του Βασίλη Πάικου
«Πιο γρήγορα-πιο ψηλά-πιο δυνατά». Είναι το εμβληματικό σύνθημα των Ολυμπιακών Αγώνων. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση αναζητούσε το δικό της εμβληματικό σύνθημα και αν, βεβαίως, ήθελε να ‘ναι κοντά στην πραγματικότητα, θα έπρεπε να επιλέξει το «πιο αργά-πιο χαμηλά- πιο χαλαρά». Θα απέδιδε πλήρως τον τρόπο, τη λογική, τους ρυθμούς με τους οποίους πορεύεται και λειτουργεί. Τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. Με απολύτως φυσική συνέπεια την καθυστέρηση, την οπισθοχώρηση, την ανεπάρκεια επί παντός.
Ε, θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς πως η Μπρατισλάβα θα έκανε τη διαφορά, πως θ’ αποτελούσε την εξαίρεση. «Συγκρατημένα αισιόδοξος» από τ’ αποτελέσματα της Συνόδου δήλωσε ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Είναι ο διπλωματικός τρόπος για να περιγράψει κανείς τη «σούπα» της διάσκεψης. Εκτός κι αν ο Έλληνας Πρωθυπουργός έχει, για δικούς του λόγους, ανάγκη να βλέπει κάπως αισιόδοξα, τουλάχιστον όχι απαισιόδοξα τα πράματα. Ο Ματέο Ρέντζι πάντως δε μάσησε τα λόγια του. Μίλησε ξεκάθαρα για ναυάγιο, δίχως να παραλείψει να καταθέσει, γι’ αυτό, την απογοήτευση αλλά και την οργή του. Είναι δε απολύτως χαρακτηριστική των «συναισθημάτων» του η φράση «Έτσι που πάμε σε λίγο θα μιλάμε για το φάντασμα της Ευρώπης»…
Κι όμως επρόκειτο για μια πολύ κρίσιμη σύνοδο. Άτυπη μεν, πλην ιδιαιτέρως κρίσιμη. Δεδομένου πως ήταν η πρώτη των 27, δίχως τη Βρετανία. Η σύνοδος που -υποτίθεται πως- θα επιχειρούσε να κοιτάξει κατάματα το ευρωπαϊκό μέλλον. Το όχι και τόσο ευοίωνο μέλλον, με τα σημερινά τουλάχιστον δεδομένα. Προκειμένου να προσδώσει (να ανακαλύψει στην πραγματικότητα) το «νέο ευρωπαϊκό όραμα». Αυτό που θα μπορούσε να προσφέρει νέα έμπνευση στους λαούς της Ευρώπης. Αντ’ αυτών οι άχρωμα στρογγυλεμένες διατυπώσεις του κοινού ανακοινωθέντος, του όχι και τόσο «κοινού», εδώ που τα λέμε. Και η παραπομπή των πάντων στη Ρώμη του προσεχούς Μαρτίου.
Σε τίποτα, απ’ ό,τι φάνηκε, δε βοήθησαν οι προλογικές της συνόδου τοποθετήσεις του Μάριο Ντράγκι και του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ. Οι πράγματι προωθημένες και τολμηρές τοποθετήσεις, δεδομένης μάλιστα της πολιτικής «φυσιολογίας» των φορέων τους. Περισσότερο ίσως βοήθησε η «Διάσκεψη των Αθηνών». Η οποία μάλιστα υπερπροβλήθηκε από τον διεθνή τύπο, ειδικά εκείνες τις μέρες. Είναι εκείνη που, σύμφωνα με έγκυρες ευρωπαϊκές αναλύσεις, συνέβαλε ώστε να υπάρξουν ψήγματα, έστω, κοινωνικού χαρακτήρα αναφορών στο Συμβούλιο, όπως και στο ανακοινωθέν. Κι ακόμη να υπογραμμιστεί (μετά από πολλά χρόνια…) και η «ανάπτυξη» ως ζωτικής σημασίας ευρωπαϊκό ζητούμενο. Είχε, βλέπετε, στην εντέλεια λησμονηθεί, προς όφελος του πρώτου, το δεύτερο σκέλος του προσδιορισμού του γνωστού συμφώνου, ως «σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης». Ακόμη και η επιλογή της κοινής συνέντευξης τύπου Ολάντ-Μέρκελ, λέγεται πως αποφασίστηκε προκειμένου να διασκεδαστούν οι ανησυχίες για τη συγκρότηση εχθρικού προς τον βορρά πόλου του ευρωπαϊκού νότου. Ενώ κάπως έτσι ερμηνεύτηκε ως και η επιδεικτικά θετική διάθεση της γερμανίδας Καγκελαρίου απέναντι στη μεσογειακή προσπάθεια. Σε προφανή αντίθεση προς την χολερική στάση του Βόλφγκαν Σόιμπλε.
Και να σκεφτεί κανείς πως η «Διάσκεψη των Αθηνών» υποβαθμίστηκε τραγικά εδώ στην Αθήνα. Από τον ελληνικό τύπο σε όλες του τις εκδοχές. Και, προπάντων, από την αντιπολίτευση, σε όλες της τις αποχρώσεις. Είναι ακριβώς η κοντόφθαλμη αντιπολιτευτική λογική, η οποία δε μπορεί παρά να παράγει δείγματα αφόρητης πολιτικής μιζέριας…
Via : www.huffingtonpost.gr
