Η ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος στήριξης βρίσκει την κοινωνία με βαθιές πληγές από τα τελευταία οκτώ χρόνια. Το ζήτημα όμως και το στοίχημα είναι πια ουσιαστική αλλαγή πολιτικής.
Βίκυ Σαμαρά
Η σημερινή πρώτη ημέρα εκτός προγράμματος στήριξης μετά από οκτώ δραματικά χρόνια βρίσκει την ελληνική κοινωνία με βαθιές πληγές και κουρασμένη από αντιπαραθέσεις, ελπίδες και διαψεύσεις. Και καθώς έχει ακούσει κι άλλες φορές πως «μνημόνια τέλος», είναι ευλόγως δύσπιστη.
Το κυριότερο όμως είναι πως οι Έλληνες πολίτες δεν ενδιαφέρονται τόσο για το τυπικό του τέλους των μνημονίων όσο για το ουσιαστικό: Θα σημάνει αυτό και το τέλος των πολιτικών που χαρακτηρίσαμε ως μνημονιακές και που στην πραγματικότητα είναι πολιτικές λιτότητας και συρρίκνωσης εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων;
Αυτό ειναι το ζήτημα και το στοίχημα: Η ουσιαστική αλλαγή πολιτικής, οικονομικής, εργασιακής και κοινωνικής. Δε λέμε να επιστρέψουμε σε παθογενείς πρακτικές του παρελθόντος. Από αυτές άλλωστε δεν ωφελήθηκαν αυτοί που κατά κύριο λόγο πλήρωσαν (κακά τα ψέματα) το μνημόνιο και άκουγαν εκείνους που κυρίως ωφελήθηκαν να τους λένε πως όλοι μαζί τα φάγαμε.
Κάποιοι μπορεί να θεωρούσαν τα μνημόνια.. ευλογία. Ο αναγκαστικός δανεισμός όμως είναι εκ των πραγμάτων κακό πράγμα. Όπως βεβαίως και η αλόγιστη σπατάλη υπέρ ημέτερων κρατικοδίατων αντικρατιστών. Αντί όμως να αναμασάμε τα αυτονόητα, ας δούμε τώρα την επόμενη ημέρα, που ξημερώνει βεβαίως μέσα σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο της ΕΕ: Εκτός εάν αποφασίσουμε πως δεν επιθυμούμε πια ως χώρα την παραμονή στην Ευρωζώνη, το αποδεχόμαστε και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε, ίσως μάταια, να το αλλάξουμε.
Οι πανηγυρισμοί, αλλά και οι αφορισμοί, δεν ωφελούν. Εάν η χώρα ανακτά πράγματι την κυριαρχία της, εντός των πλαισίων που επιβάλλει από πλευράς δημοσιονομικής ισορροπίας η κοινή λογική, αυτό θα φανεί στην πράξη. Αλλά ανάπτυξη δε θα έρθει ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη ποτέ, με φτωχοποιημένους πολίτες- καταναλωτές και χωρίς ένα συνολικό σχέδιο. Και αυτό θα φανεί στην πράξη εάν υπάρχει.
Οι πολίτες θέλουν μερικά απλά πράγματα για να νιώσουν ότι υπήρξε μία αλλαγή στη ζωή τους. Θέλουν να πληρώνονται επαρκώς και στην ώρα τους για την εργασία τους, να μην γίνονται στόχος τρομοκράτησης από εργοδότες και εφορία, να ελπίζουν ότι μπορεί το αύριο να είναι καλύτερο. Αυτό πρέπει να τους πείσει κανείς ότι μπορεί να διασφαλίσει. Αλλιώς το «χωρίς μνημόνια» θα είναι γράμμα κενό περιεχομένου.
Via : www.news247.gr
