«Μη φοβάσαι τις σκιές. Οι σκιές είναι απόδειξη πως υπάρχει φως» (θυμόσοφη ρήση)
Δεν είναι δύσκολο να σε πάρει «από κάτω». Μάλλον είναι το πιο εύκολο. Ειδικά στις μέρες μας, που για μια σειρά λόγων πολλοί είναι οι άνθρωποι που θεωρούν πως τα πράγματα είναι αρκετά απομακρυσμένα από ένα μίνιμουμ όριο επιθυμητών καταστάσεων. Η παραίτηση από κάθε προσπάθεια δεν είναι ακριβώς ήττα, αλλά μπορεί να λάβει και τα χαρακτηριστικά λύτρωσης όταν «παραγίνει το κακό»…
Όμως, το μυστικό είναι να δώσουμε κίνητρα σε κάθε συμμετοχή… Να αναζητήσουμε εκείνα που θα μας σώσουν, και είναι εκείνα που δεν λέγονται, αλλά πραγματώνονται. Και θα τα βρούμε μονάχα σε ανθρώπους με θετική αύρα…
Σενάρια για ένα μέλλον «εφιαλτικό» μπορούμε να δημιουργήσουμε πολύ γρήγορα, και να βρούμε μέχρι και «χρηματοδότες» για την παραγωγή τους… Οι πολιτικές έριδες, λοιπόν, θα λαμβάνουν χώρα πάνω στο (δημόσιο) έδαφος της ανάγκης για ανακάλυψη διαφορών (έστω και των μικρότερων δυνατών…), γιατί οι βασικές κατευθύνσεις θα είναι κοινές, τα μονοπάτια προ-χαραγμένα, και οι όποιες παροχές σταγόνα στον ωκεανό…
Οι επαγγελματικές σχέσεις θα καθορίζονται από τις πιέσεις των νόμων της αγοράς, και οι καταπραϋνσεις είτε θα είναι πρόσκαιρες, είτε θα στηρίζονται στην τύχη. Ή, θα παίζονται «στα ζάρια των γνωριμιών». Οι διαπροσωπικές σχέσεις θα γίνουν τα πεδία άσκησης, όχι… ξένων φαντάρων…, αλλά των πολύμορφων ψυχολογικών πιέσεων. Και η μόνη διαλεκτική που θα αναπτύσσεται θα είναι η ανάγκη του πομπού να υπάρχει δέκτης (για να περάσει τη γραμμή της εκτόνωσης και να γλιτώσει την αυτογελοιοποίηση ενός ανεδαφικού σολαρίσματος)…
Οι οικογενειακές σχέσεις θα διεμβολίζονται από την ευκολία των διαφωνιών, των απωθημένων, των συμφερόντων, ενδεχομένως και της εγωιστικής φτήνιας…, αλλά θα διαιωνίζονται από τη μεγαλύτερη ανάγκη της κοινής αντιμετώπισης άλλων σημαντικότερων δυσκολιών (βιοπορισμός, στέγαση, κοκ)…
Κάθε τι, μια κίνηση του σώματος, ένα βλέμμα, ένας μορφασμός, ένα ρούχο, μια αδυναμία, μια αποτυχία, μια επιλογή, ένα κέφι, ένα γούστο, μια βόλτα, μια παρέα, μια κουβέντα, ένα επιχείρημα, μια υποψία, το οτιδήποτε θα ιδεολογικοποιείται. Θα κατασκευάζονται οι κάστες των εκλεκτών (όλοι θα νομίζουν πως ανήκουν εκεί…) και οι ατελείωτες ουρές όσων δεν τηρούν τα κριτήρια…
Τα μέτρα σύγκρισης είναι εδώ, άσχετα αν έχουν πέσει κατά πολύ σε σχέση με παλιότερα… Οι γνώμες θα είναι πιο σημαντικές από τα γεγονότα, το «αλάνθαστο» του παρατηρητή πάντα θα κουνάει το δάχτυλο στο λάθος του «δράστη». Τα θετικά αποτελέσματα θα αποκτούν άλλες προεκτάσεις. Η ευγένεια θα είναι είδος πολυτελείας (αφορολόγητο προς το παρόν…), ο αυτοέλεγχος και το δικαίωμα στην επιλογή θα ανάγονται από τους «γονατισμένους σε κάθε είδους παρεκτροπή» σε αιτίες πολέμου.
Τα χαμόγελα της πονηριάς θα πυκνώνουν και όσοι για λίγο χάνουν το βηματισμό τους θα δέχονται άτιμες σπρωξιές «για το καλό τους». Ο ισοπεδωτισμός θα είναι το μέσο που θα δικαιώνει την οκνηρία και τη «δεν βαριέσαι» αναγωγή. Aρνητικές πτυχές του εαυτού μας θα βαφτίζονται «επαναστατικές» και η μικρότερη δυνατή προσπάθεια θα «αφρίζει» μπροστά στην προοπτική του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους…
Η αυτοκριτική θα ενταφιάζεται και θα μετατρέπεται σε πολεμική εξωτερικής στόχευσης. Οι νέοι νικητές σε κάθε τομέα, επειδή θα έχουν περάσει δύσκολα και θα έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη σε πολλές παραδοσιακές σταθερές, αλλά και επειδή θα έχουν γίνει σχεδόν αναίσθητοι, θα χαίρονται λιγότερο τη δική τους επικράτηση και θα κοιτάνε με «άλλο μάτι» -και περισσότερη ώρα- προς τους ηττημένους. Όσες λιγότερες νίκες έρχονται στην έδρα μας, τόσες περισσότερες ήττες θα ψάχνουμε έξω από την αυλή μας…
Mελετάμε σενάρια, αλλά δεν ξεχνάμε ποτέ πως στην πραγματική ζωή η κεντρική ιδέα είναι μία ακόμα πιο αμφιλεγόμενη ιστορία από τις φιλονικίες των «ειδικών» του σινεμά…
Via : www.efsyn.gr
