οικονομική δυνατότητα για να γίνουν άριστοι.
Και όσο πιο μεγάλη η δυνατότητα τόσο πιο άριστη η …‘’κατασκευή’’!
Η αριστεία λοιπόν δεν είναι για όλους και δεν τους χωράει όλους.
Αυτό είναι γνωστό από την αρχαιότητα.
Άριστος δεν μπορούσες να είσαι αν δεν είχες ‘’ευγενική’’ καταγωγή. Τη δυνατότητα δηλαδή για αριστεία.
Κατά το μεσαίωνα το τράβηξαν το θέμα ακόμα πιο πολύ, θεωρώντας ότι ο ευγενής – αριστοκράτης ήταν εκ φύσης άριστος σε όλα, ακόμα και σε θέματα ηθικής φύσεως!
Το πολίτευμα της αριστοκρατίας λοιπόν είναι το αποτέλεσμα της πεποίθησης ότι η Πολιτεία οφείλει να κυβερνιέται μόνο από τους άριστους και με κανέναν τρόπο από τους …υπόλοιπους!
Οι “υπόλοιποι” είναι οι …άπλυτοι και άξεστοι οπαδοί της επαναστατικής γυμναστικής των πεζοδρομίων, που δεν έχουν καμία σχέση με τα εκλεπτυσμένα σαλόνια και τους “καλούς τρόπους”. Δηλαδή οι μη έχοντες τη δυνατότητα της μετοχής στην αριστεία.
Στο πολίτευμα της Δημοκρατίας, οι “άριστοι”, βρίσκουν να εμπεριέχεται το σαράκι της ανορθολογικής διοίκησης από την αγνωσία και τα “ένστικτα”’ των …μη αρίστων.
Και αυτό διότι θεωρούν ότι μια κοινωνία πρέπει να διοικείται όπως μια επιχείρηση.
Γι αυτό το λόγο οι σημερινοί “άριστοι κυβερνώντες” συνδέουν την κοινωνική ευημερία αποκλειστικά και μόνο με το ποσοστό της λογιστικής οικονομικής μεγέθυνσης γνωστό ως ποσοστό “ανάπτυξης”.
Όταν λοιπόν κάποιος σήμερα μιλά για κυβέρνηση “αρίστων” κάνει έναν καθαρά ταξικό διαχωρισμό.
Το ότι έχει το θράσος να μας το πει κατάμουτρα οφείλεται στο ότι έχει πλήρη επίγνωση της “διάνοιας” αυτών που θα το ακούσουν!
Το πώς αυτό επιτυγχάνεται αφορά το επόμενο άρθρο με τίτλο “Η αριστεία στην εκπαίδευση”.
