του Παντελή Μπουκάλα
Οσο παραμένουμε μια χώρα που της περισσεύουν πολλά, δικαιούμαστε να μην πανικοβαλλόμαστε κάθε φορά που αναγγέλλεται η συντέλεια του κόσμου. Και δεν εννοώ την περίσσεια ήλιου, ακρογιαλιών, δειλινών και αρχαιοτήτων, με τα οποία μας προίκισαν η φύση και ο χρόνος, για να ’χουμε να πορευόμαστε εσαεί, όσο σκορποχέρηδες κι αν είμαστε. Εννοώ άλλου είδους αγαθά, χειροπιαστά όσο μια δεσμίδα ευρώ, που, έτσι λαρτζ όπως είμαστε, ξεχνάμε και την ύπαρξή τους ακόμα. Τρανταχτό παράδειγμα τα δεκαπέντε εκατομμύρια ευρώ, που τα βρήκαν λησμονημένα τα καημένα οι ορκωτοί λογιστές στο χρηματοκιβώτιο του ΠΑΣΟΚ. Τους είχε αναθέσει η Εισαγγελία Πρωτοδικών να διερευνήσουν τα οικονομικά του κόμματος την περίοδο 2004-2012, μήπως και βρεθεί εξήγηση για το πώς το χρέος του υψώθηκε στα 140 εκατομμύρια ευρώ.
Για ένα κόμμα που ανεμοσκόρπισε την Ελλάδα, όχι μόνο του είναι η αλήθεια, τα δεκαπέντε εκατομμύρια είναι αστείο ποσόν. Εύκολο είναι να ξεχαστεί σε μιαν άκρη. Επίσης εύκολο είναι όμως να μας δώσει αυτή η λιμνάζουσα μικρή περιουσία πληροφορίες για το πώς διαχειρίζονταν τα του οίκου τους όσοι κρατούσαν στα χέρια τους τη μοίρα όλης της χώρας. Καθώς και για το πώς ένα ξεχασιάρικο κόμμα μπορεί, όταν βουλιάξει οικονομικά, να καταντήσει δέσμιο των τραπεζών που θα το δανείσουν ή των ευπατριδών που θα το ενισχύσουν λάθρα. Συμβαίνουν όμως αυτά. Οταν ο νους σου όλος και η ψυχή σου είναι προσηλωμένα στο Χρέος προς την Πατρίδα, δεν περισσεύει ούτε μυαλό ούτε χρόνος για να νοιαστείς για τα δικά σου ασήμαντα μικροχρέη. Κι όταν ίπτασαι πανευτυχής και περήφανος στα υψηλά και στα μεγάλα, δεν γίνεται να ξεπέσεις από τη μια στιγμή στην άλλη και να ασχοληθείς με τα παρακατιανά. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τους Ολυμπιακούς του 2004, «τους καλύτερους Ολυμπιακούς όλων των εποχών» όπως μας έλεγαν τότε, για να καταπιούμε αγόγγυστα τη φαραωνική σπατάλη στην οποία είχε επιδοθεί η ματαιοδοξία, ζευγαρωμένη με έναν εθνικιστολαϊκιστικό πολιτικαντισμό. Φουντωμένο από την επιτυχία το μυαλό, βαρέθηκε να καταπιαστεί με τα τετριμμένα, «άδοξα που ’ναι». Και παράτησε την «ολυμπιακή κληρονομιά» στη δικαιοδοσία της φθοράς, παρότι εξήγγειλε μια ντουζίνα φορές την άμεση αξιοποίησή της. Προς τη λήξη λοιπόν του 2015, στις αποθήκες του Ολυμπιακού Κέντρου στα Ανω Λιόσια βρέθηκε αραχνιασμένο υλικό του 2004, αξίας πολλών εκατομμυρίων ευρώ, όσο είχε διασωθεί από τη λεηλασία. Λογικό. Και η γραφική ύλη περισσεύει στα σχολεία μας και ο ρουχισμός στους νεόφτωχούς μας και το αθλητικό υλικό στα γυμναστήριά μας. Κι ύστερα, όλα αυτά δεν είχαν αγοραστεί για να χρησιμοποιηθούν, αλλά μόνο και μόνο για να πληρωθούν, σε «ολυμπιακές τιμές» βέβαια. Για να δοθεί ένα μπόνους φιλοπατρίας στους προμηθευτές του Δημοσίου, επιλεγμένους πάντα με τα γνωστά αντικειμενικά κριτήρια.
Με τέτοια περισσεύματα λοιπόν, ποιος ο λόγος να απορούμε ή να ανησυχούμε για τα ελλείμματα;
Via : www.kathimerini.gr
