Για να προλαβαίνουν οι πολιτικοί μας το ενδεχόμενο παρερμηνειών που θα τους αδικούν, φρόνιμο θα ήταν να ζυγίζουν τρεις και τέσσερις φορές τα λόγια τους πριν τα ελευθερώσουν. Λίγοι το συνηθίζουν. Οι πολλοί, όμηροι της λογικής της ατάκας, αποφεύγουν ακόμα και το πρώτο ζύγισμα. Μες στη σπουδή τους να επιβληθούν στην ομήγυρη, εξαπολύουν όχι κορώνες αλλά λεκτικές κοτρόνες, θορυβούν αναιδώς, δεν αρνούνται ακόμα και τις τσιρίδες και τα ουρλιαχτά. Την επομένη τρέχουν να μαζέψουν να αμάζευτα, προσφεύγοντας στον χιλιοτριμμένο ισχυρισμό περί παρερμηνείας ή καταγγέλλοντας τη «ρύμη του λόγου», που τάχα τους κατέστρεψε. Ισως δεν έτυχε να πέσουν ποτέ πάνω στην ιδέα του Πλάτωνα πως ο λόγος μένει ορφανός από τη στιγμή που διατυπώνεται. Δεν παίρνουν, λοιπόν, σοβαρά υπόψη τους ότι ανάμεσα σε όσους θα προστρέξουν να δηλώσουν πατεράδες του θα βρεθούν και κάμποσοι πονηροί, που θα διαστρεβλώσουν τα λεχθέντα όσο και όπως τους χρειάζεται.
Στην περίπτωση πάντως των συνεντεύξεων σε έντυπα Μέσα, οι πολιτικοί, αλλά και όποιοι άλλοι εκφέρουν δημόσιο λόγο, έχουν έναν απλό τρόπο να αυτοπροστατεύονται: να ζητούν το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της συνέντευξής τους, να το ελέγχουν επιμελώς και να λένε αυτοί το παραδοσιακό «τυπωθήτω». Αν δεν το πράττουν, κινδυνεύουν να τους καταλογιστεί αφέλεια, αλλά και να μην εισακουστούν οι διαμαρτυρίες τους, αν παραπονεθούν ότι τα λόγια τους παρεξηγήθηκαν.
Οι απόψεις για τη «Χρυσή Αυγή» που διατύπωσε σε συνέντευξή του στη «Βραδυνή της Κυριακής» ο τέως υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος ήταν άκρως παρεξηγήσιμες και δεν θα μπορούσε παρά να επικριθούν. Οταν οι χρυσαυγίτες ακούνε «δημοκρατικό τόξο», το εθισμένο μυαλό τους κολλάει στο τόξο και στα υπόλοιπα όπλα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν εναντίον της δημοκρατίας. Ανάμεσα στους περισσότερο υψηλόφωνους τιμητές του κ. Παρασκευόπουλου πάντως ήταν και ορισμένοι απ’ όσους σιωπούσαν αδιάφοροι ή συναινούσαν απερίφραστα όταν άλλοι, όχι και πολύ παλιότερα, έπαιζαν τωόντι παιχνίδια με τους χρυσαυγίτες, δημοσιογραφικά ή πολιτικά. Μόνο τον κ. Μπαλτάκο δεν έχουμε ακούσει ακόμα να καταγγέλλει δριμύτατα τον τέως υπουργό. Αλλά είναι κι αυτό ένα από τα τυπικά γνωρίσματα του καθ’ ημάς πολιτικού βίου, όπως τον υπομένουμε: να ποντάρεις υποθέτοντας ότι ο κόσμος που σε ακούει, διαθέτει μνήμη χρυσόψαρου.
Παιχνίδια με το ναζιστόκομμα δεν χωρούν. Ούτε και υποθέσεις ότι άνθρωποι πατριδοκάπηλοι, ρυπαντές της σημαίας, που μισούν τη δημοκρατία και λατρεύουν τη βία, την οποία και ταυτίζουν με την ύπαρξή τους, θα γίνουν κάποια στιγμή, σαν από θαύμα, Παύλοι από Σαούλ – ή αμνοί από τσακάλια. Τι, δηλαδή. Πόσες δεκαετίες χρειάζονται ακόμα ώσπου να πληροφορηθούν επιτέλους τα εγκλήματα που διέπραξαν οι λατρεμένοι τους ναζί στο Δίστομο, τη Βιάννο ή τα Καλάβρυτα και να πάψουν να αναγνωρίζονται στον αγκυλωτό σταυρό;
Via : www.kathimerini.gr
