του Σταύρου Μπούρπουλα
Αυτή ήταν μια έκφραση του θεοσεβούμενου εως θεοφοβούμενου προπονητή ποδοσφαίρου κ.Αγγελου Αναστασιάδη ,για να καταδείξει την ανικανότητα των ποδοσφαιριστών της τότε ομάδας που προπονούσε.
Εν μέσω φτώχειας , απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα (αυτούς τους απολυμένους δεν τους έκλαψε κανένα κόμμα και καμιά κομματική ηγεσία), μειώσεις μισθών και συντάξεων , η κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει πίσω στις εξαγγελίες περί εξομοίωσης των μισθολογικών και λοιπών δικαιωμάτων των υπαλλήλων της βουλής με αυτά των λοιπών δημοσίων υπαλλήλων.
Από μια πρώτη ανάγνωση υπήρξε επί της ουσίας διακομματική-διακοινοβουλευτική συναίνεση -ανοχή.(Η όποια φιλολογική εξ αριστερών αντίδραση που πιθανόν να υπάρξει , μάλλον θα παραπέμπει σε μυξοπαρθενικές λογικές)
Φυσιολογική εξέλιξη , διότι πως το κάθε κόμμα να θίξει του υπαλλήλους της βουλής που το ίδιο διόρισε (κολλητούς , συγγενείς ,τσάτσους και φίλους γενικά) .Εδώ δεν υπάρχει δεξιά-κέντρο -αριστερά, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί.
Ζητούν οι της τρικομματικής κυβέρνησης -και επιβάλουν βάναυσα -θυσίες από την πλειοψηφία των πολιτών , τους επιβάλλουν να πληρώσουν ενώ δεν έχουν και οι ίδιοι οι κυβερνώντες αναξιοπρεπώς αποσύρουν διατάξεις για τους ευνοημένους υπαλλήλους της βουλής , τους προστατευόμενους τους δηλαδή.
Δε μπορούν και δε θέλουν τα παλληκάρια .
Άντε και να το δεχτεί κάποιος αυτό για τα Δεξιά και Πασοκικά παλληκάρια. Για τα Αριστερά παλληκάρια τι να πει και τι να υποθέσει ;
Σταύρος Μπούρπουλας
Εις εκ των ιδρυτών της Δημαρ
