«Μένουμε Ευρώπη»; Μα και βέβαια μένουμε Ευρώπη. Τμήμα της είμαστε. Και όχι κάποιο τυχαίο, λ.χ. το δεξί πόδι, αλλά ο κορμός, η καρδιά και το μυαλό της. Το όλον της δηλαδή. Ή περίπου. Αφού και το όνομά της ακόμα σ’ εμάς το χρωστάει, όπως χιλιάδες λέξεις της, για τις οποίες πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσει να πληρώνει τέλη χρήσεως, και φυσικά τις εννιά στις δέκα ιδέες της. Οχι ακριβώς σ’ εμάς, στους προπροπαππούδες μας, αλλά το ίδιο είναι. Ή –και πάλι– περίπου. Αυτά δεν πιστεύουμε όλο καμάρι;
Αφού λοιπόν μένουμε στην Ευρώπη, με την οποία ταυτίζουμε την πάσαν αρετή, σε όλα τα πεδία, μάλλον θα ’πρεπε να συντονιζόμαστε μαζί της και σε κάποια πραγματάκια που δεν τα υπαγορεύουν οι οικονομικού περιεχομένου μνημονιακές μας υποχρεώσεις. Ενός είδους μνημόνιο απαρτίζουν όμως και αυτά, μισό άγραφο – μισό γραμμένο. Παράδειγμα, η αναδοχή παιδιών. Τα ευρωπαϊκά δικαστήρια δεν την κόβουν στη μέση (όπως πήγε να κόψει το παιδίον εκείνο ο Σολομών), η μισή θεμιτή και ανεκτή (από ετερόφυλα ζευγάρια), η άλλη μισή απαράδεκτη και ανεπιθύμητη (από ομόφυλα ζευγάρια που έχουν υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης). Επιπλέον, σε δεκαεπτά ευρωπαϊκές χώρες έχει ήδη νομοθετηθεί η πλήρης υιοθεσία από ομόφυλα ζεύγη.
Και ωστόσο, οι κατά δήλωσή τους και κατά διαδήλωσή τους «μενουμευρωπαίοι» δείχνουν να μη γνωρίζουν τι συμβαίνει στην Ευρώπη, νομικά και πολιτικά, ή να μη νοιάζονται γι’ αυτό, καθότι «η ελληνική ιδιαιτερότης» κ.λπ. Οι της Ν.Δ., μάλιστα, αρνούνται την ψήφο τους με δύο ατράνταχτα επιχειρήματα. Πρώτον, «το σχέδιο νόμου αποβλέπει στον αποπροσανατολισμό του λαού», ο οποίος λαός δεν ξέρει πια πού είναι η Ανατολή και πού η Δύση, έτσι εύκολα που αποπροσανατολίζεται, σύμφωνα με τους αφ’ υψηλού παρατηρητές του και αυθεντικούς εκφραστές του. Δεύτερον, «η ελληνική κοινωνία δεν είναι ώριμη», πάντα σύμφωνα με τους πολιτικοψυχολόγους που διερμηνεύουν τη βούλησή της. Οι οποίοι αυτοανακηρύσσονται μεν αντιλαϊκιστές, αποκαλύπτονται όμως γνήσιοι λαϊκιστές, αφού υποκλίνονται στις αξιώσεις της «ανώριμης κοινωνίας», που δεν μπορεί παρά να είναι επίσης ανώριμες.
Στην Αυστρία, λοιπόν, ισχύει η πλήρης υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, παρότι οι δημοσκοπικοί αρνητές της, το 2015, έφταναν το 48%, οι δε υποστηρικτές το 46%. Ισχύει επίσης στην Πορτογαλία, αν και το «Ναι» ήταν 40,4%, το δε «Οχι» 39,1%. Μήπως πρέπει να την αναζητήσουμε κάπου αλλού την εγχώρια ανωριμότητα και όχι στην άνευ στοιχείων εγκαλούμενη κοινωνία;
Via : www.kathimerini.gr
