Μηδέν κατά κενοδοξίαν

Υπάρχουν άραγε χριστιανοί στο Κατάρ; Και πόσοι να είναι άραγε σ’ αυτή τη χώρα της απόλυτης μοναρχίας; Ελάχιστοι, αν βέβαια δεν σφάλλει η εγκυκλοπαίδεια (της Εκδοτικής Αθηνών) που ενημερώνει πως «η ολότητα σχεδόν του γηγενούς πληθυσμού και ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών είναι μουσουλμάνοι σουνίτες». Αυτό το ισχνότατο «σχεδόν» αφορά η διένεξη δύο πατριαρχείων, που ερίζουν για την «πνευματική δικαιοδοσία επί του Κατάρ». Το Πατριαρχείο της Αντιοχείας κατήγγειλε την εισπήδηση των Ιεροσολύμων στα δικά του πνευματικά εδάφη και, ενοχλημένο, αποφάσισε να μη συμμετάσχει στη Σύνοδο της Ορθοδοξίας στην Κρήτη. Και «έλεος» να πει εδώ κάποιος μη αξιωματούχος της χριστιανοσύνης, και «Σώσον, Κύριε», θα το ’χει το δίκιο του. Γιατί είναι αδύνατο να κατανοήσει κανείς –και πολύ περισσότερο να συγχωρήσει– μια φιλονικία για το σχεδόν μηδέν. Αν οι ευλογημένοι διαφωνούν για τα τριτεύοντα, πώς θα ομονοήσουν στα μείζονα;

Εχουν τα παράδοξά τους οι θρησκείες. Και η χριστιανική. Δεν πάνε πολλά χρόνια, λ.χ., που μάθαμε μάλλον εμβρόντητοι για κάποια ΜΗΚΥΟ επιχορηγούμενη από το κράτος μας για να προωθήσει τον ευγενή στόχο της: τον εκχριστιανισμό της Βόρειας Κορέας… Εχουν επίσης τις οικονομικές και πολιτικές (με μία λέξη εξουσιαστικές) βλέψεις τους οι θρησκευτικοί ποιμένες, παρότι αφιερωμένοι στον πόλεμο κατά του υλισμού. Το Πατριαρχείο Μόσχας (μαζί και τα δορυφορικά του Πατριαρχεία της Βουλγαρίας και της Γεωργίας), που αμφισβητεί τα πρωτεία της Κωνσταντινούπολης. Δεν θα συμμετάσχει λοιπόν σε μια Σύνοδο που θα μπορούσε να αποδειχτεί όντως ιστορική, προβάλλοντας ποικίλα προσκόμματα. Συν τοις άλλοις, ανήγαγε σε κορυφαίο θέμα τη σειρά με την οποία θα καθίσουν οι προκαθήμενοι και οι επίσκοποι στις συνεδριάσεις. Και ύστερα αγανακτούν με την οικουμενική αίγλη του Πάπα, τον οποίο άλλωστε ορισμένοι ορθόδοξοι τον υπολογίζουν σαν όργανο του Σατανά.

Ας θυμηθούμε όμως εδώ ένα άλλο επεισόδιο αγανάκτησης. Παλαιότατο. Το έχουν οι Γραφές. Ο Ματθαίος. Αρα θα το γνωρίζουν οι άγιοί μας. Κάποια στιγμή πλησίασε τον Ιησού η μήτηρ των υιών Ζεβεδαίου και τον παρακάλεσε να μεριμνήσει ώστε στη βασιλεία του να καθίσουν δίπλα του οι δύο γιοι της, δεξιά και αριστερά του. «Ουκ οίδατε τι αιτείσθε», της αποκρίθηκε ο Χριστός, που αμέσως έπειτα έπρεπε να δώσει ένα μάθημα σεμνότητας και στους άλλους δέκα μαθητές, που είχαν αγανακτήσει. «Ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος», τους είπε αυστηρά.

Ο πόθος των πρωτείων όμως δεν έσβησε ποτέ. Το βλέπουμε άλλωστε. Το είδε και ο Παύλος στον καιρό του. Και στην προς Φιλιππησίους επιστολή του παρότρυνε τους αδελφούς του «να μην κάνουν τίποτα από ανταγωνισμό ή ματαιοδοξία, αλλά με ταπεινοφροσύνη ας θεωρεί ο καθένας ανώτερό του τον άλλον»: «Μηδέν κατά ερίθειαν ή κενοδοξίαν, αλλά τη ταπεινοφροσύνη αλλήλους ηγούμενοι υπερέχοντας». Ισχύει άραγε εδώ το «it’s Greek to me»;