Τη Δευτέρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες γνώρισαν την πιο θανατηφόρα μαζική δολοφονία της νεότερης ιστορίας τους. Τουλάχιστον 59 άνθρωποι είναι νεκροί και πάνω από 500 τραυματίες. Όχι δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Πάνω από 500 άνθρωποι τραυματίστηκαν σε ένα μόνο περιστατικό.
του Shaun King για το The Intercept
Ενώ δεκάδες χιλιάδες παρακολουθούσαν ένα μουσικό φεστιβάλ στους δρόμους του Λας Βέγκας, ο 64χρονος Στίβεν Πάντοκ από το Μεσκίτ της Νεβάδας, ήταν σκαρφαλωμένος 32 ορόφους πάνω από αυτούς, στο δωμάτιο του στο ξενοδοχείο Mandalay Bay. Ο Πάντοκ είχε 19 όπλα και εκατοντάδες σφαίρες στο οπλοστάσιο του – προμήθειες που είναι άφθονες σε μια χώρα που έχει περισσότερα όπλα από ανθρώπους. Λίγα λεπτά μετά τις 10 το βράδυ, ο Πάντοκ άνοιξε πυρ κατά ενός ανυποψίαστου κοινού. Ήταν εύκολος στόχος.
Κάνενα ακριβό τείχος στα σύνορα με το Μεξικό δεν θα μπορούσε να το εμποδίσει αυτό. Καμία απαγόρευση Μουσουλμάνων, που εμποδίζει μουσουλμάνους και πρόσφυγες από κάποιες τυχαία επιλεγμένες χώρες να φτάσουν στις ακτές μας, δεν θα μπορούσε να το επιβραδύνει.
Ο Πάντοκ, όπως η πλειοψηφία των μαζικών δολοφόνων σε αυτή τη χώρα, ήταν ένας λευκός Αμερικάνος. Και αυτό το απλό στοιχείο αλλάζει τα πάντα σχετικά με το πώς συζητιέται αυτό το τραγικό συμβάν από τα ΜΜΕ και τον δημόσιο διάλογο. Η λευκότητα, με κάποιον τρόπο, προστατεύει άνδρες από την ταμπέλα του τρομοκράτη.
Το προνόμιο εδώ είναι ότι οι επιθέσεις με δράστες άτομα από συνήθως μη λευκές ομάδες οδηγεί σε συμπεράσματα σχετικά με τη διαβρωτική ή καταστροφική φύση των ομάδων αυτών. Όταν ένα άτομο που υποστηρίζει ότι είναι μουσουλμάνος κάνει μία αποτρόπαια πράξη, πολλοί από τη Δεξιά θα πουν ότι το πρόβλημα είναι το Ισλάμ. Για αιώνες, όταν ένα έγκλημα είχε θύτη αφροαμερικανό, ακολουθούσαν ρατσιστικά επιχειρήματα – και τελικά, η ποινικοποίηση και εξαθλίωση μίας ολόκληρης εθνοτικής ομάδας.
Το προνόμιο πάντα υπάρχει σε σύγκριση με το πώς αντιμετωπίζονται οι άλλοι, κάτι που είναι πραγματικότητα και σε αυτήν την περίπτωση: Οι λευκοί άνδρες που καταφεύγουν σε μαζική βία συχνά χαρακτηρίζονται κυρίως ως απομονωμένοι «μοναχικοί λύκοι» – σε καμία περίπτωση συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλο – ενώ τα πιο προβληματικά στοιχεία των λευκών στην Αμερική λαμβάνουν μία άφεση αμαρτιών που δεν λαμβάνει κανείς άλλος
Η λευκότητα του Στίβεν Πάντοκ του έχει ήδη χαρίσει αρκετή προκλητική προστασία από τα ΜΜΕ.
Ενώ το αίμα δεν είχε ακόμα στεγνώσει από τους δρόμους του Λας Βέγκας, η USA Today ανακοίνωσε σε τίτλο της ότι ο Πάντοκ ήταν ένας «μοναχικός λύκος», παρά το γεγονός ότι μία έρευνα για τα κίνητρα και το ιστορικό του μόλις είχε ξεκινήσει. Η αστυνομία είχε μόλις ξεκινήσει να κατευθύνεται για να ψάξει το σπίτι του και τους υπολογιστές του. Το ταξιδιωτικό του ιστορικό δεν είχε ακόμα εξεταστεί. Κανείς δεν είχε ακόμα εξετάσει την οικογένεια, τους φίλους και τα κοινωνικά δίκτυά του.
Ο Πάντοκ χαρακτηρίστηκε «μοναχικός λύκος» πριν ακόμα οι αναλυτές ξεκινήσουν τη μέρα τους, όχι γιατί μία εξαντλητική έρευνα έβγαλε αυτό το συμπέρασμα, αλλά γιατί είναι το μόνο δυνατό συμπέρασμα για έναν λευκό άνδρα στην Αμερική που πραγματοποιεί μαζική δολοφονία.
«Μοναχικός λύκος» είναι ο όρος με τον οποίον οι Αμερικάνοι χαρακτηρίζουν πολλούς λευκούς υπόπτους για μαζικές δολοφονίες. Ο Τζέιμς Χολμς ήταν ένας «μοναχικός λύκος» όταν πυροβόλησε και σκότωσε 12 ανθρώπους σε έναν κινηματογράφο στην Ορόρα του Κολοράντο. Και ο Ντίλαν Ρουφ, ο λευκός εθνικιστής που μπήκε σε μία εκκλησία στο Τσάρλεστον, στη Νότια Καρολίνα, πυροβόλησε και σκότωσε τον πάστορα και 8 άλλους παρευρισκομένους, ανακηρύχθηκε γρήγορα «μοναχικός λύκος»
Για έγχρωμα άτομα και ειδικά για τους μουσουλμάνους, η αντιμετώπιση είναι συχνά διαφορετική. Οι μουσουλμάνοι συχνά χαρακτηρίζονται ως «τρομοκράτες» πριν όλα τα στοιχεία έρθουν στην επιφάνεια.
Σκεφτείτε απλά τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Σήμερα [σ.μτφρ. χθες] το πρωί, ο Τραμπ έγραψε στο twitter, «τα θερμά μου συλλυπητήρια και ευχές στα θύματα και τις οικογένειες της τρομερής επίθεσης στο Λας Βέγκας. Ο Θεός να σας ευλογεί». Καλό αυτό, αλλά ο Τραμπ δεν φαίνεται θυμωμένος. Είναι αξιοσημείωτο ότι δεν χαρακτήρισε τον δολοφόνο «που.. γιο», όπως έκανε με τους παίκτες του επαγγελματικού πρωταθλήματος αμερικανικού ποδοσφαίρου (NFL) που γονάτισαν κατά τη διάρκεια του εθνικού ύμνου. Δεν δημιούργησε ένα προσβλητικό παρατσούκλι για τον Πάντοκ και δεν έκανε καμία άμεση πρόταση για κάποια αλλαγή πολιτικής.
Συγκρίνετε αυτήν την αντίδραση με το πώς ο Τραμπ αντιμετωπίζει περιστατικά όπου πιστεύει ότι οι δράστες είναι μουσουλμάνοι. Αφού εξερράγη μία βόμβα στο μετρό του Λονδίνου, ο Τραμπ τουίταρε ότι οι δράστες είναι «χαμένοι τρομοκράτες» – πριν καν οι βρετανικές αρχές κατονομάσουν κάποιον ύποπτο. Προχώρησε στο σημείο να χρησιμοποιήσει την επίθεση για να προωθήσει την απαγόρευσή του για τους μουσουλμάνους.
Πρέπει να αναρωτηθούμε: Γιατί ορισμένες πράξεις βίας εξοργίζουν τον Τραμπ και τη βάση των υποστηρικτών του, ενώ άλλες προκαλούν απλά θερμές σκέψεις και προσευχές; Αυτή είναι η μεγαλύτερη μαζική δολοφονία στην αμερικανική ιστορία! Πού είναι η κατακραυγή; Πού είναι οι πολιτικές προτάσεις;
Αυτό που παρακολουθούμε είναι το καταφανές γεγονός ότι το λευκό προνόμιο προστατεύει ακόμα και τον Στίβεν Πάντοκ, έναν ύποπτο για μαζική δολοφονία, όχι απλώς από το να χαρακτηρίζεται τρομοκράτης, αλλά και από την οργή, τον θυμό και τη μανία που θα ξεχύνονταν σίγουρα αν ο δράστης ήταν οτιδήποτε εκτός από λευκός άνδρας. Το δέρμα του τον προστατεύει. Εμποδίζει επίσης τη χώρα μας από το να έχει μία ειλικρινή κουβέντα για το γιατί τόσοι πολλοί λευκοί άνδρες κάνουν αυτό που έκανε και γιατί η χώρα μας εμφανίζεται αποφασισμένη να μην κάνει σχεδόν τίποτα γι’ αυτό.
Μίλησα με δύο ανθρώπους σήμερα το πρωί, ο ένας μαύρος και ο άλλος μουσουλμάνος. Και οι δύο είπα ότι, όταν άκουσαν για την αποτρόπαια επίθεση στο Λας Βέγκας, άρχισαν αμέσως να εύχονται να μην είναι ο δράστης μαύρος η μουσουλμάνος. Γιατί; Επειδή ήξεραν ότι ο αντίκτυπος για όλους τους αφροαμερικανούς ή τους μουσουλμάνους θα ήταν σκληρός αν ο δράστης προερχόταν από μία από τις δύο κοινότητες.
Κάτι είναι πολύ βαθιά λάθος όταν οι άνθρωποι νιώθουν μία αίσθηση ανακούφισης για το ότι ο δολοφόνος είναι λευκός, γιατί νιώθουν ότι δεν θα υποφέρουν ως αποτέλεσμα της πράξης του. Οι λευκοί, από την άλλη πλευρά, δεν είχαν καμία τέτοια αίσθηση σήμερα το πρωί, γιατί 400 χρόνια αμερικανικής ιστορία τους λένε ότι καμία συνέπεια δεν θα υπάρξει γι αυτούς ως αποτέλεσμα των δράσεων του Πάντοκ. Είναι ένα παράδειγμα λευκού προνομίου: όχι απλώς να σου δίνεται ένα προβάδισμα στην κοινωνία, αλλά επίσης και η ελευθερία από ορισμένες συνέπειες ατομικής και συλλογικής δράσης
Via : www.thepressproject.gr
