του Νίκου Γραικούση
Η τελευταία πενταετία στην Ελλάδα, εύστοχα μπορεί να χαρακτηριστεί σαν την χαμένη ευκαιρία της χώρας προς το δρόμο του πολιτικού ορθολογισμού, του κοινωνικού και του οικονομικού μετασχηματισμού.
Οι δυνάμεις, πολιτικές και κοινωνικές, που οδήγησαν τη χώρα σε αυτό το αδιέξοδο τα τελευταία 40 χρόνια, από το 2010 και μετά, έκαναν ότι μπορούσαν για να κρατηθούν στην εξουσία και στα προνόμια τους, επιβάλλοντας άλλοτε από ανάγκη, άλλοτε από την πίεση του ξένου παράγοντα πολιτικές που σε καμία περίπτωση δεν έλυναν το Ελληνικό πρόβλημα αλλά το διαιώνιζαν, με το σκεπτικό να εξασφαλίσουν τη μελλοντική παρουσία τους στα πολιτικά δρώμενα της χώρας.
Την εγκληματική αυτή πολιτική σταμάτησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, για να τη συνεχίσει όμως με εντελώς διαφορετικά όπλα και εργαλεία.
Το 2015 η Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, απαλλαγμένη μεν από το ηθικό βάρος και τη λαϊκή απαξίωση των προκατόχων της, θεώρησε εύκολο να βγάλει τη χώρα από την κρίση, δημιουργώντας μια νέα συμφωνία με τους πιστωτές, βασιζόμενη απλά στην πολιτική δύναμη που της έδινε η πρόσφατη λαϊκή εντολή, χωρίς να υπάρχει δε το οικονομικό και παραγωγικό εγχώριο υπόβαθρο που θα υποστήριζε κάθε συνδιαλλαγή μαζί τους.
Παραγνώρισε με εκπληκτική αφέλεια τη δύναμη των πιστωτών καθώς και τη δική της αδυναμία, αλλά το κυριότερο είναι ότι παραγνώρισε την πραγματική τους βούλησή, η οποία ήταν είναι και θα είναι η διαιώνιση του νεοφιλελεύθερου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ!
Η πρώτη αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας, αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να την είχαν εφεύρει οι πιστωτές για να δείξουν σε ολόκληρο τον κόσμο, με πραγματικό παράδειγμα, το ανώφελο κάθε αριστερής προσπάθειας και επιδίωξης.
Το γεγονός του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, που τυχαία και από ανάγκη οδηγήθηκε η κυβέρνηση σε αυτό, είχε παρόλα αυτά εκπληκτικά αποτελέσματα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Ανέδειξε το πρόβλημα της Ελλάδας σε Ευρωπαϊκό πρόβλημα, ανέδειξε το αδιέξοδο της πολιτικής της λιτότητας, ανέδειξε εν κατακλείδι το αδιέξοδο του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος έτσι όπως το βιώνουμε σήμερα.
Έριξε τις μάσκες, έβγαλε στην επιφάνεια τις πραγματικές ανάγκες και κανένας πλέον στην Ευρώπη ή αλλού δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από καμία ιδεολογία ή ιδεοληψία.
Για εμάς όμως το δίλλημα ευρώ ή δραχμή, έγινε τρίλλημα!
Ευρώ και μνημόνιο ή δραχμή και μνημόνιο ή δραχμή – κατάρρευση και ανθρωπιστική βοήθεια!
Η κυβέρνηση επέλεξε το πρώτο και πολύ σωστά σε σχέση με τις άλλες δύο επιλογές!
Ο αριστερός και όχι μόνο, κόσμος στην Ελλάδα, παρασύρθηκε από το σύνθημα του ‘’σχίζω τα μνημόνια’’ και ‘’μοιράζω χρήματα’’ που δεν υπάρχουν ή που έστω δεν τα έχω ακόμα βάλει στο ταμείο μου.
Το σωστό σύνθημα θα ήταν ‘’δημιουργώ το μνημόνιο που μπορώ και μου χρειάζεται’’ και μοιράζω τον πλούτο και τη φτώχια σε ολόκληρο το φάσμα της Ελληνικής κοινωνίας.
Η Αριστερή πολιτική δεν προσδιορίζεται από το πόσα παρέχεις, αλλά από τον τρόπο που παρέχεις αυτά τα οποία κατέχεις.
Η Αριστερή πολιτική δεν προσδιορίζεται από το μέγεθος του πλούτου που παράγεις, αλλά από τον τρόπο που αυτός παράγεται και από τον τρόπο που αυτός διαχέεται στην κοινωνία.
Η Αριστερή πολιτική δεν προσδιορίζεται από την ονομασία του πολιτεύματος, αλλά από την δυνατότητα που δίνει στον καθένα να αποφασίζει για αυτά που τον αφορούν.
Οι παραπάνω θεμέλιοι λίθοι πολιτικής και οικονομικής πρακτικής, στηρίζουν το όλο οικοδόμημα της Νέας Αριστεράς του 21ου αιώνα.
Η Νέα Αριστερά οφείλει να προτείνει νέους τρόπους παραγωγής, νέα ήθη παραγωγικών σχέσεων, νέους τρόπους διανομής και αναδιανομής του όποιου πλούτου, νέες καταναλωτικές και κοινωνικές συμπεριφορές, νέα πολιτική διάρθρωση της κοινωνίας.
Παραγωγική διαδικασία που θα σέβεται το περιβάλλον και τους περιορισμένους φυσικούς πόρους, παραγωγικές σχέσεις που θα διανέμουν και θα διαχέουν το εισόδημα σε ολόκληρο το φάσμα της κοινωνίας, ανάλογα με τις ανάγκες και τις δεξιότητες του καθενός, καταναλωτικές συμπεριφορές που θα μειώνουν το μέγεθος της οικονομίας αλλά ταυτόχρονα θα αυξάνουν την ευημερία του καθενός ξεχωριστά, κοινωνικές συμπεριφορές που θα αναπτύξουν νέες αλληλέγγυες κοινωνικές σχέσεις, πολιτική διάρθρωση αποκεντρωμένη και αμεσοδημοκρατική.
Κοινωνική οικονομία και αποκεντρωμένοι αμεσοδημοκρατικοί θεσμοί είναι τα νέα εργαλεία που φέρνει η Νέα Αριστερά.
Η Νέα Αριστερά απευθύνεται στον κάθε έναν ξεχωριστά σαν μοναδική ανθρώπινη οντότητα και τον καλεί σε αγώνα για τη δημιουργία ενός ευημερούντος συνόλου.
Απαραίτητα στοιχεία για τη συμμετοχή στον αγώνα είναι η ελεύθερη βούληση, η αλληλεγγύη, η ισονομία και η εμπιστοσύνη.
Η Νέα Αριστερά είναι κοινωνικό κίνημα και ταυτόχρονα κοινωνικό φαινόμενο, αποτέλεσμα της ανάγκης των καιρών και της Ιστορίας.
Μια τέτοια πολιτική είναι ορφανή από εκπροσώπηση στην Ελληνική και στην Ευρωπαϊκή κοινωνία.
Όχι γιατί δεν έχει διατυπωθεί θεωρητικά η δεν έχει υποστηριχτεί κοινωνικά – κινηματικά, αλλά γιατί δεν έχει βρει ακόμα την έκφρασή της σε κομματικό πολιτικό επίπεδο.
Κανένα υπάρχον πολιτικό κόμμα δεν υποστηρίζει αυτή την πολιτική.
Τα δεξιά κόμματα εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, ενώ τα λεγόμενα κεντροαριστερά έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι κάνουν την ίδια δουλειά κρυπτόμενα πίσω από το προσωπείο της ανόητης ιδέας της εξανθρώπισης του καπιταλισμού.
Τα δε αριστερά κόμματα είναι εγκλωβισμένα είτε στην κρατικίστικη αντίληψη της σοσιαλδημοκρατίας είτε στην παρωχημένη αντίληψη της παλαιοκομουνιστικής ισοπέδωσης των πάντων.
Ένα πολιτικό κόμμα που θα εκφράζει στη χώρα μας τις Αρχές και τις Αξίες της Νέας Αριστεράς, δεν θα προκύψει από τη ματαιοδοξία κανενός ηγέτη ή τη φιλοδοξία κάποιας ομάδας.
Θα προκύψει με φυσικό τρόπο από κάτω προς τα επάνω εκφράζοντας κάτι χειροπιαστό και συγκεκριμένο:
Ότι ένας άλλος κόσμος είναι όχι μόνο αναγκαίος αλλά και εφικτός.
Ξεκινάμε!
ΥΓ: Η υλοποίηση στόχων όπως παραπάνω, απαιτεί επιμέρους αποφάσεις επί της εφαρμοσμένης πολιτικής που θα αναλυθούν σε επόμενα άρθρα.
