της Νικόλ Λειβαδάρη
Είναι το «Grexit» χωρίς… έξοδο: Οι Financial Times το περιγράφουν ως «μισή μέσα – μισή έξω από την ευρωζώνη» και ο Βόλφγκανγκ Μουνχάου ως το «ερμαφρόδιτο καθαρτήριο μεταξύ του «μέσα» και του «έξω» από το ευρώ». Ή, πολύ πιο απλά, είναι το νέο Plan B της σκληρής «πτέρυγας» των πιστωτών για την διαχείριση (;) της ελληνικής κρίσης και τον ολοκληρωτικό εγκλωβισμό της κυβέρνησης.
Με την ίδια την ΕΚΤ να αποτιμά το κόστος του καθαρού Grexit έως και στο 1 τρις ευρώ και με την δεδηλωμένη πλέον απόφαση της Μέρκελ να μην ρισκάρει μια έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη τόσο για οικονομικούς όσο και για γεωπολιτικούς λόγους, το νέο – και εξίσου εκβιαστικό σενάριο – έρχεται όλο και πιο δυναμικά στο προσκήνιο: Ένα «βελούδινο Grexit» με την Ελλάδα να παραμένει μεν τύποις εντός ευρωζώνης, σε καθεστώς όμως νομισματικής και κοινωνικής καραντίνας και εις το διηνεκές οφειλέτη. Με μόνιμους περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων, πιθανότατα με παράλληλο νόμισμα, και με απόλυτη προτεραιότητα στην αποπληρωμή (σε ευρώ βεβαίως) των εξωτερικών υποχρεώσεων έναντι των εσωτερικών – δηλαδή, μισθών και συντάξεων.
Είναι ένα σενάριο νομικά περίπλοκο έως αδύνατο, οικονομικά αχαρτογράφητο και κοινωνικά αυτοκτονικό. Οι κυβερνητικοί παράγοντες όμως, και κυρίως τα στελέχη του οικονομικού επιτελείου, το συναντούν όλο και πιο συχνά μπροστά τους στα φόρουμ της Ευρώπης και στους διαδρόμους των Βρυξελλών. «Στην καλύτερη των περιπτώσεων πλασάρεται ως το παράλληλο… φάρμακο μιας δραστικής μείωσης του χρέους» λέει κυβερνητικό στέλεχος με πλήρη γνώση του ευρωπαϊκού lobbying. Και εκτιμά ότι μπορεί να είναι και το τελικό, ασύμετρο όπλο της «επιχείρησης ασφυξία» που θα βγει σε πρώτο πλάνο στη μεγάλη διαπραγμάτευση του Ιουνίου.
Το σχέδιο κυοφορείται και παρουσιάζεται σε διάφορες εκδοχές. Η πλέον… δημοφιλής εσχάτως φαίνεται να είναι εκείνη των Financial Times, που θέλει την Ελλάδα να παραμένει σε μια «γκρίζα ζώνη του ευρώ» με ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και με έκδοση IOUs, εν είδει παράλληλου νομίσματος, για την αποπληρωμή των «εσωτερικών υποχρεώσεων», ήτοι των κρατικών προμηθευτών και των δημοσίων υπαλλήλων. Τα IOUs βεβαίως δεν συνιστούν παρά… παραδοχή οφειλής: I Owe You ή άλλως, στα ελληνικά, «έχεις λαμβάνειν». Στον αντίποδα, πάντως, η… παραδοχή οφειλής δεν θα αφορά σε καμία περίπτωση του ξένους και senior πιστωτές – το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τις χώρες της ευρωζώνης. Εκεί, οι οφειλές θα πληρώνονται κανονικά σε ευρώ και κατ’απόλυτη προτεραιότητα.
Ο αναλυτής της UniCredit, μάλιστα, Ερικ Νίλσεν που επικαλείται η εφημερίδα υποστηρίζει ότι «τα IOUs δεν σημαίνουν έξοδο» και φέρνει ως παράδειγμα την Καλιφόρνια η οποία εξέδωσε IOUs στην φάση της δικής της δημοσιονομικής κρίσης το 2009 χωρίς να αναγκαστεί να εγκαταλείψει το δολάριο.
Η δεύτερη εκδοχή είναι εκείνη της καθαρής μεν, μεταβατικής δε επιστροφής στη δραχμή. Ο πιο σταθερός και ένθερμος υπέρμαχός της είναι ο επικεφαλής του ινστιτούτου Ifo και εκ των λεγόμενων γερμανών «σοφών» Χανς Βέρνερ Ζιν. Από το 2011 έως σήμερα υποστηρίζει σταθερά ως «μόνη λύση την επιστροφή στη δραχμή με παράλληλο κούρεμα του χρέους». Τελευταία, πάντως, έχει … επικαιροποιήσει και εμπλουτίσει το μοντέλο του με την προσθήκη της μεταβατικής, προσωρινής εξόδου από το ευρώ και την επιστροφή σε αυτό «όταν θα έχει ομαλοποιηθεί η κατάσταση».
Την τρίτη παραλλαγή υποστηρίζει, επίσης σταθερά και σθεναρά, ο Βόλφγκανγκ Μουνχάου με μπαράζ αρθρογραφίας. Στο τελευταίο άρθρο του στο Spiegel προτείνει το κούρεμα του χρέους, την επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων και την έκδοση παράλληλου νομίσματος «υπό τη μορφή ελληνικών ευρώ».
Κατά τον Μουνχάου η ώρα της κρίσης και των αποφάσεων επί του συγκεκριμένου σεναρίου θα έρθει μέσα στον Μάιο, ή το αργότερο τον Ιούνιο όταν θα ανοίγει η μεγάλη ατζέντα της διαπραγμάτευσης και των αποφάσεων για το ελληνικό χρέος. Κατά τα στελέχη της ελληνικής κυβέρνησης η συζήτηση επί σχεδιων «βελούδινου Grexit» δεν πρέπει και δεν θα ανοίξει ποτέ. Η επιμονή όμως με την οποία διακινούνται τα εν λόγω σενάρια μάλλον είναι ενδεικτική για τις νέες μεγάλες παγίδες και εκβιασμούς που κομίζει αυτό το καλοκαίρι…
Via : tvxs.gr
