Δύο εξίσου κίβδηλες και παραπλανητικές αφηγήσεις κυριάρχησαν την τελευταία εβδομάδα σε διεθνή και ελληνικά ΜΜΕ όσον αφορά τη λαϊκή -και όπως θα δούμε παρακάτω, βαθιά ταξική- εξέγερση στο Ιράν, με τους δεκάδες νεκρούς διαδηλωτές και τους χιλιάδες συλληφθέντες.
Από τη μια μεριά, τη δυτική, που φυσικά υιοθετείται άκριτα και από τα ελληνικά μέσα, κυριαρχεί το υποκριτικό στόρι του Τραμπ και των ιμπεριαλιστών ομοίων του, δηλαδή των α λα καρτ «ευαισθητούληδων» περί τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες Ευρωπαίων: ότι δηλαδή ο ηρωικός ιρανικός λαός ξεσηκώθηκε για να ανατρέψει το θεοκρατικό, δικτατορικό καθεστώς «όπως το 2009» και να ενωθεί ξανά με τη μεγάλη οικογένεια της «διεθνούς κοινότητας», από την οποία έχει αποκοπεί εδώ και σαράντα χρόνια λόγω των κακών αγιατολάδων.
Ποιοι τα λένε αυτά; Μα φυσικά οι συστηματικοί ολετήρες και εκμεταλλευτές του ιρανικού (και όχι μόνον) έθνους, οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί επίγονοί τους, που για χάρη του φτηνού (διάβαζε: κλεμμένου) περσικού πετρελαίου ανέτρεψαν το 1953 τον δημοκρατικά εκλεγμένο Μοσαντέκ, στη συνέχεια στήριξαν μέχρις εσχάτων το ακραία διεφθαρμένο και δολοφονικό καθεστώς του Σάχη και όταν επιτέλους ο -πράγματι μεγάλος, και σε πλήθος και σε ιστορική συνέχεια και σπουδαιότητα- περσικός λαός εξεγέρθηκε εναντίον τους, έστειλαν καταπάνω του το τότε πιστό σκυλί τους, τον Σαντάμ, σε έναν από τους πιο βρόμικους πολέμους όλων των εποχών…
Επειδή όμως και πάλι απέτυχαν να ξαναβάλουν τους Πέρσες στο μαντρί της ξενοκρατίας κι επειδή το Ιράν των 81 εκατομμυρίων ανθρώπων παραμένει πολύ μεγάλη μπουκιά για τα σάπια αποικιοκρατικά τους δόντια, βάλθηκαν έκτοτε να το εξοντώσουν με την πείνα και τον αποκλεισμό – κι ας χύνουν τώρα όσα κροκοδείλια δάκρυα θέλουν για τον «ηρωικό λαό» που, αν τους έπαιρνε, ευχαρίστως θα (ξανα-)κατέσφαζαν, είτε απευθείας είτε μέσω κάποιου πρόθυμου «αντιπροσώπου», όπως τα… δημοκρατικά καθεστώτα του Ισραήλ, της Αιγύπτου και της Σαουδικής Αραβίας.
Ξέρετε ντε, αυτούς τους καλούς, βαθιά δημοκράτες ηγέτες, σαν τον Νετανιάχου, τον Σίσι και τον μπιν Σαλμάν, με τους οποίους νταραβερίζονται και οι δικοί μας αριστεροί -όπως μπαίνεις- κυβερνώντες…
Σκοταδιστική προπαγάνδα
Εξίσου άθλιο είναι ωστόσο και το αφήγημα του θεοκρατικού, μεσαιωνικού, βαθιά σκοταδιστικού καθεστώτος της Τεχεράνης. Οπως μας ενημέρωσαν εν μέσω ενός πανεθνικού πογκρόμ καταστολής οι πραγματικοί ηγέτες της χώρας, δηλαδή ο αγιατολάχ Χαμενεΐ και ο επικεφαλής των πανίσχυρων Φρουρών της Επανάστασης, ο Τζαφάρι, όλοι ανεξαιρέτως οι διαδηλωτές είναι πράκτορες, εκπαιδευμένοι από τους ξένους εχθρούς για να ανατρέψουν τον… Παράδεισο (άλλη μια λέξη που χρωστάμε στους αρχαίους Πέρσες) της «ισλαμικής δημοκρατίας» – και ως τέτοιοι αντιμετωπίζονται με άγρια καταστολή, ξύλο, σφαίρες στο ψαχνό και φυσικά χιλιάδες συλλήψεις στον σωρό και τα πατροπαράδοτα βασανιστήρια πίσω από τα σίδερα.
Και μόνον οι εικόνες των μαζικών φιλοκυβερνητικών (αντι-)διαδηλώσεων της Τετάρτης, με τις χιλιάδες γυναίκες με τα μαύρα τσαντόρ και τους αμέτρητους κληρικούς με τα μαύρα τουρμπάνια (δείγμα, υποτίθεται, της απευθείας αιματολογικής σύνδεσής τους με τη φαμίλια του Προφήτη) να αλαλάζουν «Θάνατος στον Τραμπ» και να καίνε ξένες σημαίες, στους ίδιους δρόμους που οι γείτονές τους διαδήλωναν προχτές για το ψωμί, δείχνουν πόσο βαθιά νυχτωμένο και κολλημένο σε περασμένους αιώνες, για να μην πούμε χιλιετίες, είναι το καθεστώς της Τεχεράνης, αλλά και όσοι «αριστεροί» επιμένουν να το στηρίζουν, τρώγοντας αμάσητο το παραμύθι των μουλάδων στο όνομα του αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα.
Ταξικά χαρακτηριστικά
Πάμε τώρα να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από τον δίδυμο φερετζέ του ισλαμικού «Παραδείσου» και της δυτικής προπαγάνδας.
Σε αντίθεση λοιπόν με τον πολιτικό ξεσηκωμό του 2009, που κάποιοι ξένοι ονόμασαν τότε «Πράσινη Επανάσταση» και υποστηρίχθηκε κυρίως από τα ανώτερα στρώματα των μεγάλων πόλεων, και ιδιαίτερα των σχετικά καλοβαλμένων βόρειων, «αστικών» συνοικιών της Τεχεράνης, που προσπάθησαν (και εν μέρει το κατάφεραν, παρά την καταστολή) να επιταχύνουν το άνοιγμα προς τη Δύση, αλλά και την «απελευθέρωση» της οικονομίας προς όφελος των εχόντων, η τωρινή εξέγερση έχει βαθιά ταξικά χαρακτηριστικά, καθώς υποστηρίχτηκε πρωτίστως από τη φτωχολογιά και την εργατιά της επαρχίας και πυροδοτήθηκε (όπως και οι περισσότερες αδικοσκοτωμένες εξεγέρσεις της λεγόμενης «αραβικής άνοιξης» του ‘11) από τα οικονομικά, πρωτίστως, προβλήματα: την ακρίβεια, την ανεργία, την αυξανόμενη εισοδηματική ανισότητα.
Για την ακρίβεια, η «σκανδάλη» που έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους της Μασχάντ και των άλλων εργατουπόλεων, όπως το Αράκ, την προπερασμένη Πέμπτη, δεν ήταν κάποιο κωδικοποιημένο μήνυμα των «αντεπαναστατικών δυνάμεων» του εξωτερικού, αλλά η κατάθεση του νέου προϋπολογισμού λιτότητας από τον «μετριοπαθή» πρόεδρο/μουλά Ροχανί, που προβλέπει μεταξύ άλλων την περικοπή των κρατικών επιδοτήσεων -και άρα την άμεση αύξηση των τιμών κατά 50%- σε καύσιμα, ηλεκτρικό ρεύμα, βασικά τρόφιμα (όπως τα αυγά και τα κοτόπουλα) και άλλα αγαθά πρώτης ανάγκης, αλλά και την περαιτέρω επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων κρατικών επιχειρήσεων, στο πλαίσιο του «ανοίγματος» (ή, αν προτιμάτε, της προετοιμασίας για το μαζικό ξεπούλημα) όχι μόνον προς τους ξένους, αλλά και τους ντόπιους επενδυτές.
Οι πραγματικοί λόγοι
Ακόμη και σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές των αγιατολάδων φαίνεται πως εξεγέρθηκαν απέναντι σε αυτή τη συνεχή επίθεση λιτότητας, την καλπάζουσα ανεργία (13% επίσημα και η νεανική φαίνεται πως ξεπερνά το 40%, σε μια από τις χώρες με τον νεότερο ηλικιακά πληθυσμό του κόσμου), την απληρωσιά (πολλοί από τους ντόπιους «επενδυτές» καθυστερούν τις πληρωμές στα εργοστάσιά τους, κλέβουν τις ασφαλιστικές εισφορές ή προχωρούν σε δόλιες πτωχεύσεις με τις «πλάτες» των μουλάδων, καλή ώρα σαν τους δικούς μας μπαταξήδες…), αλλά και την αδιαφορία του καθεστώτος για τα αυξανόμενα ποσοστά της φτώχειας, που, σύμφωνα με τα στοιχεία των ίδιων των «Φρουρών της Επανάστασης», πλήττει σήμερα πάνω από το 50% του πληθυσμού.
Ειδικά ο πετρελαϊκός κλάδος και η βαριά βιομηχανία «βράζουν», όπως άλλωστε και τα εκατομμύρια των φτωχών φοιτητών που, πέρα από τους τρομερούς θρησκευτικούς και κοινωνικούς περιορισμούς και καταναγκασμούς της θεοκρατίας, δεν βλέπουν «φως» και μέλλον ούτε στον κόσμο της εργασίας: μόνο το τελευταίο εξάμηνο έχουν πραγματοποιηθεί στην Τεχεράνη και άλλες πόλεις δεκάδες μαχητικές διαδηλώσεις και στάσεις εργασίας για τέτοια, καθαρά ταξικά θέματα – χωρίς φυσικά να συγκινηθεί κανείς στη Δύση.
Και η ισλαμική επανάσταση έχει αποκτήσει, βλέπετε, τη νομενκλατούρα της, τους πατρίκιους και τους πληβείους της.
Και μπορεί η συμφωνία για τον περιορισμό των πυρηνικών φιλοδοξιών του Ιράν να άνοιξε ένα εμπορικό «παράθυρο» προς τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά όλα δείχνουν ότι τα κέρδη από αυτό το μικρό ρήγμα στο ασφυκτικό εμπάργκο δεν έφτασαν ούτε και πρόκειται σύντομα να φτάσουν στους πολλούς.
Μια πρόσφατη ανεξάρτητη έκθεση (της World Wealth and Income Database, στηριγμένη σε στοιχεία του 2013), που εντοπίσαμε στον εξαιρετικό ιστότοπο www.wsws.org, έδειξε ότι, όπως ακριβώς και στην…. ανεπτυγμένη Δύση, η ανισότητα καλπάζει: το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, η ελίτ δηλαδή, μονοπωλεί το 16,3% του ΑΕΠ, και το πλουσιότερο 10% το 48%, ενώ η λοιπή «πλέμπα» δουλεύει για μισθούς πείνας…
Σας θυμίζει κάτι; Ταυτόχρονα, η λαϊκή δυσφορία τροφοδοτείται και από τα τεράστια ποσά που ξοδεύονται, αλλά και τους χιλιάδες θανάτους «εθελοντών» σε μακρινούς πολέμους (Ιράκ, Συρία, Υεμένη κ.α.), στο πλαίσιο του στρατηγικού σχεδίου της Τεχεράνης για τη δημιουργία ενός «σιιτικού τόξου» που θα φτάνει ώς τη Μεσόγειο. Παράδεισος κι αυτός να σου πετύχει – για λίγους και εκλεκτούς.
Via : www.efsyn.gr
