Εκεί που η κυβέρνηση κλείνει τα μάτια, λάμπει το πιο αγνό χαμόγελο

Ένα φωτογραφικό «στοπ» στην πλατεία Βικτωρίας που φιλοξένησε επί μέρες, εκατοντάδες πρόσφυγες πριν ξεκινήσει η μετεγκατάσταση τους στα Ολυμπιακά Ακίνητα. Τα χαμόγελα, οι αγωνίες, η αλληλεγγύη, σε τριάντα καρέ (Pics)

Χρήστος Δεμέτης

Πρόσωπα, άνθρωποι, χαμόγελα, αγωνίες, ένα καρβέλι ψωμί και μία έκκληση στον ΟΗΕ για βοήθεια.

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία, σταματά τον χρόνο. Προσδίδει διαχρονικότητα σε πορτραίτα που θα μπορούσαν να είναι εικόνες του χθες. Αποτυπώσεις μεταναστών, ακόμα και Ελλήνων, που έψαξαν μια νέα τύχη στα ξένα.

Οι παρακάτω φωτογραφίες όμως, τραβήχτηκαν μόλις προχθές στην πλατεία Βικτωρίας. Εκεί που μέσα σε ελάχιστα τετραγωνικά, στοιβάχτηκε και όπως φαίνεται θα συνεχίζει να στοιβάζεται για καιρό, το προσφυγικό δράμα.

Ο φωτογράφος Σταύρος Χαμπάκης βρέθηκε με τη μηχανή κοντά στους πρόσφυγες και τις οικογένειες τους, μίλησε μαζί τους και αποθανάτισε την καθημερινότητα τους.

«Με μια DSLR (Canon EOS 5D) και μια μικρή mirrorless (Riqoh GR), πήρα το Μετρό με κατεύθυνση την Πλατεία Βικτωρίας. Το κέντρο της Αθήνας είναι αγαπημένος φωτογραφικός μου τόπος, όπου τα τελευταία χρόνια καταγράφω με το φακό μου, σκληρές ιστορίες που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας.

Πίστευα ότι έχω «σκληραγωγηθεί» και ότι ήμουν προετοιμασμένος για το τι θα αντικρύσω. Έκανα λάθος, αντίκρυσα τόσα παιδικά μάτια στοιβαγμένα ανάμεσα στις καφετέριες της πλατείας, τόση ανάγκη για γέλιο για παιχνίδι, τόση πείνα και ανάγκη για τα αυτονόητα που δεν μπόρεσα να μείνω ανεπηρέαστος», λέει ο ίδιος στο NEWS 247.

«Έβλεπες παιδάκια, που κατάφεραν να γλυτώσουν από έναν τουλάχιστον εμφύλιο, διακινητές ψυχών, το μανιασμένο Αιγαίο και τελικά μέσα σε μία άθλια πλατεία, είχαν τα πιο λαμπερά χαμόγελα. Έβλεπες φοβισμένους γονείς, να κρύβουν τους φόβους τους πίσω από ένα ψεύτικο χαμόγελο και να κυλίονται στις πλάκες της πλατείας παίζοντας με τα μικρά τους. Έβλεπες την ανάγκη στο να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο και παρόλες τις δυσκολίες διέκρινες μια χαρά που είχαν σωθεί, έστω και πρόσκαιρα», μας λέει.

Στέκεται ιδιαίτερα στα κινήματα αλληλεγγύης που αντίκρισε. Και εκφράζει την απογοήτευση του για την απουσία της Πολιτείας που αποδεικνύεται, διαχρονική.

Συνάντησα και πολλούς ανώνυμους Αθηναίους, που σεβάστηκα την επιθυμία τους και παρά μόνο τα χέρια τους αποτυπώνονται σε κάποια κλικ. Άνθρωποι που από το υστέρημα τους έφερναν φαγητά, ρούχα, παιχνίδια, φάρμακα. Υπήρχαν και άλλοι που δεν μπορούσαν να προσφέρουν ούτε αυτό και ερχόντουσαν με ένα φαράσι και μία σκούπα να βοηθήσουν. Δεν έβλεπες πουθενά κάτι επίσημο, παρά μόνο ένα περιπολικό στη γωνία.

Μία τουαλέτα δεν υπήρχε, μία ντουζιέρα πουθενά, γιατί μπορεί να είμαστε ευαίσθητοι ως αρχές, αλλά μόνο για τους ψηφοφόρους μας…

Σε πλάνο με τον ευρυγώνιο αργά το βράδυ, δεν μπορείς να καταλάβεις αν φωτογραφίζεις τη χωματερή ή όχι… Οι ίδιοι πάντως έπερναν σκούπες και σακούλες και προσπαθούσαν να διατηρήσουν τις συνθήκες ανθρώπινες».