ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Στην ποια περίπτωση βρισκόμαστε σήμερα; Στην τρίτη, στην τέταρτη, στην πέμπτη, στην έκτη; Έχουμε χάσει πια το λογαριασμό. Σε ποια περίπτωση που το ΔΝΤ ομολογεί λάθος; Λάθος του σε σχέση με το ελληνικό πρόγραμμα «διάσωσης». Λάθος στο σχεδιασμό και στην εφαρμογή του προγράμματος. Διαφορετικό λάθος κάθε φορά δε (ποιος δεν θυμάται εκείνη την πρώτη ομολογία, με τον λάθος «πολλαπλασιαστή»), αλλά με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα.
Το ναυάγιο, το για λογαριασμό μας και σε βάρος μας ναυάγιο. Που οδήγησε την ελληνική κοινωνία σε μαρασμό, και τον ελληνικό λαό στην απόγνωση.
Η σημερινή ομολογία είναι, σίγουρα, η σοβαρότερη ως η πιο λεπτομερής, η πιο εμπεριστατωμένη. Καθώς μάλιστα η σχετική μελέτη διενεργήθηκε από «ανεξάρτητη υπηρεσία αξιολόγησης» του Ταμείου. Και ως τέτοια συζητήθηκε διεξοδικά στο Διοικητικό του Συμβούλιο. Εκεί όπου η Κριστίν Λαγκάρντ προσπάθησε να διασκεδάσει κάπως τις εντυπώσεις αλλά, προφανώς, και να απαλλάξει των ευθυνών τον εκλεκτό της επί κεφαλής του προγράμματος Πολ Τόμσεν. Επιχειρώντας να φορτώσει όλες τις ευθύνες στον προκάτοχό της Ντομινίκ Στρος Καν, αλλά και στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Όμως η έκθεση είναι απολύτως σαφής, και εφιαλτικά αποκαλυπτική. Το πρόγραμμα δεν σχεδιάστηκε για την Ελλάδα, αναφέρει, απλώς χρησιμοποιήθηκαν μοντέλα άλλων χωρών, δίχως να ληφθούν υπ’ όψιν οι ελληνικές ιδιαιτερότητες. Ενώ οι όλοι χειρισμοί, κατά την έκθεση της ανεξάρτητης υπηρεσίας του Ταμείου, συνέτειναν στην επιδίωξη να προλάβουν να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες, προπάντων οι γαλλογερμανικές, οι υπερφορτωμένεςμε με τοξικά ομόλογα. Και όχι η ελληνική οικονομία. Γι αυτό και δεν επέμεινε από την αρχή το ΔΝΤ (παραβιάζοντας μάλιστα το καταστατικό του) στην γενναία αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Υποχωρώντας στις σχετικές πιέσεις των ευρωπαίων. Και δεν μιλούμε βεβαίως για …απλά λαθάκια του πρώτου προγράμματος, αλλά για λάθη καραμπινάτα. Όπου , για παράδειγμα, η ύφεση για το 2012 είχε –αρμοδίως- υπολογισθεί αθροιστικά στο 5,5% ενώ, ως γνωστόν, εκτινάχθηκε στο 17%.
Δεν ξέρω τι ευθύνες προσπαθεί να φορτώσει η Γενική Διευθύντρια του ΔΝΤ στις ελληνικές κυβερνήσεις της περιόδου 2010-2015. Δεν ξέρω και τι ευθύνες μπορούν αντικειμενικά να τους καταλογιστούν. Δεδομένου ότι είχαν ελάχιστα, έως μηδενικά, περιθώρια αντίδρασης, ενώ εξαιρετικά περιορισμένες ήταν και οι δυνατότητές τους για την ορθή εκτίμηση των δεδομένων. Οι μεγαλύτερες ίσως ευθύνες τους εντοπίζονται αφ’ ενός στο «ναι σε όλα» με το οποίο υποδέχονταν την κάθε αξίωση, και την πιο ακραία, και την πιο παράλογη, των δανειστών και, προπάντων, στην εμμονή των Σαμαρά και Βενιζέλου στην «βιωσιμότητα» του ελληνικού χρέους. Την όλως ακατανόητη και, βεβαίως, βαρέως επιζήμια εμμονή.
Όμως σε κάθε πείραμα που οδηγείται σε ναυάγιο, την μικρότερη ευθύνη φέρει, πάντα, το πειραματόζωο. Αν φέρει ευθύνη. Ευθύνονται κατά κύριο λόγο οι σχεδιαστές του πειράματος. Οι οποίοι, στην περίπτωσή μας, προχώρησαν ορμητικά στην εφαρμογή, δίχως να ξέρουν τι ακριβώς κάνουν, πως το κάνουν, γιατί το κάνουν.
Πολλαπλή λοιπόν η ομολογία ενοχής εκ μέρους του ΔΝΤ. Για πολλοστή φορά μάλλον. Ομολογία αλλά και αποκαλύψεις. Για τους πραγματικούς σκοπούς του πειράματος, για το ρόλο των ευρωπαίων, για την απουσία –κάποιας τέλος πάντων- διορθωτικής αντίστασης των ελληνικών κυβερνήσεων.
Αλλά το ζήτημα, το σοβαρότερο, και το πιο επίκαιρο εξ’ άλλου, συνίσταται στο ότι παρά τις ομολογίες, παρά και τις αποκαλύψεις, το ΔΝΤ επιμένει και σήμερα στην ίδια τακτική, στο πλαίσιο της ίδιας αποτυχημένης συνταγής. Της ίδιας ακριβώς. Επιμένει στο ίδιο λάθος. Στις απαιτήσεις τις όλο και πιο σκληρές, στις αξιώσεις τις όλο και πιο μαξιμαλιστικές. Προς ακραία νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση πάντα. Το βλέπουμε, το ζούμε και, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, θα το αντιμετωπίσουμε γι άλλη μια φορά στην αξιολόγηση του Φθινοπώρου. Έτσι είναι, έτσι ακριβώς. Κυνικοί στην ομολογία τους, αμετανόητοι στην πρακτική τους.
Από κει και πέρα είναι, ασφαλώς, εντυπωσιακά παράδοξο το γεγονός ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης, στο σύνολό τους, δεν βρήκαν μια κουβέντα να πουν για τις αποκαλύψεις. Για την πολλοστή και πιο καραμπινάτη ομολογία ενοχής του ΔΝΤ. Ούτε κουβέντα. Θα είχε ξεχωριστό ενδιαφέρον δε, μετά απ’ αυτό, να πληροφορηθούμε αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμένει στη δήλωση ότι «συμφωνεί με τις περισσότερες από τις προτάσεις του Ταμείου».
Όσο για την Κυβέρνηση Τσίπρα, τώρα είναι η ώρα να δείξει και ν’ αποδείξει. Θα μετρηθεί και θα ζυγισθεί τώρα η επιδεξιότητά της ν’ αξιοποιήσει επωφελώς για τη Χώρα την ομολογία και τις αποκαλύψεις του ΔΝΤ, στην εξέλιξη της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Ιδού η ευκαιρία. Ιδού και η πρόκληση…
Via : www.athina984.gr
