Την προηγούμενη Δευτέρα, σε μια εκπομπή στην τηλεόραση η Αντιγόνη Λυμπεράκη βουλευτής με το Ποτάμι, είπε ότι οι φτωχοί συχνά κάνουν λάθος επιλογές.
Τό ίδιο υποστήριξε με ένθερμο τρόπο και με δικά της λόγια η καμπάνια του Ναι, η εγχώρια και διεθνής ελίτ, οι πρώην πρωθυπουργοί, οι βιομήχανοι, πρίγκιπες, Ευρωπαίοι πολιτικοί και μεγαλοδημοσιογράφοι, οι οποίοι επί μία εβδομάδα τρομοκρατούσαν με ό,τι όπλο διέθεταν τους πολίτες σχετικά με το δημοψήφισμα.
Το χθεσινό αποτέλεσμα με την τεράστια νίκη του «ΟΧΙ» μέσα σε δύσκολες και ασταθείς συνθήκες για την οικονομία, και μετά και τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων όπου έγινε απόλυτα καθαρή η ταξικότητα της ψήφου, με το Ναι να κυριαρχεί στις πιο ακριβές περιοχές της Αθήνας, και το Οχι να συντρίβει όλο τον υπόλοιπο χάρτη, αν μη τι άλλο αποδεικνύει ένα πράγμα.
Είμαστε περισσότεροι.
Απο χθες το απόγευμα που τα νέα για την επικράτηση του όχι άρχισαν να διαρρέουν, ξεκίνησαν και οι συζητήσεις για το «τι έφταιξε» και δεν βγήκε το Ναι.
Φταίνε τα φθαρμένα πρόσωπα που το υποστήριξαν; φταίει ο Σάκης; φταίει ο Σαμαράς; φταίνε οι δημοσιογράφοι; ο Κ. Μητσοτάκης; και ούτω καθεξής.
Αυτό που δεν μπορούν ΑΚΟΜΑ να καταλάβουν αυτοί που ψάχνουν τις απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα, είναι το οτι ο βασικός λόγος που δεν βγήκε το Ναι, είναι γιατί δεν υπάρχει πια η μεσαία τάξη, δεν υπάρχει ο κόσμος που τους ψήφιζε τόσα χρόνια γιατί οι πολιτικές τους τον έχουν καταστρέψει.
Τα τελεταία πέντε χρόνια της κρίσης, η ψαλίδα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς μεγάλωσε δραματικά. Η μεσαία τάξη, οι μικροί-μεσαίοι επιχειρηματίες, οι μαγαζάτορες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι νοικοκυραίοι, στην συντριπτική τους πλειονότητα έχουν λιγότερο ή περισσότερο φτωχοποιηθεί.
Η ελίτ, ζώντας σε φρούρια, τρώγοντας και πίνοντας σε πριβέ κλαμπ μόνο για μέλη, σπουδάζοντας στα ακριβότερα σχολεία και πανεπιστήμια και κάνοντας διακοπές σε απομονωμένες βίλες, στην πραγματικότητα δεν έχει πάρει χαμπάρι για το τι γίνεται στην υπόλοιπη κοινωνία.
Μπορεί να το έχουν ακούσει σε ένα τραπέζι «ο τάδε δεν πάει καλά, σκέφτεται να μεταφέρει την εταιρεία στο Λονδίνο»…»η τάδε πουλάει το σπίτι στην Υδρα, θα της μείνει μόνο αυτό του Χαλανδρίου και της Ραφήνας»…»ο τάδε μετακομίζει από την Εκάλη στο Νέο Ψυχικό, σε διαμέρισμα(!)». Τα ρούχα των χιλιάδων ευρώ έγιναν ρούχα των εκατοντάδων ευρώ, τα γεύματα έξω δεν είναι τόσο συχνά, και οι διακοπές στο εξωτερικό περιορίστηκαν σε 1-2 ταξίδια το χρόνο. Αυτό έπαθαν!
Όλοι οι υπόλοιποι που πραγματικά υποφέρουν χρόνια ολόκληρα, αλλά που ειδικά τα τελευταία πέντε έχουν πολλαπλασιαστεί και διαλυθεί στην κυριολεξία, είμαστε απλοί αριθμοί που μπορεί να διαβάσουν τυχαία στο iphone ή στην εφημερίδα, αλλά που δεν έχουν καμία ανάμειξη με εμάς.
Γι αυτό το και το σοκ τους ήταν τόσο μεγάλο. Είναι ένας κόσμος που αρνείται να δει την πραγματικότητα, αρνείται να παραδεχτεί την τεράστια συμβολή του σε αυτή την καταστροφή, που αρνείται να καταλάβει ότι η ελληνική κοινωνία έχει αλλάξει ριζικά.
Δεν είναι θέμα του Τσίπρα, αν είναι ωραίος ή όχι, αν η ΝΔ θα βρει ανάλογο γοητευτικό σαραντάρη για πρόεδρο, ή αν παραιτηθεί ο Μπογδάνος ή η Τρέμη. Είναι η πολιτική τους, τα συμφέροντά τους, που πια είναι όλο και πιο δύσκολο να τα υπερασπιστούν.
Οι φτωχοί ξεφοβήθηκαν, σήκωσαν κεφάλι, θύμωσαν, και κατάλαβαν έστω και βίαια και υποχρεωτικά τι σημαίνει ταξική συνείδηση. Μπορεί ακόμα να μην το λένε έτσι, αλλά μέσα τους το νοιώθουν. Εκεί που τα προηγούμενα χρόνια αντιμετώπιζαν τα αφεντικά τους πολλές φορές με δουλοπρέπεια ή σεβασμό, τώρα τους κοιτούν με μίσος ή αγανάκτηση.
Αυτοί οι άνθρωποι θα ξαναγυρίσουν- αν ξαναγυρίσουν- στην κεντροδεξιά και την καπιταλιστική νεοφιλελεύθερη πολιτική, μόνο όταν αρχίσουν να ξαναβλέπουν οφέλη από αυτό το σύστημα. Μέχρι τότε, θα είναι απέναντι.
Είναι το μεγάλο στοίχημα του κινήματος, να φροντίσoυμε αυτό τον κόσμο να μην τον βάλουμε στην άκρη, να μην τους τον «ξαναδώσουμε» ανεξαρτήτως της πολιτικής που θα ακολουθήσει ο Σύριζα. Είναι στο χέρι του κόσμου που αγωνίζεται χρόνια για μια πιο δίκαιη, ελεύθερη και ισότιμη κοινωνία, αυτόν τον κόσμο να τον μπολιάσει με τα ιδανικά του, με τις αξίες του, με την αλληλεγγύη και την μαχητικότητά του, έτσι ώστε οι πολιτικές τους να μην μπορούν ουσιαστικά και πραγματικά να σταθούν πουθενά.
Και τότε θα πάμε για το επόμενο βήμα…
Via : www.hitandrun.gr
