Ηταν στην κουζίνα του σπιτιού της στο Φίνιξ της Αριζόνα κι εγώ στο γραφείο μου. Μεσημέρι εκεί, βράδυ εδώ. Και η απόσταση που μας χώριζε μεγάλη: 6.739 μίλια. Αλλά (και) με το Skype όλα είναι πια πιο εύκολα. «Τι φτιάχνεις;» της είπα, ακούγοντας ήχους από κατσαρολικά και πιάτα. «Ανακατεύω βρόμη και πρωτεΐνη και φτιάχνω πανκέικ για τον Μιτς (σ.σ.: τον Μιτς Κρίερ, σύζυγο και προπονητή της) κι εμένα. Τα περιχύνω με Nutella», μου απάντησε. «Πάνω που θα σε ρωτούσα ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει για τον αθλητισμό», την πείραξα. «Σίγουρα δεν είναι το φαγητό!» συνέχισε γελώντας η Κατερίνα Στεφανίδη. Ναι, ήρθε η ώρα να το ομολογήσω: αυτή τη συνέντευξη την ευχαριστήθηκα όσο λίγες…
Τώρα που καταλάγιασε ο… θόρυβος μετά το Ρίο, πώς είναι να είσαι Ολυμπιονίκης;
Τι να σου πω… Η αλήθεια είναι ότι η καθημερινότητά μου δεν έχει αλλάξει. Δεν ξυπνάω κάθε μέρα νιώθοντας Ολυμπιονίκης! Σίγουρα φτάνουν ακόμα σ’ εμένα κύματα της αγάπης του κόσμου. Χθες, μια δασκάλα του Δημοτικού μού έστειλε ένα μήνυμα στο facebook. Είχε ζητήσει από τους μαθητές της να παρουσιάσουν το ίνδαλμά τους. Οι περισσότεροι επέλεξαν ηθοποιούς και τραγουδιστές, αλλά ένα κοριτσάκι επέλεξε εμένα. Ηταν πολύ συγκινητικό.
Πώς είναι δηλαδή η καθημερινότητά σου αυτή την εποχή;
Είμαστε σε περίοδο εντατικής προετοιμασίας. Κάνουμε σκληρή προπόνηση, με πολλές αναερόβιες ασκήσεις, που δεν είναι οι αγαπημένες μου, και λίγο παραπάνω βάρη από όσα θα ήθελα. Δυστυχώς, το να κερδίσω στους Ολυμπιακούς δεν με έκανε καλύτερη αθλήτρια. (Γέλια) Αστειεύομαι, φυσικά. Είμαι υγιής, όλα πάνε μια χαρά, δεν έχω κανένα παράπονο.
Από αγωνιστικής πλευράς τι έχεις προγραμματίσει;
Ο πρώτος μου αγώνας για το 2017 θα είναι στα τέλη Ιανουαρίου, αλλά ο πρώτος μεγάλος στόχος θα είναι το μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου, στις αρχές Μαρτίου.
Θα έχεις σκληρό ανταγωνισμό;
Το επί κοντώ είναι περίεργο αγώνισμα. Μπορεί μέσα σε μία χρονιά να εμφανιστεί από το πουθενά μια αθλήτρια που να πηδήσει πολύ ψηλά, να σαρώσει τα μετάλλια, αλλά να μην τη δούμε ποτέ. Αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές. Η σταθερότητα –και ανά χρονιά, και σε βάθος χρόνου– είναι το μεγάλο στοίχημα. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο πιστεύω ότι θα υπάρχουν 2-3 κοπέλες που θα είναι κοντά μου στις επιδόσεις τους. Αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά. Υπάρχουν και οι τραυματισμοί.
Η διάρκεια είναι, λοιπόν, η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζεις…
Ασχολούμαι με το επί κοντώ δεκαέξι χρόνια. Πήρα το πρώτο μου μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση στα δεκαπέντε μου. Την έχω κατακτήσει τη διάρκεια. Αλλά διάττοντες αστέρες υπάρχουν πολλοί. Και ο κυριότερος λόγος για τον οποίο μπορεί να εξαφανιστεί ένας αθλητής είναι ψυχολογικός: ο φόβος, τον οποίο κάποιοι δεν ξεπερνούν ποτέ. Πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι ο Στιβ Χούκερ, ο Ολυμπιονίκης του Πεκίνου. Σταμάτησε την καριέρα του σε ηλικία μόλις 31 ετών.
Πώς ξεπέρασες εσύ αυτόν τον φόβο;
Σταδιακά. Οπως σε όλα τα αθλήματα, ξεκίνησα με πολύ απλά βήματα. Ημουν δέκα ετών. Τα πρώτα δύο χρόνια έκανα άλμα «μεταλλικό» – έτσι το λέμε στο επί κοντώ. Δεν λύγιζα καν το κοντάρι (δεν υπήρχαν και κοντάρια για το μέγεθός μου τότε). Από τη μία ήταν καλό, γιατί έτσι απέκτησα καλές τεχνικές βάσεις. Ο κόσμος πιστεύει ότι το πρόβλημα είναι το ύψος. Οχι. Το κοντάρι είναι το θέμα. Αυτό φοβούνται οι περισσότεροι αθλητές.
Υπάρχουν παλιοί αθλητές που λειτουργούν ως πρότυπά σου;
Πρότυπα δεν έχω. Θέλω να φτιάξω τη δική μου μικρή ιστορία μέσα στη μεγάλη ιστορία του επί κοντώ. Παραδείγματα τεχνικής, όμως, έχω: και ο άντρας μου, που είναι προπονητής μου, και εγώ μεγαλώσαμε θαυμάζοντας τη ρωσική σχολή του αθλήματος, τον Σεργκέι Μπούμπκα, τον Μαξίμ Ταράσοφ και τους άλλους. Οποιος ακολουθεί την τεχνική τους είναι σε ασφαλή δρόμο.
Θύμωσαν πολλοί στην Ελλάδα με τη δήλωση που έκανε μετά τον αποκλεισμό της ρωσικής αποστολής από τους Ολυμπιακούς η Γελένα Ισινμπάγεβα: «Οποια και να κερδίσει το μετάλλιο, δεν θα είναι ένα σωστό χρυσό μετάλλιο».
Οπως είπα και εκείνες τις μέρες, κάθε αθλητής θα ήθελε να είναι στους Αγώνες και να έχει την ευκαιρία να νικήσει. Την είδα στο Ρίο και η εκτίμησή μου ήταν ότι σωματικά δεν βρισκόταν σε κατάσταση ικανή να την οδηγήσει σε μετάλλιο. Στο Λονδίνο ήταν παρούσα και είχε βγει τρίτη. Από τη μια πλευρά, θα ήθελα να είχε συμμετάσχει για να αποδείξω ότι μπορώ να την κερδίσω. Από την άλλη, αν είχε αγωνιστεί και είχα χάσει μόνο από εκείνη, πάλι υπερήφανη θα αισθανόμουν, θα είχε εκπληρωθεί ο στόχος μου. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, με πείραξε όλο αυτό· η έλλειψη σεβασμού – όχι απέναντι σ’ εμένα και στις υπόλοιπες αθλήτριες, αλλά στο άθλημά μας.
Πώς καταφέρνεις να μη δηλητηριάζεσαι από τέτοια σχόλια;
Προσπαθώ να ζω τη ζωή μου με τη σκέψη: αυτό που σήμερα με ενοχλεί θα με ενοχλεί το ίδιο σε έναν χρόνο; Ή δεν θα το θυμάμαι καν;
Συνεχίζεις τις σπουδές σου;
Ηρθα στην Αμερική τον Σεπτέμβριο του 2008, στο Στάνφορντ, από όπου πήρα πτυχίο Βιολογίας (με κατεύθυνση τη Νευροψυχολογία) το 2012. Τον Μάρτιο του 2013 μετακόμισα στο Φίνιξ για το μεταπτυχιακό μου. Επέλεξα το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο γιατί παρείχε τον καλύτερο συνδυασμό αθλητισμού και σπουδών. Το καλοκαίρι του 2015 ολοκλήρωσα τις μεταπτυχιακές σπουδές μου. Και αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα από τα θρανία.
Πώς είναι να σε προπονεί ο σύζυγός σου;
Είμαστε τυχεροί γιατί το 2016 ήταν μια καλή χρονιά, και στον ανοιχτό και στον κλειστό στίβο. Ολα κύλησαν ομαλά, χωρίς προβλήματα, κι έτσι ο Μιτς δεν χρειάστηκε να μου φωνάξει για τίποτα. (Γέλια)
Σου φωνάζει δηλαδή όταν δεν τα πας καλά;
Νευριάζει όταν δεν προσπαθώ όσο πρέπει, όταν δεν βάζω τα δυνατά μου. Οχι όταν δεν έχω την απόδοση που περιμένει. Αλλά γενικά έχουμε βρει μια καλή ισορροπία: δεν μιλάμε ιδιαίτερα για την προπόνηση στο σπίτι. Δεν ξεσπάει πάνω στην αθλήτρια για κάτι που έχει κάνει η γυναίκα του. Κι εγώ το ίδιο, αντίστοιχα! (Γέλια ξανά)
Μαγειρεύεις καθόλου;
Μέχρι πριν από λίγους μήνες, όχι ιδιαίτερα. Το είχε αναλάβει ο Μιτς. Τελευταία, επειδή ανακαινίζουμε το σπίτι και εκείνος έχει πολλά να κάνει, μαγειρεύω εγώ – όχι με την ίδια επιτυχία, είναι αλήθεια. Αλλά μαθαίνω, βελτιώνομαι.
Φτιάχνεις ελληνικά φαγητά;
Λατρεύω το παστίτσιο, αλλά προσπαθούμε να τρώμε υγιεινά. Φτιάχνω συχνά, με τη συνταγή της μαμάς μου, μοσχαράκι λεμονάτο. Δεν βγαίνει όπως το δικό της. Το αποδίδω στον διαφορετικό τρόπο που στην Αμερική κόβουν τα κρέατα, όχι στη δική μου μαγειρική ανεπάρκεια. (Γέλια)
Τι θα άλλαζες από το 2016;
Θα ήθελα να είχα αντιδράσει με περισσότερη ψυχραιμία όποτε χρειάστηκε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Γιατί έχω πια συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει σημασία τι θα πεις αν ο άλλος θέλει να σε «χτυπήσει». Είδες τι έγινε με την «Αυγή»; Την πολιτική-κομματική διάσταση που πήρε το θέμα; Δεν είμαι πολιτικοποιημένη, έφυγα από την Ελλάδα στα 18 μου, δεν έχω ψηφίσει ποτέ σε ελληνικές εκλογές. Στενοχωρήθηκα πολύ που, ενώ είχα κερδίσει ένα χρυσό μετάλλιο με τα χρώματα της Ελλάδας σε Ολυμπιακούς Αγώνες, κάποιοι δεν το χάρηκαν ή ακόμα και με αντιπάθησαν επειδή είπα ότι δεν γνωρίζω τη συγκεκριμένη εφημερίδα…
Κλείστηκες στον εαυτό σου εκείνη την περίοδο. Και έβγαλες «αγκάθια»… Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά εμάς τους δημοσιογράφους.
Ναι, το παραδέχομαι. Αλλά οι τρεις εβδομάδες μετά τους Ολυμπιακούς ήταν, ίσως, η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου.
Ας αφήσουμε τα αρνητικά. Ποια καλά «κατέκτησες» μέσα στη χρονιά που τελειώνει;
Βρήκα μια καλή ισορροπία στη δίαιτά μου και στα κιλά μου. Βελτίωσα την τεχνική μου. Για παράδειγμα, ενώ παλαιότερα βασιζόμουν πολύ στους δικέφαλους μηριαίους και δεν χρησιμοποιούσα τους γλουτούς, πράγμα που απαιτούσε πολύ διαφορετική προπόνηση, διόρθωσα αυτή την αδυναμία. Και, κυρίως, άρχισα να πιστεύω ξανά στον εαυτό μου, να θυμάμαι ότι στα δεκαπέντε μου πήδησα 4,37 μ. Ακόμα και τώρα, το ρεκόρ είναι 4,40 μ. Η αυτοπεποίθηση είναι πιο σημαντική για έναν αθλητή ακόμα και από το τι θα φάει ή πόσο και πώς θα προπονηθεί.
Είσαι κοκέτα;
Οταν βγαίνουμε, ντύνομαι πιο… γυναικεία. Δεν θα φορέσω τακούνια, αλλά ό,τι μπορώ κάνω. (Γέλια)
Τι σου λείπει από την Ελλάδα, πέρα από την οικογένειά σου;
Ο τρόπος ζωής. Οι Αμερικανοί ζουν για να δουλεύουν. Οι Ελληνες δουλεύουμε για να βγάλουμε χρήματα, ώστε στον ελεύθερο χρόνο μας να μπορέσουμε να ζήσουμε. Ακόμα και τώρα, με την κρίση, έχουμε καλύτερη ποιότητα ζωής.
Πώς είναι οι γιορτές στο Φίνιξ;
Συνήθως έχει πολύ χιόνι. Αλλά δεν είναι όπως στην Ελλάδα. Φέτος ήμασταν πολύ κοντά στο να βγάλουμε εισιτήρια για Αθήνα, αλλά τελικά θα έρθει η αδελφή μου να μας επισκεφτεί, οπότε θα είναι όμορφα.
Δέντρο στολίσατε;
Ναι, ένα μικρό. Το βλέπεις; (Στρέφει το τάμπλετ της προς το σαλόνι.)
Ναι, βλέπω κάτι κλαδιά. Καλά Χριστούγεννα, Κατερίνα!
Καλά Χριστούγεννα… Ελλάδα!
Via : www.kathimerini.gr
