του Βασίλη Πάικου
Δεν είναι μάγος, μας είπε ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ώστε να βγάλει λαγό από το καπέλο του. Και δι’ αυτού, του λαγού, να σώσει την Ελλάδα. Για την ώρα, πάντως, από το καπέλο του έβγαλε δράκους. Με τη μορφή πακέτου προτάσεων. Δράκους, αφιερωμένους εξαιρετικά στη χώρα μας. Όχι πως είναι εκείνος ο μόνος ή ο κύριος υπεύθυνος. Κομιστής ήταν ο άνθρωπος. Όμως στην ιστορία το πακετάκι έμεινε ως «σχέδιο Γιούνκερ». Και ήταν όλο δικό μας…
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Απλός κομιστής της πρότασης – δρακοφωλιάς ήταν λοιπόν ο Γιούνκερ. Στη συνέχεια πάντως άφησε κατά μέρος τις γνωστές του χαριτωμενιές και προχώρησε σε, ασυνήθιστες για το προφίλ του αλλά και για τον ρόλο του, απρέπειες. Με όσα έπραττε ή δεν έπραττε, με όσα έλεγε, με όσα άφηνε να διαρρεύσουν. Έτσι ώστε έδωσε σε κάποιους την ευκαιρία να αναρωτηθούν μήπως ώς τώρα απλώς έπαιζε τον ρόλο του «καλού μπάτσου».
Από την άλλη μεριά, βοούν τα γερμανικά μέσα για σοβαρή κρίση στις σχέσεις Μέρκελ – Σόιμπλε, με αφορμή το «ελληνικό». Συμπληρώνοντας ότι στον καυγά φαίνεται να παίρνει το πάνω χέρι η καγκελάριος. Δεν ξέρω από πού αντλούν τις πληροφορίες τους ή πού βασίζουν τις εκτιμήσεις τους, πάντως το «πακέτο Γιούνκερ» που πήραμε συστημένο τη φωτογραφία του Σόιμπλε φέρει στο εξώφυλλό του, ολοκάθαρα.
Κι εκεί που πήγαμε να πιστέψουμε ότι το ασυνήθιστης σκληρότητας αλλά και προφανούς ανορθολογισμού «πακέτο» δεν ήταν παρά το έσχατο διαπραγματευτικό κόλπο των δανειστών. Κι επομένως σηκώνει πολύ νερό, πολλή συζήτηση και πολύ σκόντο. Οι εξελίξεις ήρθαν να μας προσγειώσουν. Καθώς από τη μια δεν μπήκαν στον κόπο οι «θεσμοί» να απαντήσουν, να σχολιάσουν καν, το 47 σελίδων ελληνικό σχέδιο. Κι από την άλλη επέβαλαν με το έτσι θέλω το δικό τους σχέδιο ως βάση διαπραγμάτευσης. Δυσπιστώντας μάλιστα και απέναντι στις -επ’ αυτού- βελτιωτικές ελληνικές προτάσεις. Πράγμα που -για την ώρα τουλάχιστον- δείχνει ότι ναι, ζητούν από την Ελλάδα γην και ύδωρ. Την πλήρη υποταγή της δηλαδή. Την ταπεινωτική της υποταγή…
Σκηνικό ρήξης;
Το κλίμα, αυτή την ώρα και παρά τα περίεργα μπρος-πίσω, παραπέμπει ολοφάνερα σε σκηνικό πιθανής ή, έστω, μη αποκλειόμενης ρήξης. Παρ’ ότι οι περισσότεροι και οι σοβαρότεροι αναλυτές δυσκολεύονται να πιστέψουν πως η ρήξη θα είναι εν τέλει η τελευταία επιλογή των πιστωτών. Και η τελική λύση του δράματος. Με το πράγματι ισχυρότατο επιχείρημα πως ό,τι κι αν λένε κι ό,τι κι αν κάνουν, είναι πολύ απίθανο να οδηγήσουν την Ευρωζώνη, ίσως και την Ένωση στο σύνολό της, σε καταφανώς αχαρτογράφητα νερά. Με απολύτως απρόβλεπτες συνέπειες. Οικονομικά αλλά και -κυρίως- πολιτικά απρόβλεπτες συνέπειες. Εκτός κι αν στο σκεπτικό τους κυριαρχεί, έναντι όλων των άλλων παραμέτρων, η τιμωρητική λογική. Σε συνδυασμό με την «προληπτική» διάσταση του ζητήματος. Εκεί όπου των φρονίμων τα παιδιά τρέχουν να «προλάβουν» να μην μεταδοθεί ο ιός ΣΥΡΙΖΑ. Η λογική Σόιμπλε, δηλαδή, σ’ ολόκληρο το αποκρουστικό της μεγαλείο.
Ο Αλέξης Τσίπρας επιδίωξε, από την αρχή, την πολιτική διαπραγμάτευση και την πολιτική λύση. Προκειμένου να παρακαμφθεί η λογιστική οπτική των τεχνοκρατών και να επικρατήσουν πολιτικά κριτήρια στην όλη διαδικασία. Και το πέτυχε, με θεαματικό τρόπο μάλιστα. Παρακολουθήσαμε έτσι τις διαρκείς διασκέψεις του Έλληνα πρωθυπουργού με τους ισχυρότερους πολιτικούς ηγέτες της Ευρώπης. Και περιμέναμε. Για να διαπιστώσουμε ότι άλλου τύπου «πολιτικά κριτήρια», κι όχι αυτά που προσδοκούσαμε, κυριαρχούν στη λογική των Ευρωπαίων ηγετών, ευρωδεξιών και σοσιαλιστών. Κριτήρια, σύμφωνα με τη λογική των οποίων η αριστερή ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει οπωσδήποτε να «περιθωριοποιηθεί». Να μην της μείνει ούτε φύλλο αριστερής συκής. Να εκπέσει έτσι στη συνείδηση του λαού της, αλλά και στις συνειδήσεις των ευρωπαϊκών λαών. Για λόγους καθαρά «παιδευτικούς», φυσικά. Έτσι ώστε δεν είναι καθόλου βέβαιο πως η πολιτική διαπραγμάτευση ήταν τελικά η καλύτερη ιδέα. Αλλ’ αυτό, σε κάθε περίπτωση, θα κριθεί εκ του αποτελέσματος.
Το βέβαιο ωστόσο είναι ότι η ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία σήμερα, κατά την κυρίαρχη διάστασή της, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της ώστε να εξωθήσει τους Έλληνες σε αρνητισμό αγανάκτησης απέναντι στην Ευρώπη, στους θεσμούς της και τις επιλογές τους. Κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της ώστε να φέρει τους Έλληνες στο σημείο να πουν άει σιχτίρ επιτέλους. Άει σιχτίρ και το ευρώ και η Ευρώπη και τα καλά τους.
Παρ’ όλ’ αυτά, παρά τα όσα ζουν και υφίστανται, οι Έλληνες πολίτες επιμένουν ευρωπαϊκά, «αντιστέκονται» ευρωπαϊκά. Το δείχνει το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, το δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Και τούτο ναι, είναι όντως δείγμα αντίστασης. Απέναντι σε μια πραγματικότητα καταπιεστική, ζοφερή, σχεδόν προσβλητική. Αντιστέκονται λοιπόν ευρωπαϊκά οι Έλληνες. Αλλά για πόσο;
Via : www.avgi.gr
