Του Στάθη Λουκά
Κατά την διάρκεια της πολύχρονης παραμονής μου στην Ιταλία, μου έχει μείνει ξεκάθαρο στην μνήμη μου, όχι μόνο από το μακρινό παρελθόν του ΙΚΚ, αλλά και από το άμεσο τωρινό, το παρακάτω γεγονός:
-Όταν μιά επιχείρηση ή μία βιομηχανία άλλαζε ιδιοκτησιακό καθεστώς από την μεριά των Αριστερών Κομμάτων, αλλά – με μεγαλύτερη ακόμη ένταση- από την μεριά ειδικά των Συνδικάτων και δη των Γενικών (μη συντεχνιακών) έμπαινε: με προγραμματική παραγωγικού επιπέδου πρόταση ο προσδιορισμός του ορίου της απασχόλησηςε που έπρεπε να επιδιωχθεί να διατηρηθεί και τα συμληρωματικά προνοιακά μέτρα από την μεριά του Κράτους. Πράγμα που επιβεβαώθηκε στην αρχή του χρόνου με την αλλαγή του ιδικτησιακού καθεστώτος μιας μεγάλης βιομηχανίας στη περιοχή της πειφέρειαςτης Τεργέστης.
Την περίσκεψη αυτή την έφερε στην επιφάνεια ο διαγωνισμός εκχώρησης τεσσάρων διάυλων (καναλιών) που οδηγεί εκ των πραγμάτων στο κλείσιμο δύο άλλων υπαρχόντων. Με τις κατανοητές επιπτώσεις στο επίπεδο της απασχόλησης. Δεν θίγω για κατανοητούς λόγους, γνωστικού περιεχομένου, τις έμμεσες επιπτώσεις στην απασχόληση.
Ο Δίαυλος- κατά την ταπεινή μου γνώμη- είναι ο άυλος μεταφορικός «εργοστασιακός» χώρος χωρίς τον οποίο ο επιχειρηματίας δεν μπορεί να «δημιουργήσει» την «εργοστασιακή¨παραγωγικη δομή. Το μεγάλο μου ερώτημα που αναζητεί απάντηση είναι απλό:
Τι είναι εκείνο που εμπόδησε, μια κυβέρνηση που όχι μόνο θέλει να φαίνεται αλλά και να είναι Αριστερή, να προσδιορίσει δεσμεύσεις όρους κλπ για την απορόφηση από την μεριά των νέων ιδιοκτητών των Διαύλων των εργαζομένων που ήδη απασχολούνταν π.χ ένας εργαζόμενος που έπιασε δουλειά στα 35 του χρόνια και είναι σήμερα 60 και που θά εύρει σήμερα δουλειά. Ένα ερώτημα που με βασανίζει με ένταση και αυτοτροφαδοτείται με μεγαλύτερη δύναμη ένταση από την ιστορία, και τις αξίες του Ευρωπαϊκού Εργατικού Κινήματος.
