Συνέντευξη με τον Άντριου Μπάσεβιτς

Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ είναι η μόνη πραγματική παγκόσμια υπερδύναμη, με τους πολιτικούς ιθύνοντες των ΗΠΑ να παρεμβαίνουν ελεύθερα οπουδήποτε στον κόσμο, όπου θεωρούν ότι υπάρχουν ζωτικά πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα που πρέπει να προστατευθούν. Τις περισσότερες φορές οι αμερικανοί πολιτικοί φαίνεται να ενεργούν χωρίς σαφή στρατηγική και σίγουρα χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να αναλάβουν την ευθύνη για τις συνέπειες των πράξεών τους. Τέτοιες είναι οι περιπτώσεις, για παράδειγμα, της εισβολής στο Ιράκ και του πολέμου στο Αφγανιστάν.

Οι αμερικανοί πολιτικοί ιθύνοντες φαίνεται επίσης να μην έχουν ιδέα για το τι πρέπει να κάνουν σε σχέση με αρκετές «εστίες κρίσης» σε όλο τον κόσμο, όπως στη Λιβύη και στη Συρία και είναι μάλλον σαφές ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν πλέον μια συνεπή πολιτική για τη Μέση Ανατολή.

Τι είδους παγκόσμια δύναμη είναι αυτή; Έθεσα αυτό το ερώτημα στον συνταγματάρχη εν αποστρατεία και στρατιωτικό ιστορικό Άντριου Μπάσεβιτς, καθηγητή του Πανεπιστημίου της Βοστώνης ο οποίος έχει συγγράψει δεκάδες βιβλία για την αμερικανική εξωτερική πολιτική και στρατιωτική πολιτική, συμπεριλαμβανομένων των  Ο Πόλεμος της Αμερικής στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή, Η Προδοσία της Εμπιστοσύνης, καθώς και Τα Όρια της Εξουσίας. Σε αυτή την αποκλειστική συνέντευξη για το Truthout, ο Μπάσεβιτς εξηγεί πώς η μιλιταριστική φύση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ είναι ένα σοβαρό εμπόδιο για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Συνέντευξη στον Χρόνη Πολυχρονίου

Χ. Πολυχρονίου: Θα ήθελα να ξεκινήσω ζητώντας σας να σκιαγραφήσετε τις βασικές αρχές και τις κατευθυντήριες γραμμές της τρέχουσας εθνικής στρατιωτικής στρατηγικής των Ηνωμένων Πολιτειών.

Άντριου Μπάσεβιτς: Δεν υπάρχει συγκεκριμένη στρατηγική. Η πολιτική των ΗΠΑ βασίζεται σε πεποιθήσεις που τα μέλη του κατεστημένου της εξωτερικής πολιτικής έχουν καταλήξει να πιστεύουν, ανεξάρτητα από το αν είναι αλήθεια ή όχι. Η σημαντικότερη από αυτές τις πεποιθήσεις είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να «ηγούνται», ότι η εναλλακτική λύση στην αμερικανική ηγεσία είναι ένας κόσμος που θα υποκύπτει στην αναρχία. Ένα σημαντικό πόρισμα είναι το εξής: Η ηγεσία εκφράζεται καλύτερα μέσω της κατοχής και της χρήσης της στρατιωτικής δύναμης.

Σύμφωνα με τη σημερινή στρατιωτική στρατηγική, οι αμερικανικές δυνάμεις θα πρέπει να είναι έτοιμες να αντιμετωπίζουν απειλές όποτε εμφανίζονται. Είναι αυτό ένα κάλεσμα για παγκόσμια παρέμβαση;

Σχεδόν, αλλά όχι ακριβώς. Βέβαια, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρεμβαίνουν πιο ελεύθερα από οποιοδήποτε άλλο έθνος στον πλανήτη. Αλλά θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι όλες οι περιοχές του κόσμου έχουν την ίδια σημασία για τους πολιτικούς ιθύνοντες. Οι παρεμβάσεις τείνουν να αντανακλούν όποιες προτεραιότητες τυχαίνει να υπάρχουν στην Ουάσινγκτον σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Τις τελευταίες δεκαετίες, η ευρύτερη Μέση Ανατολή έχει την προτεραιότητα.

Αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό είναι η άρνηση ή η αδυναμία της Ουάσιγκτον να λάβει υπόψη το τι αποτέλεσμα έχει πραγματικά αυτή η τάση για ένοπλο παρεμβατισμό. Κανείς σε θέση εξουσίας δεν έχει την οξύνοια να θέσει αυτά τα βασικά ερωτήματα: Γεια σου, πώς είμαστε; Νικάμε; Μόλις εμφανίζονται οι αμερικανικές δυνάμεις στη σκηνή, γίνονται τα πράγματα καλύτερα;

Η σημερινή στρατιωτική στρατηγική των ΗΠΑ καλεί στην αναβάθμιση του πυρηνικού οπλοστασίου. Μήπως η «πρωτιά στη χρήση» εξακολουθεί να αποτελεί τη βάση του στρατιωτικού δόγματος των ΗΠΑ;

Έτσι φαίνεται, αν και όσο και να θέλω, δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο. Η πυρηνική πολιτική των ΗΠΑ παραμένει ίδια από τη δεκαετία του 1990. Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, από κοινού με τους Ρώσους, έχουμε κάνει μετρημένες, αλλά όχι ασήμαντες μειώσεις στο μέγεθος του πυρηνικού οπλοστασίου μας. Αλλά δεν έχει υπάρξει καμία δέσμευση σε βασικά ζητήματα. Μεταξύ των πιο σημαντικών:

Μήπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ζητούν πυρηνικά όπλα για να διατηρήσουν μια επαρκώς αποτρεπτική στάση; Δεδομένης της προόδου των εξαιρετικά φονικών, πολύ μεγάλης εμβέλειας και πολύ ακριβών συμβατικών όπλων, πιστεύω ότι η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι αρνητική. Επιπλέον, δεδομένου ότι είναι το μόνο έθνος που χρησιμοποίησε πράγματι τέτοια όπλα σε στιγμή θυμού, οι Ηνωμένες

Πολιτείες έχουν ένα μεγάλο μερίδιο και ακόμη και ηθική ευθύνη στο να εργαστούν προς την κατεύθυνση της κατάργησής τους- η οποία, φυσικά, είναι ακριβώς αυτό που μας υποχρεώνει να κάνουμε η Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων.

Είναι καιρός να αναλάβει την υποχρέωση αυτή στα σοβαρά. Για εκείνους που επιμένουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για την αμερικανική ηγεσία, είναι μια
τέλεια ευκαιρία για την Ουάσιγκτον να γίνει ο οδηγός.

Έχουν οι ΗΠΑ στην παρούσα φάση κάποια πολιτική σχετικά με τη Μέση Ανατολή;

Στην ουσία όχι, εκτός και αν το να ανταποκρίνονται χωρίς συντονισμό σε αναταραχές με την ελπίδα να προλάβουν καταστάσεις από το να γίνουν χειρότερες μπορεί να θεωρηθεί ως μια πολιτική. Δυστυχώς, οι προσπάθειες των ΗΠΑ να «διορθώσουν» την κατάσταση στην περιοχή έκαναν μόνο χειρότερα τα πράγματα.

Ακόμα περισσότερο, τα μέλη της διεθνούς πολιτικής αρνούνται να αναγνωρίσουν αυτό το θεμελιώδες γεγονός. Και έτσι, συνεχίζουμε να κάνουμε γκάφες.

Δεν υπάρχει καμία απόδειξη- καμία απολύτως, μηδέν- για το ότι ο συνεχιζόμενος στρατιωτικός δυναμισμός των ΗΠΑ στην εν λόγω περιοχή θα οδηγήσει σε θετικό αποτέλεσμα. Υπάρχει πληθώρα αποδείξεων που δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.

Ήταν οι ΗΠΑ λιγότερο μιλιταριστικές κατά την κυβέρνηση του Ομπάμα από ότι υπό την κυβέρνηση του Μπους;

Όλα εξαρτώνται από το πώς ορίζετε το «μιλιταριστικές». Βεβαίως, ο πρόεδρος Ομπάμα κατέληξε σχετικά νωρίς στο συμπέρασμα ότι η εισβολή και η κατάληψη των χωρών με την προσδοκία να τις αλλάξει προς το συμφέρον των ΗΠΑ ήταν μια ηλίθια ιδέα. Τούτου λεχθέντος, ο Ομπάμα δεν έχει διστάσει καθόλου να χρησιμοποιήσει βία, κάτι που θα κληροδοτηθεί στο διάδοχό του σε διάφορους τωρινούς πολέμους.

Σε τι βαθμό ο λαός στις ΗΠΑ είναι υπεύθυνος για την ιδιαιτερότητα της στρατιωτικής κουλτούρας στην αμερικανική κοινωνία;

Ο λαός έχει την ευθύνη υπό αυτήν την έννοια: Οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να λειτουργούν απλώς ως μαζορέτες. Δεν παρακολουθούν σοβαρά τις συνέπειες και το κόστος του παρεμβατισμού των ΗΠΑ.

Η απροθυμία των αμερικανών να ασχοληθούν σοβαρά με τους πολέμους που διεξάγονται στο όνομά τους αντιπροσωπεύει μια κριτική της σημερινής αμερικανικής δημοκρατίας. Η κριτική αυτή είναι ιδιαίτερα αρνητική.

Πώς θα είναι η εμπλοκή των ΗΠΑ στις παγκόσμιες υποθέσεις υπό την κυβέρνηση του Τραμπ;

Πραγματικά, ένας Θεός ξέρει.

Η αντίληψη του Τραμπ για τον κόσμο είναι επιπόλαιη. Η σχέση του με τις αρχές της τέχνης της πολιτικής είναι αμελητέα. Η ιδιοσυγκρασία του είναι ακατάλληλη για τη λήψη αποφάσεων.

Πολλά πιθανόν να εξαρτηθούν από την ποιότητα των συμβούλων με τους οποίους περιβάλλεται. Αυτή τη στιγμή, φαίνεται να προτιμά στρατηγούς. Εγώ πάντως αυτό δεν το βρίσκω καθόλου ενθαρρυντικό.

Μετάφραση για το TPP: Νικολέττα Αλεξανδρή

Via : www.thepressproject.gr