Επί προσωπικού: Δεν έχω κρύψει ότι ψηφίζω ‘ΟΧΙ’ – ΑΝ γίνει δημοψήφισμα. Βέβαια, υπάρχουν ‘άτομα του ΝΑΙ’ που εκτιμώ, ‘άτομα του ΟΧΙ’ που απεχθάνομαι. Και το αντίθετο, φυσικά.
Όμως: Δεν θα ήθελα να κλειστεί η Ελλάδα στο καβούκι της. Η πολιτική και οικονομική απομόνωση οδηγεί μοιραία και στην κοινωνική απομόνωση. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα σύνορα – κυριολεκτικά και μεταφορικά – στην όποια διαφορετικότητα. Γιατί έτσι στενεύουμε τους ορίζοντές μας. Γιατί έτσι γινόμαστε (ακόμα πιο) ξενοφοβικοί, γινόμαστε (ακόμα πιο) ομοφοβικοί, διαχωρίζουμε ‘αυτούς’ από ‘εμάς’.
Τις ασπρόμαυρες ταινίες της Φίνος Φιλμς να τις παρακολουθήσουμε – ναι. Να τις ζήσουμε – όχι. Δεν είναι δυνατόν να βάλεις όπισθεν σε αξιακά συστήματα.
Δεν είναι δυνατόν να ζούμε σαν τον Λογοθετίδη και τη Βουγιουκλάκη, τον Ήλιοπουλο, τον Μακρή, την Καρέζη και την Βασιλειάδου: Με τους ‘νοικοκυραίους’, τις δουλίτσες, τα σπιτάκια, τους ‘αποδεκτούς’ έρωτες που οδηγούν σε ‘αποδεκτούς’ γάμους.
Κι η ασπρόμαυρη ζωή να συνεχίζεται… Σε μια Ομόνοια με σιντριβάνι (ακόμα)… Σε μια Αθήνα χωρίς πρόσφυγες και μετανάστες… Σε μια Ελλάδα χωρίς γκέι… Σε μια ζωή χωρίς ανύπαντρες μητέρες, μονογονεϊκές οικογένειες.
Αυτό με τρομάζει εμένα. Αυτό. Και δεν έχει να κάνει με πλεόνασμα κι ελλείμματα, χρέη, κέρδη και ζημίες: Μια Ελλάδα που θα απλώνει ματωμένα σεντόνια παρθενίας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
