του Νίκου Γραικούση*

Από την εποχή που απόκτησε πολιτική χροιά η λέξη «Αριστερά» και εναντιώθηκε στον καπιταλισμό,  έχει συνδεθεί αναπόσπαστα με  την ένοπλη επανάσταση.

Σήμερα μαζί με την κηδεία του αγαπητού Φιντέλ, κηδεύεται και η ιδέα της ένοπλης επανάστασης ως εργαλείο «ανατροπής» του καπιταλισμού και των δεινών του.

Ταυτόχρονα αναδύεται μια άλλη επαναστατική αντίληψη και ένα άλλο και διαφορετικό όπλο στα χέρια των νέων Αμφισβητιών του καπιταλισμού, οι οποίοι δεν είναι καθόλου σίγουρο αν θα ονομάζονται στο μέλλον «αριστεροί».

Η νέα ιδέα, η «νέα επανάσταση» μεταφέρει τον αγώνα από το οδόφραγμα, στην καθημερινή ζωή και αντικαθιστά τα όπλα με την οργανωμένη, συνειδητή και μαζική συμπεριφορά  κάθε ….επαναστάτη!

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Από τη στιγμή που ένα κομμάτι της Αριστεράς αποφάσισε να εκσυγχρονιστεί και να ανανεωθεί αποκηρύσσοντας την ένοπλη επανάσταση και υιοθετώντας ως ‘’πεδίο μάχης’’ το πεδίο της  αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αυτόματα μεταλλάχθηκε σε σοσιαλδημοκρατία με σαφή στόχο όχι την ανατροπή του καπιταλισμού αλλά την εξανθρώπιση του.

Το υπόλοιπο κομμάτι της Αριστεράς, το ‘’μη ανανεωμένο’’,  απέμεινε αποκομμένο με το να υποστηρίζει αναχρονιστικές ιδέες με αίολα επιχειρήματα, ιδιαίτερα μετά την υπαρκτή αποτυχία του Σοβιετικού καθεστώτος.

Το αποτελέσματα των παραπάνω πολιτικών τα βλέπουμε καθαρά σήμερα και βάση αυτών μπορούμε να καταγράψουμε ως δεδομένα τα εξής:

1.- Ο καπιταλισμός εξανθρωπίζεται όταν και όσο το θέλει ο ίδιος και μεταλλάσσεται σύμφωνα με τις ανάγκες της κάθε εποχής στη βάση των πάγιων αρχών του.

2.- Η Σοσιαλδημοκρατία είναι το εργαλείο που επιτρέπει τη δομική μεταμόρφωση του καπιταλισμού στις νέες εκσυγχρονισμένες μορφές του.

3.- Η Αριστερά εγκλωβισμένη είτε στη σοσιαλδημοκρατία είτε στον αναχρονισμό, αδυνατεί να οραματιστεί, να πείσει και να δικαιολογήσει την ύπαρξη της.

Το θεμελιώδες λάθος της Αριστεράς ήταν το ότι εγκατέλειψε την ιδέα του ‘’επαναστατικού αγώνα’’ ή επέμεινε στην ένοπλη μορφή του, με αποτέλεσμα είτε να ενταχθεί πλήρως στο σύστημα μέσα από την αποδοχή των κανόνων της αστικής κοινοβουλευτικής και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είτε να καταστεί γραφική, αναχρονιστική και φυσικά  κοινωνικά αναποτελεσματική.

Ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας της ‘’επανάστασης’’ και των ‘’μορφών πάλης’’, είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να επιτελέσει η Αριστερά τον ιστορικό της ρόλο, που δεν είναι άλλος από τη δημιουργία μιας ανθρώπινης κοινωνίας με αξιοπρέπεια για όλους.

Η νέα Αριστερά, που επαναλαμβάνω πως  το πιο πιθανό είναι να μην ονομάζεται στο μέλλον ‘’αριστερά’’, θα μεταφέρει τον αγώνα από το ‘’οδόφραγμα’’ στην καθημερινότητα του καθένα μας.

Σε κάθε πράξη μας από το πρωί που ξυπνάμε μέχρι το βράδυ που κοιμόμαστε, η οποία θα  εντάσσεται σε μια οργανωμένη και συνειδητή προσπάθεια, με στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό και τη δημιουργία μιας άλλης πιο δίκαιης και ανθρώπινης κοινωνίας.

Το νέα ‘’όπλα’’ στον αγώνα αυτόν θα είναι η συνοχή, η οργάνωση, η αποτελεσματικότητα και η εκπαίδευση που θα προσφέρουν τα ‘’κινήματα’’.

Κινηματικές μορφές αγώνα που θα απλώνονται σε κάθε πτυχή της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής και θα μετατρέπουν την κυρίαρχη πολιτική οντότητα, το ΛΑΟ, από  ασύντακτο πλήθος ή μάζα ψηφοφόρων σε συνειδητά κοινωνικά υποκείμενα κάθε αλλαγής.

Ο νέος αυτός κόσμος που σιγά σιγά αναδύεται, δεν χωρά  στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα.

Μια πολιτική πραγματικότητα που αποτελείται από κομματικές ελίτ, από διαφθορά και από ‘’κανόνες’’ που μοιράζουν κέρδη σε βάρος του εργαζόμενου ανθρώπου.

Μια πολιτική πραγματικότητα με επίφαση ‘’δημοκρατίας’’, που έχει μετατρέψει την πολιτική και την κοινωνία σε όργανο της νεοφιλελεύθερης οικονομίας και έχει καταστρέψει κάθε ελπίδα για το μέλλον.

Τα κόμματα του σήμερα υπάρχουν για να διαχειρίζονται την πολιτική καθημερινότητα και τίποτα περισσότερο.

Η νέα Αριστερά, παρόλα αυτά,  οφείλει να συμμετέχει ΚΑΙ στο κεντρικό πολιτικό πεδίο ως κομματικός μηχανισμός, με στόχο άλλοτε την εκμετάλλευσή του και άλλοτε την υπονόμευσή του.

Φυσικά με μια ‘’κομματική δομή’’ πέρα και έξω από τα σημερινά καθιερωμένα κομματικά πρότυπα, η οποία θα αναλυθεί σε επόμενο άρθρο.

Το ιδιότυπο αυτό ‘’κόμμα’’ της νέας Αριστεράς θα αναγνωρίσει από την αρχή το προφανές και αυτονόητο, ότι δηλαδή κανένας κομματικός σχηματισμός, μέσα από το πολιτειακό σύστημα της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεν μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνικό μετασχηματισμό και την κοινωνία σε μια προηγμένη μορφή πιο δίκαια και πιο ανθρώπινη.

Αυτό είναι δουλειά της ίδιας της κοινωνίας, του καθενός από εμάς δηλαδή, μέσα από την συλλογική,  κινηματική οργάνωση και δράση.

Τα πολιτικά κόμματα (του προοδευτικού τόξου), το πολύ – πολύ να δημιουργήσουν ένα συγκυριακό ευνοϊκό περιβάλλον για  την εκμετάλλευση του από τα κινήματα. Τίποτα περισσότερο.

Κάθε πραγματική αλλαγή είναι το αποτέλεσμα μιας βαθιάς κοινωνικής διεργασίας όπου η ευθύνη και η πρωτοβουλία ανήκει σε κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά.

Με λίγα λόγια η δουλειά και το όραμα της νέας Αριστεράς είναι η επανάσταση του ορθού λόγου στα μυαλά και στις ζωές όλων μας και η δράση από τα κάτω προς τα επάνω, μέσα από κοινωνικές – κινηματικές μορφές αγώνα, σε περιβάλλον Αμεσότερης μορφής δημοκρατίας.

*Ο Νίκος Γραικούσης είναι μέλος του Δικτύου Ανανεωτικής Αριστεράς