Καταλαβαίνω από αυταπάτες. Είχα κι εγώ πολλές, καθόρισαν μοιραία τη ζωή μου. Καλύτερα βέβαια να γίνεσαι πρωθυπουργός με τις αυταπάτες σου, παρά, ξέρω ‘γω, να είσαι θύμα του εμφυλίου, αλλά το παρελθόν δεν αλλάζει, οι νυν αυταπατημένοι είναι γενιές προνομιούχες, πώς να το κάνουμε.
Μία από τις αυταπάτες που είχα επί σειρά ετών ήταν σχετικά με τα τρένα. Νομίζω, έπαιξε ρόλο ένα ταξίδι που είχα κάνει στην εφηβεία μου με Ιnterail, όπου πήρα το τρένο από την Αθήνα, πέρασα δυο μέρες αξέχαστες και κατέβηκα στο Μόναχο.
Κατόπιν αυτού συνέδεσα στο μυαλό μου άρρηκτα την Ελλάδα με την Ευρώπη μέσω Γιουγκοσλαβίας μάλιστα, δηλαδή δεν έβλεπα τι μας εμπόδιζε να τσουλάμε από βελτίωση σε βελτίωση ακριβώς όπως τσουλούσαν τα βαγόνια στις σιδηροτροχιές ομαλά και σίγουρα, και να φτάνουμε στα ευρωπαϊκά στάνταρ παντού, και πρωτίστως σε ό,τι αφορούσε τα τρένα. Θυμάμαι κι εκείνη την επιγραφή:
«Μην κύπτετε έξω», έγραφε στα ελληνικά, και μετά «Ε pericoloso spοrgersi, nicht hinauslehnen, ne pas se pencher au dehors». Ολα ήταν θέμα μετάφρασης, αφού μαθαίναμε τη γραμματική δεν είχαμε παρά να περιμένουμε και τον εξηλεκτρισμό των τρένων. Βάλε κι ένα ταξίδι που είχα κάνει μικρότερη στην Πελοπόννησο, όλα δένονταν και συνδέονταν.
Η αυταπάτη συνεχίστηκε με την πολιτική μου εκπαίδευση. Οι αναλύσεις μάς έλεγαν ότι ο Καραμανλής (ο μεγάλος) προτιμούσε να ενισχύει τους αυτοκινητόδρομους κι όχι τους σιδηρόδρομους, οπότε άφησε τα τρένα να παρακμάσουν. Αυτός έφταιγε για όλα.
Οι γραμμές διακόπτονταν, οι σιδηροτροχιές χορτάριαζαν, τα βαγόνια πάλιωναν, διαδρομές κάθε τόσο καταργούνταν. Εκείνο που δεν ήξερα, και που δεν ακουγόταν καθόλου, και που ακόμα και τώρα ακούγεται ψιθυριστά και με ανεξήγητη διακριτικότητα, είναι το πόσο πολύ κόστιζαν όλ’ αυτά. Σαν ταξιδιώτης έβλεπα πάντα, κι ακόμα βλέπω, φτώχεια και παρακμή, φθορά, αδιαφορία.
Σαν πολίτης μαθαίνω ότι ο ΟΣΕ έχει καταπιεί εκατομμύρια τα τελευταία χρόνια πριν από την κρίση. Πού πήγαν αυτά τα λεφτά; Μυστήριο, το οποίο ουδείς ενδιαφέρεται να ξεδιαλύνει. Σίγουρα δεν πήγαν για να συντηρηθεί η γραμμή Πάτρα-Καλαμάτα (χα χα, εδώ γελάστε) ή για να ηλεκτροδοτηθεί το τμήμα Αθήνα-Δομοκός και δεν ξέρω τι άλλο.
Κάποιο είδος σεμνότητας, ίσως ενοχές που δεν χρησιμοποιούμε τρένα πια, μας κρατά μακριά από οποιαδήποτε υποψία έρευνας σχετικά με το έλλειμμα του ΟΣΕ, το οποίο είναι από τα μεγαλύτερα των δημόσιων οργανισμών. Ξέρουμε ότι αγοραστικά δεν αξίζει τίποτε, αλλά δεν σοκάρεται κανείς με τους εργαζόμενους που απεργούν για την ιδιωτικοποίησή του.
(Τους καταλαβαίνουμε, οι άνθρωποι θέλουν να παραμείνουν δημόσιοι υπάλληλοι έστω και σε ανύπαρκτο δίκτυο. Το άλλο δίκτυο υπάρχει ακόμα, το ελληνικό κράτος θα πληρώνει υπαλλήλους ώς την τελευταία του πνοή.) Επενδυτής δεν υπάρχει να τον αγοράσει, ίσως λέει οι ιταλικοί σιδηρόδρομοι. Απορώ με τους ιταλικούς σιδηρόδρομους, ίσως θέλουν να κάνουν αρχαιολογικές έρευνες, να δουν αν υπάρχει ακόμα στα βαγόνια εκείνο το e pericoloso sporgersi.
Κι εμείς δεν κύπτουμε έξω γενικώς, ούτε κύπτουμε στα κιτάπια του ΟΣΕ, μη ζαλιστούμε.
Via : www.efsyn.gr
