Σχεδόν 150 ημέρες μετά τις εκλογές, η Γερμανία απέκτησε κυβέρνηση. Κυβέρνηση Σουλτς με καγκελάριο τη Μέρκελ. Οι Σοσιαλδημοκράτες ελέγχουν όλα τα κομβικά υπουργεία: το Εξωτερικών, το Οικονομικών, το Εργασίας και το Περιβάλλοντος και η Χριστιανοδημοκράτισα Μέρκελ την καγκελαρία.
Για πολλούς ήταν ένας συμβιβασμός που δείχνει μια υποχώρηση της Μέρκελ, ωστόσο ήδη η «σιδηρά κηρία» έχει αλλάξει θεμελιωδώς τη γερμανική πολιτική, όπως επισημαίνει το Spiegel, και αποτελεί σημείο αναφοράς της γερμανικής πολιτικής σκηνής. Με όλα τα κόμματα της χώρας να επικεντρώνονται στην καγκελάριο παρά στην αληθινή πολιτική συζήτηση, είναι αδύνατο να γνωρίζουμε τι θα ακολουθήσει.
Στα τέλη Ιανουαρίου, η Μέρκελ πέταξε στο Νταβός της Ελβετίας για μια σύντομη επίσκεψη στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Στην ομιλία της, με παρατηρήσεις της για την κατάσταση του κόσμου, η Καγκελάριος, διαβεβαίωσε ότι η Γερμανία θα συνεχίσει να συμβάλει ως ισχυρή δύναμη στην επίλυση κρίσεων, παρά την καθυστέρηση στον σχηματισμό κυβέρνησης.
Ο Klaus Schwab, ιδρυτής και διοργανωτής του Φόρουμ στο κλείσιμο ευχήθηκε το καλύτερο για την «υπόλοιπη φάση» στη Γερμανία. Δεν ήταν απολύτως σαφές εάν ο Schwab αναφερόταν στις διαπραγματεύσεις για το συνασπισμό ή στην υπόλοιπη θητεία της Μέρκελ στην καγκελαρία. Είναι γεγονός πως από τις γενικές εκλογές της Γερμανίας τον περασμένο Σεπτέμβριο, υπήρξε ένα κλίμα αποχαιρετισμού για την Μέρκελ. Δεδομένου ότι στις εκλογές οι συντηρητικοί της Μέρκελ υπέστησαν το χειρότερο αποτέλεσμά τους από το 1949, πυροδοτήθηκαν σενάρια για τη διαδοχή της στην ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών (CDU).
Οι ίδιοι οι Γερμανοί είναι παράξενα διχασμένοι για τη γυναίκα, η οποία έχει κυβερνήσει για τόσο πολύ καιρό που η νεότερη γενιά δεν θυμάται εποχή που άνδρας καγκελάριος οδηγούσε τη χώρα. Από τη μια πλευρά, υπάρχει η επιθυμία για αλλαγή, υπάρχει μια κόπωση της Μέρκελ, αλλά υπάρχει και η άνοδος του ακροδεξιού κόμματος AfD. Έτσι, οι Γερμανοί φαίνεται να φοβούνται την ίδια την αλλαγή που επιθυμούν, ενώ το 51% των ψηφοφόρων είναι υπέρ της συνέχειας της Μέρκελ στην καγκελαρία. Εξάλλου παραμένει στην δεύτερη ή πρώτη θέση της λίστας με τους πιο αγαπητούς πολιτικούς στη χώρα.
Η θητεία της Μέρκελ όντως άλλαξε τη Γερμανία πολύ βαθιά… Στην μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας, η οποία είναι απόλυτα συνδεδεμένη με συγκεκριμένες προσωπικότητες στο ρόλο του καγκελαρίου, η διαδοχή ήταν ομαλή και προετοιμασμένη καλά, σχεδιασμένη. Η γερμανική πολιτική ακολουθούσε μια λογική, μεταφέροντας την εξουσία από τον έναν καγκελάριο στον επόμενο χωρίς να ταράζονται τα πολιτικά θεμέλια της χώρας. Τώρα όμως είναι τελείως ασαφές ποιος και τι θα μπορούσε να ακολουθήσει την Μέρκελ. Ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής της Μέρκελ ήταν ότι όλη η πολιτική ώθηση προερχόταν εξ ολοκλήρου από αυτήν. Ακόμη και το ακροδεξιό AfD είναι το άσχημο παιδί της. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν θα υπήρχε AfD χωρίς τη Μέρκελ και τις πολιτικές της στο προσφυγικό.
Μια δημοφιλής ερώτηση αυτές τις μέρες στη Γερμανία είναι τι, ακριβώς, θα παραμείνει από την εποχή της Μέρκελ μόλις αυτή τελικά αποχωρήσει. Η κληρονομιά του καγκελάριου Αντενάουερ ήταν η αγκυροβόληση της χώρας στη Δύση, η κληρονομιά του Κολ η είσοδος του ευρώ. Της Μέρκελ; Μήπως όμως η Μέρκελ έχει αλλάξει τη χώρα πιο ουσιαστικά από οποιονδήποτε από τους προκατόχους της. Η Μέρκελ μπορεί να μην είχε ποτέ το επικοινωνιακό χάρισμα, ούτε και να δημιούργησε κάποιο κίνημα, όπως έκαναν κάποιου από τους ευρωπαίους ομολόγους της, όμως η επιμονή με την οποία επέβαλε το κόμμα και τις πολιτικές της και εξουδετέρωσε τον πολιτικό ανταγωνισμό είχε ένα πρωτοφανές αποτέλεσμα με την πάροδο του χρόνου: αυτό που τελικά είχε σημασία δεν ήταν πλέον οι κοινές πεποιθήσεις του κόμματος, αλλά η αποφασιστικότητα του κόμματος να προσκολληθεί στην εξουσία και τελικά το CDU μετατράπηκε σε προσωπικό πολιτικό κόμμα της Μέρκελ.
Η Μέρκελ και το CDU έχουν επωφεληθεί από την εξέλιξη αυτή με πολλούς τρόπους. Η Μέρκελ προσέλκυσε νέες ομάδες ψηφοφόρων στο κόμμα, άνοιξε τη δυνατότητα σχηματισμού κυβερνητικών συνασπισμών με το Κόμμα των Πρασίνων και έριξε τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) από τα σημαντικότερα πολιτικά στάνταρ τους. Ωστόσο, στον δρόμο, η έλλειψη ανταγωνισμού των πολιτικών ιδεών και πολιτικών συγκρούσεων πολιτικής που είναι η ψυχή της δημοκρατίας και οι οποίες παρέχουν στους ψηφοφόρους κατεύθυνση, οδήγησαν στην απώλεια και της ταυτότητας του CDU.
Το αποτέλεσμα είναι μια μάχη στο εσωτερικό του κόμματος που μαίνεται εδώ και αρκετό καιρό, αλλά έχει λιγότερη σχέση με την πολιτική. Κυρίως η αντιπαράθεση εστιάζεται στο πρόσωπο της Μέρκελ. Υπάρχει μια σημαντική ομάδα μελών του CDU που θα ήθελαν να δουν την Μέρκελ να αποχωρεί και να ανέλθει στην ηγεσία του κόμματος ο Jens Spahn, υφυπουργός στο υπουργείο Οικονομικών. Ο Spahn, όμως ορίζει τον εαυτό του σχεδόν αποκλειστικά μέσω της αντίθεσής του προς τη Μέρκελ, χωρίς να έχει να αναδεικνύει ο ίδιος κάποια πολιτική ταυτότητα. Όπως κάνουν μέχρι σήμερα και οι περισσότεροι αντίπαλοι της Μέρκελ, εντός και εκτός κόμματος, και τελικά οδηγούνται στην ήττα.
Από την πλευρά της η Μέρκελ, αντιλαμβανόμενη και την αδυναμία των αντιπάλων της, παρουσιάζει μια απροθυμία να δικαιοληγήσει τις πολιτικές της αποφάσης. Η μόνη απόφαση που η καγκελάριος επεδίωξε να εξηγήσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ήταν η απόφαση που πήρε στην προσφυγική κρίση. Πήγε σε talk show, έδωσε μακρές συνεντεύξεις για να εξηγήσει γιατί έλαβε τις αποφάσεις που έλαβε. Τέλος, εξέφρασε προτάσεις που έμειναν στη συλλογική μνήμη, όπως «Μπορούμε να το κάνουμε!» ή «Αυτή δεν είναι η χώρα μου».
Πριν από λίγες εβδομάδες, η επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) Αντρεα Νάλες, η οποία θα αναλάβει και την προεδρία του SPD καθώς ο Σουλτς θα αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών, κάλεσε το κόμμα της να σταματήσει τελικά να κατηγορεί τη Μέρκελ για τη δυσκολία και την κατάστασή του. «Σύμφωνα με αυτή τη λογική, το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να περιμένουμε μέχρι να φύγει η Μέρκελ και τα πράγματα να βελτιωθούν αυτόματα», ανέφερε. Αυτό, όμως, είναι μια αφελής ελπίδα, είπε η Νάλες. «Τα τελευταία χρόνια, το κόμμα δεν κατάφερε να διαμορφώσει ένα αξιόπιστο πλαίσιο για μια σύγχρονη και ισότιμη κοινωνία».
Πολλοί άνδρες, τόσο εντός όσο και εκτός του CDU, έχουν επίσης μια νευρωτική σχέση με τη Μέρκελ. Ακόμη και το ψευδώνυμο «Mutti» ή «Mami» περιέχει ένα παράξενο μίγμα οργής και υποταγής. Τρεις άνδρες ηγέτες προσπάθησαν να ρίξουν την Μέρκελ και όλοι τελικά απέτυχαν εξαιτίας της αδυναμίας τους να εξηγήσουν τι θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερα. Όλοι μοιάζανε λίγο σαν αγόρια που ζουν ακόμα στο πατρικό σπίτι, αντιδρούν αλλά και χαίρονται που η Mutti φροντίζει τα πάντα γι ‘αυτούς. Ίσως ήρθε η ώρα του για το SPD να σταθεί στα δικά του πόδια. Ίσως η παρουσία του στο νέο μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό να είναι μια πρώτη ευκαιρία για αυτό.
Via : tvxs.gr
